Από όλους τους ταξιδιώτες που φωτογραφίζονται σε θέρετρα, βίλλες, κόττερα, σε κλαμπ νησιών, σε εξωτικά μέρη, σε πολυτελή ντεκόρ, ποιόν βρήκα να ζηλέψω, ποιος χάλασε την πλήρη μου αυγουστιάτικη ικανοποίηση σε βάθος ενοχλητικό, ποιος έβγαλε στην επιφάνεια καταπιεσμένες και ουδέποτε ξεπερασμένες επιθυμίες; Αυτός ο νεαρούλης από τη Γαλλία, που στα δεκαεννιά του άρχισε να κάνει το γύρο του κόσμου με τα πόδια! Την επόμενη μέρα από την δημοσιογραφική κάλυψη του εκατομυριούχου με το αερόστατο, ιδού ο οδοιπόρος με το σακκίδιο. Μόνος, γιατί δύσκολα βρίσκει παρέα κανείς για κάτι τέτοιο, αλλά αποφασισμένος, έχει υπολογίσει ήδη ότι του χρειάζονται εξήμιση χρόνια περπάτημα, κουβαλάει λεξικά και χάρτες και διαθέτει ημερολόγιο στο Διαδίκτυο. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα που επισκέπτεται. Δεν του είπαν ότι αντιπαθούμε το περπάτημα γενικά ως λαός, επειδή μάλλον δεν ξεπεράσαμε τη μνήμη της φτώχειας, που ανάγκαζε τους προγόνους μας να περπατούν, όταν δεν είχαν όχημα ή ζώο, ότι περνάμε ακόμα τη μακροχρόνια φάση ενθουσιασμού του νεοφώτιστου μπροστά στον μηχανοκίνητο τροχό, καβάλα πάμε στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάμε. Ηρθε αθώος και περιχαρής, με οικολογικά μηνύματα. Δικός του πρόγονος θα ήταν ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, που ταξίδευε ποδαρόδρομο όσο ήταν νέος, συνοδεύοντας καμιά φορά ωραίες κυρίες, οι οποίες φορούσαν και μεταξωτά γοβάκια, πέρα από το πλήρες κρινολίνο, στην πορεία ημερών. Αυτόν ζηλεύω, γιατί την πολυτέλεια μιας τέτοιας απόφασης πραγματικά τίποτα δεν στην αγοράζει. Κι ενώ έχω τάσεις φυγής από μικρό κορίτσι, όπως έχει το 40% των σημερινών κοριτσιών, σύμφωνα με πανεπιστημιακή έρευνα, δύσκολα βρίσκω παρέα για περπάτημα , ακόμα και μέχρι το περίπτερο, που λέει ο λόγος.
https://www.tanea.gr/2001/08/09/opinions/analwsima-taseis-odoiporias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου