Ηellenes

To αεροπλάνο  της Ολυμπιακής έρχεται από το Παρίσι, αλλά με κάποια στροφή εναέρια, φτάνει και κατεβαίνει για προσγείωση στο Ελληνικό πάνω από τις παραλιακές συνοικίες της μείζονος Αθήνας. Φαίνονται από ψηλά λαμπερά και κατάλευκα τα καινούργια κτίρια κατοικιών, όλα με αρκετό χώρο γύρω γύρω, αρκετό πράσινο που φωτίζει τον ήλιο του Δεκεμβρίου, και λες, καθώς γρήγορα τα προσπερνά και μπαίνει στο διάδρομο προσγείωσης, σε τι παράδεισο πηγαίνω… Μόλις το αεροπλάνο σταματήσει, κι αφού κανένας πια δεν χειροκροτεί τον πιλότο, ενώ του άξιζε, η φωνή στο μεγάφωνο σε καλωσορίζει:

Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα κυρίες και κύριοι, λέει αγγλικά και γαλλικά.

 Αλλά το «Ελλάδα» δεν το λέει Γκρης, όπως το ξέρουν οι αγγλομαθείς, ούτε Γκρες, στα γαλλικά. Το λέει «Ελλάς» Όπως στα γραμματόσημα. Hellas.

Eν συνεχεία αναφέρεται στην Αθήνα. Αλλά δεν τη λέει Άθενς στην αγγλική φράση. Την λέει Αθήνα. Ας πούμε, «Αthina». Κι ύστερα διστάζει, στη γαλλική γλώσσα, διότι οι γάλλοι δεν έχουν τον φθόγγο θήτα. Και τονίζουν όλες τις λέξεις στη λήγουσα. Πώς να το πει λοιπόν, να το πει, «Αθηνά» ή «Ατινά»; Θα μπερδευτεί η πόλη με τη θεά της. Κι έτσι, παίρνει βαθιά ανάσα και λέει τη γαλλική λέξη, Ατέν, αλλά πραγματικά τη λυπάσαι που αναγκάζεται να υποχωρήσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Πρόκειται για μικρή ήττα της μάχης περί ελληνικότητας, ενώ μόλις έχεις πατήσει το πόδι σου επί ελληνικού εδάφους.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να έχουμε τόσο πολύ διορθώσει τη γλώσσα μας και τα τοπωνύμια της χώρας μας, ώστε να μπορούμε να βάζουμε χέρι και στις γλώσσες των άλλων. Διότι θα μας φαινόταν ίσως γελοίο να μας υποχρέωναν οι Γερμανοί να λέμε στα ελληνικά, όταν μιλάμε μεταξύ μας τη χώρα τους Ντόιτσλαντ, ή οι Γάλλοι τη δική τους Φρανς- ίσως όμως αρκούνταν στο Φραγκία;-    άσε πια τους Ελβετούς και τους Ολλανδούς, εκεί δεν συζητάμε, αλλά το να ξεκινάμε εμείς τέτοια εκστρατεία είναι καλό και άγιο. Διότι είμεθα Ελλέν εμείς κι όχι ότι ότι. Όλα μας επιτρέπονται.

Κατόπιν όλων αυτών βγαίνεις στους δρόμους, όπου τα αυτοκίνητα δεν σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί, όπου οι οδηγοί κορνάρουν συνέχεια κι όπου οι ταξιτζήδες σε σνομπάρουν ή σε βασανίζουν με πολλαπλές μισθώσεις και πολλαπλές διαδρομές κι αναρωτιέσαι αφελώς, δεν μπορεί να γίνει άλλου τύπου εκστρατεία σ’ αυτή την Hellas, τελοσπάντων, να αποκτήσουν οι Hellenes ανθρώπινη συμπεριφορά στους δρόμους; Αλλά βέβαια αυτά είναι απορίες ευρωλιγούρηδων, που ξεχνιούνται καμιά φορά και λένε μπροστά στον καθρέφτη:

-Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω!