Για να ζούμε καλύτερα

Πήγα να ψηφίσω στην ΕΣΗΕΑ την Κυριακή νιώθοντας σαν αρχιστράτηγος που ετοιμάζει εαρινή επίθεση μετά τον δύσκολο χειμώνα. Οι δρόμοι είχαν ακόμα λίγο χιόνι- άλλη λέξη χρειάζεται κανονικά για την παγωμένη μαύρη μάζα που κάποιοι χρήσιμοι συνάνθρωποι είχαν μαζέψει στις άκρες. Δεν κατάλαβα γιατί δεν μπορούσε να γίνει αυτή η ψηφοφορία διαδικτυακά, αλλά τέλος πάντων. Κατάφερα να φτάσω αρτιμελής, κι ύστερα περίμενα μια ώρα στην ουρά για να ψηφίσω, γιατί όλοι οι συνάδελφοι -στρατάρχες είχαν πάρει την ίδια τολμηρή απόφαση. Περιμένοντας χάζευα την εσωτερική διακόσμηση, την ιστορία του σωματείου μας σε τοιχογραφίες. Πρωτοσέλιδα κάθε σημαντικού γεγονότος των τελευταίων 200 χρόνων, συγκινητικά, φωτογραφίες των πρωτοπόρων δημοσιογράφων, και μια του κτιρίου που στεγάζονται τα γραφεία. Δίπλα φωτογραφία του πρώτου κτιρίου που είχε αγοραστεί, ένα ωραίο παλιό κτίριο, το οποίο προφανώς γκρεμίστηκε για να χτιστεί το καινούργιο το 1964. Πού να χωρούσαν τα γραφεία στο παλιό;

Αργούσε πολύ η ουρά, εφτά κάλπες είχαμε να ρίξουμε ψηφοδέλτια, δεν ήταν απλό. Έτσι είχα την ευκαιρία εκεί μπροστά στις φωτογραφίες των δυο κτιρίων, του ωραίου παλιού και του μάλλον άσχημου πλην όμως επιβλητικού και επαρκέστατου καινούργιου, να στοχαστώ το πάντα επίκαιρο θέμα φιλικών συζητήσεων περί αντιπαροχής, για το οποίο έχω καταφέρει να τσακωθώ με νέους γνώριμους και με παλιούς φίλους. Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή αντί να κουνήσω το κεφάλι συμφωνώντας κάθε φορά με το σταθερό ανάθεμα προς τον Καραμανλή τον γνήσιο που είχε φέρει το νόμο της αντιπαροχής, κάθομαι και εξηγώ ότι η αντιπαροχή γινόταν ούτως ή άλλως στην πράξη και χρειαζόταν ρύθμιση, κι ότι από τότε που ρυθμίστηκε καμία αλλαγή δεν προτάθηκε ποτέ από άλλο κόμμα στο Πολεοδομικό που θα δημιουργούσε καλύτερες συνθήκες στην πόλη και στο δημόσιο χώρο. Κι αυτό επειδή φαίνεται, κατά τη γνώμη μου, ότι κανένας δεν θέλει να αλλάξει κάτι, εκτός κι αν είναι για να μπορεί να χτίζει λίγο περισσότερο και λίγο ευκολότερα. Οπότε κάποιες μικροαλλαγές που έγιναν κυρίως για τα προάστεια, πανταχόθεν ελεύθερα και άλλα παρόμοια, στην ήδη κορεσμένη πόλη χειροτέρεψαν τα πράγματα.

Κάτι τέτοια ξεκινώ να εξηγήσω κι αμέσως τσακώνομαι, πράγμα που δεν ωφελεί ούτε το διάλογο ούτε την κοινωνικότητά μου. Οπότε αποφάσισα, εκεί στη σκάλα που περίμενα για να ρίξω τα φακελάκια μου στις εφτά κάλπες, να μην ξανατσακωθώ για την αντιπαροχή και τον Καραμανλή. Πρέπει να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα και στα κλισέ των κοινών αντιλήψεων. Για να ζούμε καλύτερα.