Θα γιορτάσουμε ξανά

Περιμέναμε στο λιοπύρι μία ώρα το ΚΤΕΛ Λαυρίου. Οταν έφτασε επιτέλους, τα έβαλαν μαζί μας οι άλλοι επιβάτες, καθυστερούσαμε κάνα δίλεπτο, αφού το λεωφορείο είχε αργήσει τρία τέταρτα, να βγάλουμε εισιτήρια και θα έχαναν το πλοίο. Ενας φώναζε, δεν είναι κράτος αυτό, είναι, μην πω τι είναι, κρατιέμαι να μην πω τη λέξη, σαράντα πέντε χρόνια τώρα όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει…

Δηλαδή να μην είχαμε μπει καν στο λεωφορείο, αναρωτήθηκα προς στιγμήν, τι εννοεί; Κι ύστερα μέτρησα γρήγορα τα χρόνια, βέβαια, πριν από 45 χρόνια έπεσε η χούντα. Ενώ αν την είχαμε ακόμα, θα έκλεινε την πόρτα στους μετανάστες, που περιμέναμε μαζί στη στάση, αυτό εννοούσε, αυτοί έφταιγαν για όλα. Βουβαθήκαμε, κόπηκε η διάθεση για ερωτήσεις και εξηγήσεις με τον οδηγό, μέρα των εκλογών, ψημένοι στη ζέστη, να ακούμε τέτοια, κι ούτε απάντηση βρήκε κουράγιο κανείς να δώσει.

Κατέβηκε ο αγανακτισμένος σε λίγο, να πάει να ψηφίσει όπως μας ανακοίνωσε, και το αδιέξοδο που μας είχε σβουρίξει στα κεφάλια έμεινε να αιωρείται. Αυτή η σταθερά του μηδενισμού, η τσαντίλα που θεωρεί ότι πρέπει να κόβει το κεφάλι όταν πονάει, να τα γκρεμίζει όλα επειδή τον πνίγει το δίκιο, να χαλάει τον κόσμο, να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο νήπιο που στο βάθος περιμένει τους γονείς του να το πάρουν αγκαλιά, να του πουν ότι είναι ο καλύτερος, να έχει και τον εχθρό έτοιμο κι ονοματισμένο, πόσο βολικό και χειραγωγήσιμο, αυτή η καταστροφική γκρίνια, αφού δεν λειτουργεί σωστά το κράτος στη δημοκρατία, χρειάζεται δικτατορία κι η βία είναι απαραίτητη γιατί όλοι στο βάθος είναι ανώριμοι όπως εγώ και χωρίς φόβο δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Θλιβερή άποψη για την ανθρώπινη κατάσταση, που έχει όμως κατακτήσει τη συνήθεια να εκφράζεται δημόσια. Είναι και πιο εύκολο βέβαια, σύντομο και σαφές. Πότε θα σταματήσει να θεωρείται τρέντι κάτι τέτοιο, πότε θα συγκρατηθούν στ’ αλήθεια οι άνθρωποι και δεν θα ξεστομίσουν σε δημόσιο χώρο τη νοσταλγία τους για τη χούντα;

Ισως από δω κι εμπρός, αφού οι χιτλερικοί βρέθηκαν εκτός Βουλής, επιτέλους. Να αλλάξει και η μόδα της αγανάκτησης, να καλλιεργηθεί η συνήθεια της επεξεργασίας της, να απομυθοποιηθεί η μαγεία του θυμού. Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε ξανά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, σαράντα πέντε χρόνια, έχουμε λόγο σοβαρό να χαρούμε την επέτειο.
https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/203018_tha-giortasoyme-xana