Μουσικά ΚΤΕΛ

Στην Εθνική οδό όλοι πήγαιναν στο αντίθετο ρεύμα, έφευγαν από την Αθήνα, κι
εμείς γυρίζαμε, καταπιεσμένη μειοψηφία, με μια λουρίδα λιγότερη. Μέσα στο
μεσημέρι, μέσα στη λάβρα, ο οδηγός είχε βάλει τέρμα το αιρ κοντίσιον κι οι
ηλικιωμένοι είχαν αρχίσει να βήχουν και να φταρνίζονται. Για να μας ζεστάνει
άνοιξε το ραδιόφωνο στη διαπασών. Νταλκάδες έξαλλοι, κρουστά, πνευστά, ντέφια,
τούμπες, φωνές φουσκωμένες κλάμα. Κάπως ανέβηκαν οι εσωτερικές καύσεις. Όλοι
είχαμε μια ζεστή ιστορία να θυμηθούμε, ακόμα και οι μεγαλύτεροι. Μόνο που την
είχαν ζήσει με άλλη μουσική υπόκρουση εκείνοι οι καημένοι και το έλεγαν. «Μα
είναι μουσική αυτή, δε μπορεί να βάλει κάτι απαλό;». Λίγο σιγότερα, παρακάλεσε
κάποιος. Όχι, όχι, δυνατότερα, είπε μια νεαρή κι ο οδηγός άκουσε εκείνην. Στο
κάτω κάτω οι εραστές της καντάδας δεν είχαν παρά να πάρουν το άλλο λεωφορείο,
αυτό με τη χορωδία και τη μαντολινάτα, αυτό εδώ ήταν σαφώς άλλου είδους και
δεν θα ενέδιδε σε παρεμβάσεις. Διότι το να είσαι ντιτζέι σε κλαμπ είναι ήδη
αναγνωρισμένη τέχνη και σου δίνει μία άλφα ελευθερία, αλλά το να είσαι ντιτζέι
και να οδηγείς ταυτόχρονα κλιματιζόμενο λεωφορείο τη μέρα της μεγάλης εξόδου
των Αθηναίων στο αντίθετο ρεύμα, αυτό δεν είναι τέχνη πια, αυτό περνάει σε
άλλες σφαίρες και υπακούει σε κανόνες αυστηρότερους. «Αθήνα - Πάτρα με
σύγχρονο ρεμπέτικο», έπρεπε να κλείνονται οι θέσεις, «Θεσσαλονίκη - Γιάννενα
με ραπ και λαϊκά» και «Αμφιλοχία - Πύργος με νησιώτικα» (αυτό για να
ξεπεραστεί ο ανταγωνισμός Ρούμελης - Πελοποννήσου). Στάδιον δόξης λαμπρόν για
τα ΚΤΕΛ, που δεν θα το ακολουθήσουν δυστυχώς. Δεν έχουν ανάγκη από φιλόμουση
πελατεία, εκπαιδεύουν αυτή που διαθέτουν https://www.tanea.gr/2002/08/12/opinions/analwsima-moysika-ktel/