Δεν με λένε πια Μαχμούτ, μου ανακοίνωσε ψύχραιμο το γειτονάκι μας,
επτά χρόνων παιδί που μοιάζει μικρότερο. Το αλλάξαμε! Τώρα με λένε Κώστα! Ούτε καν
Τάκη από το υποκοριστικό ελληνοποίησης: Μαχμούτ Μαχμουτάκη, ούτε καν Μάκη από την
πρώτη συλλαβή, Κώστα για σιγουριά και ασφάλεια. Δεν τόλμησα να πω στο παιδί ή στους
γονείς του να αφήσουν ήσυχο το όνομά του, όπως έκανε η νεαρή φίλη που ήταν μαζί
μου.
Στην Ελλάδα θα ζήσουν, κατάλαβαν έγκαιρα ότι η ζωή θα είναι πιο εύκολη χωρίς εξωτικά
ονόματα, και δη μουσουλμανικά. Όσο για τα ψυχικά τραύματα του παιδιού, θα τα λύσει
όταν καζαντίσει. Ακόμα δεν μπορούμε εύκολα να δεχθούμε τους διαφορετικούς από εμάς.
Και έχουμε καταντήσει μανιακοί με τα ονόματα, όχι μόνο της Μακεδονίας και της Βόρειας
Κύπρου, ή όλων αυτών των χωριών που άλλαξαν υποχρεωτικά στις αρχές του 20ού αιώνα
και των εξοχών που ακόμα παλεύουν οι ελληνοπρεπέστεροι όλων ημών να αλλάξουν, αλλά
και των μεταναστών. Για να δούμε, θα μπορέσουμε ποτέ να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο;
Θα λειτουργήσει άραγε απελευθερωτικά η εκλογή του Ομπάμα, ή θα την αφομοιώσουμε
και αυτή μέσα στον αντιαμερικανισμό μας πριν επωφεληθούμε από τις ευεργετικές ουσίες
της; Θα ήταν κρίμα. Γιατί πέρα από το ποια πολιτική θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος,
το συμβολικό βάρος της εκλογής του θα μπορούσε να αλλάξει πολλά στο μυαλό των ανθρώπων,
το γεγονός ότι είναι μιγάς, συνδυασμός δηλαδή χρωμάτων- και όχι μόνο-, ακόμα και
το όνομά του, τόσο ελάχιστα αμερικανικό. Μπαράκ, φέρνει στον νου μπάρες, σύνορα
και εμπόδια δηλαδή, που ωστόσο τα ξεπέρασε, σαν να σήκωσε άλλες μπάρες, εκείνες
των πρωταθλητών βαρέων βαρών που κάποτε θαυμάζαμε. Εμείς θα περάσουμε καμιά μπάρα;
https://www.tanea.gr/2008/11/10/opinions/analwsima-maxmoyt-kai-mparak/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου