Αναχωρήσεις

Η χρονιά των γυναικών, πανηγυρίζουν τα πολιτικά ρεπορτάζ. Πρώτη η Σεγκολέν, ελαύνει πραγματικά, με τη στενή της φούστα και την αξιοθαύμαστη γαλλική σιλουέτα, κι ακολουθούν αρχηγοί κόμματος- ή μήπως να τις λέμε αρχηγίνες, άντε να στραμπουλιχτεί η ηγετική λέξη για να γίνει θηλυκή και πάλι θα είναι με κάταγμα σε γύψο, η λέξη εννοώ… Χίλαρυ Κλίντον, άλλη αισιόδοξη, και η Νάνσι Πελόζι, πρόεδρος  στην αμερικανική  Βουλή, η Μισέλ Μπασελέ στη Χιλή, κι άλλες, κι άλλες… Γυναίκες που έρχονται, και μου φέρνουν στο μυαλό εκείνη που έφυγε απρόσμενα τη χρονιά αυτή, ήσυχα και διακριτικά, τόσο που το έμαθαν πρώτοι οι Έλληνες, επειδή είχε υπάρξει σύζυγος του Νίκου Πουλαντζά, κι έπειτα οι συμπατριώτες της οι Γάλλοι. Τα βιβλία της Αννί Λεκλέρ ωστόσο είχαν ξεσηκώσει κόσμο στη δεκαετία του 70, ο φεμινισμός που ανέτρεπε τα φεμινιστικά στερεότυπα και επανεκτιμούσε τις αξίες των γυναικείων ρόλων και εξειδικεύσεων.  Μιλούσε για τη χαρά της γέννας, του θηλασμού, του να μεγαλώνεις παιδιά…Ίσως να είναι αυτονόητα τώρα πια όσα έλεγε, ελπίζω εγώ, ίσως να είναι εντελώς ξεπερασμένα, θα θεωρούν άλλοι, κρίνοντας από το ότι η επικαιρότητα την είχε εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια. Εκείνη όμως συνέχιζε να γράφει και να δουλεύει, δίδασκε στις φυλακές επί δεκαετίες κάνοντας δύσκολη πράξη τις ωραίες ανθρωπιστικές ιδέες της. Η παριζιάνα φίλη μου έφερε το τελευταίο βιβλίο της, έχει τίτλο «Εγκώμιο στο κολύμπι» Διηγείται τις επισκέψεις στην πισίνα, τη σχέση της με το νερό, την αίσθηση του βάρους που χάνεται όταν σε σηκώνει, το πώς ένοιωθε να επιστρέφει  στην πηγή, πίσω, στο παρελθόν, στα παιδικά χρόνια…Πιο λυρική κι αβάσταχτη προσέγγιση του θανάτου δεν έχω διαβάσει, και την έγραψε αυτή η υμνητής της ζωής.. Αγία Αννί, καλά την είχε πει, σαρκαστικά βεβαίως, εντελώς αντίθετος, ο Κούντερα. Είναι πετυχημένοι οι σαρκασμοί, συχνότατα, τον υιοθετώ για τον αποχαιρετισμό της.

https://www.tanea.gr/2006/12/29/opinions/analwsima-anaxwriseis/

Το χιόνι

Χιονίζει εκεί που δε χρειάζεται να χιονίσει. Στην Καμπούλ, όπου τα σπίτια θερμαίνονται στη δυσκολία. Στο Πακιστάν, στις περιοχές των σεισμών, όπου τα σπίτια γκρεμίστηκαν, κι από την άλλη, στα ωραία χιονοδρομικά κέντρα της Ευρώπης δεν υπάρχει χιόνι. Απειθάρχητο χιόνι. Κι οι άνθρωποι, τι σόι σπουδαίο είδος θεωρούνται, να μη μπορούν να το ρυθμίσουν! Να μοιάζει με μουτζούρα το αλπικό τοπίο. Άσπρες διστακτικές γραμμές σε αμήχανο γκρίζο. Τι φόντο να βρουν οι χαρούμενοι σκιέρ, με τις ωραίες αδιάβροχες στολές, τις πολύχρωμες, πώς να δείξουν την ευλυγισία και τις ωραίες φιγούρες τους; Αντί να στρωθεί στα ευρωπαϊκά βουνά, το χιόνι πήγε στις πόλεις των φτωχών, ακάλεστο. Κοινωνική κριτική βάλθηκε να μας κάνει και το χιόνι, σαν τα πικρόχολα σχόλια που δεν αφήνουν να χαρούμε τις γιορτές. Έγινε φόντο σε μπλε, μαύρα και  γκρίζα τσαντόρ, σειρές από ρούχα που σκεπάζουν σειρές γυναικών στο Αφγανιστάν. Πόσο αλλιώτικο φαίνεται εκεί, ανατριχίλα φέρνει και μόνο μέσα από την εικόνα. Χήρες, δείχνει το Ρόιτερ, μια σειρά γυναίκες κουκουλωμένες, όρθιες πάνω στο χιόνι, περιμένουν τη διεθνή βοήθεια από την οργάνωση Care international. Άραγε ζεσταίνουν αρκετά οι μπούρκες στο χιόνι, ή μπάζουν από παντού; Ο στόχος αυτών των ρούχων είναι να κρύβουν τα πρόσωπα, τα σώματα, τις γυναίκες ολόκληρες να τις εξαφανίζουν από τον κόσμο. Να ανήκουν στον άντρα τους μονάχα, αλλά είναι χήρες πια. Ανήκουν στον άντρα που δεν έχουν. Δεν τις προφύλαξαν από την ανάγκη τόσα τσαντόρ, τόση κάλυψη, βρέθηκαν εκτεθειμένες στην πείνα, στην ανάγκη της διεθνούς ελεημοσύνης. Και μοναδική βοήθεια που τους προσφέρουν τώρα, έτσι ανυπεράσπιστες που περιμένουν στην ουρά, είναι να κρύβουν τα πρόσωπά τους από τους ανθρώπους που μοιράζουν τη βοήθεια.  Κάτι είναι κι αυτό.

Θεραπείες με ψώνια

Μη με αγριοκοιτάτε που τρέχω με τις σακούλες των μαγαζιών να ξεφεύγουν ένθεν κακείθεν και να χτυπάνε όπου βρουν στον δρόμο εμπόδιο κινούμενο, συνάνθρωπο δηλαδή. Δεν είμαι μανιακή της κατανάλωσης, εντάξει; Όχι περισσότερο από τον μέσο όρο του φυσιολογικού τουλάχιστον, μετρήθηκα πέρσι. Το ξέρω ότι δεν μετριέται, άμα μετριόταν όμως; Δώρα αγοράζω.

Είναι οι μέρες που σου έρχεται σφήνα στον νου το φιλικό, το αγαπημένο ή το μισητό, ενίοτε κι αυτό, πρόσωπο και νοερά αναμετριέσαι μαζί του. Με την επιθυμία του, που ανακαλύπτεις ότι την αγνοείς. Με την ευχαρίστησή του, που παραδέχεσαι ότι δεν την ελέγχεις καθόλου.

Μπορεί να σε βομβαρδίζουν πανταχόθεν με διαφημίσεις και διαβεβαιώσεις, το τάδε είναι καταπληκτικό, θα χαρεί, αλλά ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για το αποτέλεσμα.

Όσο οι δικές σου λαχτάρες είναι ξεκάθαρες και κραυγαλέες, πιεστικές και απλούστατες, τόσο του πλησίον οι λαχτάρες είναι αδιαπέραστο μυστήριο.

Προσπαθείς να θυμηθείς πληροφορίες, τι του αρέσει, τι του λείπει, σε τι θα έστεργε να δώσει σημασία, τι θα τον έκανε στ΄ αλήθεια να χαμογελάσει; Τι θα μπορούσε να γεννήσει εκείνη τη μικρή αναπήδηση στο στήθος, τη γνήσια ευχαρίστηση; Πώς να μη διανύεις χιλιόμετρα καταστημάτων, να μην ατενίζεις εκατομμύρια αντικείμενα, να μην ψαχουλεύεις υφάσματα και εξώφυλλα, να μην ανοίγεις κουτιά και να μη χαλάς βιτρίνες, για να μπορέσεις να φανταστείς τη στιγμή της προσφοράς; Τόση καταναλωτική φρενίτιδα, κι όμως δεν αρκεί, τόση προσφορά και ποικιλία, κι όμως πρέπει να γίνεις εξερευνητής, να βρεις τον σπάνιο θησαυρό, για να κάνεις ένα απλό δωράκι. Δεν είναι σόπιν θέραπι αυτό, είναι θεραπεία των σχέσεων ή μάλλον κάτι σαν διάγνωση.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο πράγμα η σκέψη του άλλου, οι επιθυμίες του, η ευχαρίστησή του...

https://www.tanea.gr/2006/12/21/opinions/analwsima-therapeies-me-pswnia/