Ηχορύπανση

Το χωριό ήταν τόσο ήσυχο, που θα μπορούσε κανείς να πλήξει. Ο δήμαρχος της περιοχής αποφάσισε να οργανώσει μια γιορτή, να τονώσει τον τουρισμό. Τα παιδιά ετοίμασαν σκετσάκι, οικολογικού περιεχομένου. Οι μαμάδες έφτιαξαν ωραίες στολές. Την καθορισμένη ώρα μαζεύτηκαν όλοι οι κάτοικοι στη μικρή πλατεία, ήρθαν κι οι παραθεριστές. Το πιο επιβλητικό κομμάτι του σκηνικού, ήταν μια κονσόλα, ο χειριστής της έπαιρνε εντολές, από το δήμαρχο, το σκηνοθέτη, την πιο δραστήρια από τις μαμάδες των παιδιών και μερικούς ακόμα παράγοντες. Ένα αεράκι ερχόταν από τη θάλασσα και περνούσε στο μικρόφωνο, μεγεθυμένο και παραμορφωμένο, έπνιγε τις παιδικές φωνές, σαν μπουμπουνητό. «Θα σας μιλήσουμε για τη ρύπανση και την ηχορύπανση», είπε το πρώτο παιδάκι, αλλά μια ριπή αέρα μπούκωσε τη φράση. «Πιο δυνατά!» πρόσταξε ο δήμαρχος. Ο κονσολιέρης ανέβασε τους διακόπτες κι ένα μηχανικό τσίριγμα έσκισε τα αυτιά των παρισταμένων. «Δεν ακούμε!» φώναξε νευριασμένη η γιαγιά του παιδιού. Το παιδάκι κοιτούσε τρομαγμένο.  «Ξαναπές τα», του φώναξε ο σκηνοθέτης. «Ηχορύπανση», έλεγε το παιδάκι, ανάμεσα σε σφυρίγματα του μικρόφωνου και σε μουγκρητά της θαλασσινής αύρας, που ακουγόταν σαν τον ασκό του Αιόλου αυτοπροσώπως. «Τι είναι ηχορύπανση;» ρώτησε το δεύτερο παιδάκι, προσπαθώντας να συνεχίσει το έργο,  ανάμεσα σε στριγγλιές μεγαφώνων, μπουμπουνητά, φωνές, «Πιο δυνατά» και «δεν ακούμε τίποτα!» Στις πλαστικές καρέκλες, το κοινό περίμενε υπομονετικά. Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για το θόρυβο, τους φοβερούς ήχους, όλον αυτό το χαμό, που δεν χρειαζόταν, αφού ήταν τόσο λίγοι και τόσο κοντά, που θα ακούγονταν περίφημα και χωρίς μεγάφωνα. Άξιζε ο κόπος, αφού θα μάθαιναν κάτι τόσο σημαντικό. Τι σημαίνει ηχορύπανση. 

https://www.tanea.gr/2001/08/20/opinions/analwsima-ixorrypansi/

Θάλασσα, γλυκοθάλασσα

Όταν ερημώνει η πόλη, ζωντανεύουν τα περίχωρα. Περιδέραια συγκροτημάτων που ζώνουν τις παραλίες, σκοτεινά όλο το χρόνο, επιτέλους φωτίζονται, αερίζονται, σαλεύουν. Παράξενα χωριά, με σπιτάκια ολόιδια και απαραιτήτως συνδεδεμένα, μικρούτσικα αλλά πλήρως εξοπλισμένα. Οι εξοχικές κατοικίες προεκτεινόμενες στο άπειρο, κλώνοι διαμερισμάτων, όλα τα εντοιχισμένα ντουλάπια που μπορεί κανείς να φανταστεί, χωμένα σε ανύπαρκτες κώχες, και η θάλασσα σε απόσταση αναπνοής. Οι αρχιτέκτονες θα μένουν αιωνίως άνεργοι, αν δεν αλλάξει η μόδα της ομοιομορφίας. Πού και πού βίλλες να σπάνε την παράταξη, σχεδόν παράταιρες. Ίσως κάποτε απαγορευτούν, για να μην αλλοιώνουν το περιβάλλον. Και ξανά κολλημένα σπιτουλάκια, πότε σε στυλ νησιώτικο, πότε μεξικάνικο, πότε τυνησιακό, ότι φανταστεί ο καθένας. Η κλωνοποίηση βοηθά τους τολμηρούς. Το αποτέλεσμα επιβάλλεται δια της επαναλήψεως. Κι οι ιδιοκτήτες, ευχαριστημένοι με τη δυνατότητα εναλλαγής από το σπίτι τους στην πόλη, που έχει γίνει απαραίτητη πια για να αντέχουν, στολίζουν το διαμέρισμα με κοχύλια και ανάλαφρες θαλασσινές δημιουργίες, μαθαίνουν να ακούν τους διπλανούς σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας και μόνο όταν νυχτώσει στέκονται λίγο αμήχανοι. Για δευτερόλεπτα. ΄Ωσπου ν΄ανοίξει η τηλεόραση, να εμφανιστεί το περιοδικό, κανένα βιβλιαράκι σωτήριο.  Η θάλασσα έχει κουράσει γλυκά τα μέλη, αυτή η καινούργια, αμφίβια ζωή, δεν έχει απαιτήσεις. Δεν χρειάζονται πλατείες, καφενεία, μαγαζιά και τέτοια δαπανηρά πράγματα. Φτάνει καμιά φορά το αεράκι στο μπαλκόνι, ακούγονται δέντρα να θροϊζουν, σήματα αναμνήσεων, πινελιές κάποιας άλλης ζωής, φόντο για συνταγές που οι μερακλήδες ήδη ετοιμάζουν στην κουζίνα. Εκεί συμπυκνώνονται οι πολιτισμοί όλου του κόσμου χωρίς φραγμούς, αδελφώνονται οι λαοί στη γεύση, λίγο πριν έρθει, αργά, ο ύπνος.

https://www.tanea.gr/2001/08/16/opinions/analwsima-thalassa-glykothalassa/

Νέο πνεύμα, αθάνατο

Μέσα στον Αύγουστο όλα ξεπαγώνουν, πόσο μάλλον τα εφευρήματα που χρειάζονται για την ενίσχυση της τόσο επιθυμητής και κερδοφόρου οικοδομής. Ξεπάγωσε και η μεταφορά συντελεστή δόμησης, ένας δαιμονικός τρόπος για να κερδίζεις χτίζοντας και να χτίζεις κερδίζοντας κι ετοιμάζεται να μεταφερθεί κατά Μαρούσι μεριά, κυρίως. Ξενοδοχεία πολλών κλινών και άλλα μεγαλειώδη οικοδομήματα, θα ανυψωθούν με συντελεστή που, ναι μεν θα μεταφερθεί, αλλά μετά θα μείνει εκεί και δεν θα φεύγει με τίποτα, εν όψει των Ολυμπιακών αγώνων και όχι μόνον. Κι έτσι η Ολυμπιάδα θα είναι και πολιτιστική και παραδειγματική και γενικώς θα τους αφήσει όλους με το στόμα ανοιχτό και ακριβώς όπως ονειρευόμαστε, διότι πού αλλού θα έχουν σκεφτεί οι άνθρωποι τη μεταφορά συντελεστή δόμησης; Το αρχαίο πνεύμα αθάνατο είναι σπουδαίο, αλλά και το νέο πνεύμα εφευρητικό έχει άλλη χάρη. Κι αυτή η μεταφορά συντελεστή δόμησης, ως ιδέα και πράξη, εφαρμοζόμενη μάλιστα σε ένα τέτοιο ξεχωριστό λεκανοπέδιο όπως των Αθηνών, είναι  κάτι μοναδικό στον κόσμο. Αν γίνει κατανοητό, θα αναδείξει το ελληνκό διαμόνιο στα πέρατα της γής.  Όσοι το αντιληφθούν και το μελετήσουν θα μπορέσουν να  ανοίξουν δρόμους ανάπτυξης αειφόρου, σε διάφορες μπλοκαρισμένες οικονομίες, ανά την υφήλιο. Καλές είναι οι αθλητικές επιδόσεις, αλλά εμείς έχουμε και πολιτισμό, έχουμε προπάντων πρωτότυπες ιδέες. Και ας τις πάρουν όσοι τις καταλάβουν. Χρειάζεται φαντασία και εφευρετικότητα, ας επωφεληθούν λοιπόν οι έχοντες αντίληψη και παρατηρητικότητα. Θα είναι κρίμα να μην μεταλαμπαδεύσουμε μια τέτοια ιδέα σε διεθνές επίπεδο. Αλλά αφού δεν θα μπορεί ο καθένας να συλλάβει κάτι τόσο τολμηρό και επινοητικό, ας επωφεληθούν οι ξύπνιοι. 

https://www.tanea.gr/2001/08/14/opinions/analwsima-neo-pneyma-athanato/

Τι βιάζεσαι;

Περιμένω τις εφημερίδες να έρθουν στο περίπτερο, για τρίτη φορά πηγαίνω. Από
τις δέκα και μισή θα έρχονταν, έχει πάει δώδεκα, τις έχουν αναζητήσει τα
παιδιά τρεις φορές, κάνοντας βόλτες με το ποδήλατο. Και τώρα πια ήρθανε, ο
διανομέας πίνει νερό και ψιλοκουβεντιάζει με την περιπτερού, ανταλλάσσουν
φιλοφρονήσεις, χαμόγελα. Περιμένω ακόμα. Μαζεύονται κι άλλοι δυο τρεις,
βιαστικοί, κυκλώνουν το περίπτερο. Η περιπτερού συνεχίζει να στέλνει
χαιρετίσματα στους γνωστούς της μέσω του διανομέα, να ρωτά για την υγεία τους.
Και τα παιδιά καλά; Φαντάζομαι πόσο μεγάλωσε ο Αντωνάκης, λέει. Οι πελάτες
ανυπομονούν, κουνάνε πόδια, τεντώνουν λαιμούς. Ο Αντωνάκης μεγάλωσε, αλλά οι
εφημερίδες είναι ακόμα με τον σπάγκο, παρατηρεί ένας αυστηρά, κι η γυναίκα
σηκώνει τα μάτια, σαν να μας βλέπει εκείνη μόλις τη στιγμή. Τι βιάζεσαι; λέει
αργά, σε όλους μας, έχετε δουλειές; Είναι ηλικιωμένη, ασπρομάλλα, μιλά αργά,
κινείται αργά, η παρουσία της ολόκληρη αποπνέει βραδύτητα, αποπνέει τόσο
αποφασιστική ηρεμία, που μας επιβάλλεται. Σταματάμε να κουνάμε νευρικά τα
πόδια. Η εξουσία της βιασύνης δεν περνά εδώ, αυτή που παντού κανονίζει τη ζωή
μας. Είναι φανερό, εδώ κυριαρχούν άλλοι νόμοι. Ας παραιτηθούμε, ας
προσαρμοστούμε λοιπόν. Με την φιλοσοφημένη της απάθεια, η περιπτερού στο μικρό
χωριό έγινε αρχόντισσα του χρόνου μας. Κάθε διαμαρτυρία, κάθε νευρικότητα
μοιάζει τώρα άσκοπη και γελοία, για λίγα λεπτά μάς επισκέπτεται η μεγάλη
αλήθεια της φύσης, αυτή που γυρέψαμε, αλλά δεν προλάβαμε να βρούμε. Ώσπου να
διαλέξουμε εφημερίδες, να πληρώσουμε, να φύγουμε και να επιστρέψουμε στις
συνήθειες των διακοπών, που μάταια πασχίζουν να μας χαρίσουν κάτι σαν γαλήνη.
https://www.tanea.gr/2001/08/13/opinions/analwsima-ti-biazesai/

Τάσεις οδοιπορείας

Από όλους τους ταξιδιώτες που φωτογραφίζονται σε θέρετρα, βίλλες, κόττερα, σε κλαμπ νησιών, σε εξωτικά μέρη, σε πολυτελή ντεκόρ, ποιόν βρήκα να ζηλέψω, ποιος χάλασε την πλήρη μου αυγουστιάτικη ικανοποίηση σε βάθος ενοχλητικό, ποιος έβγαλε στην επιφάνεια καταπιεσμένες και ουδέποτε ξεπερασμένες επιθυμίες; Αυτός ο νεαρούλης από τη Γαλλία, που στα δεκαεννιά του άρχισε να κάνει το γύρο του κόσμου με τα πόδια! Την επόμενη μέρα από την δημοσιογραφική κάλυψη του εκατομυριούχου με το αερόστατο, ιδού ο οδοιπόρος με το σακκίδιο. Μόνος, γιατί δύσκολα βρίσκει παρέα κανείς για κάτι τέτοιο, αλλά αποφασισμένος, έχει υπολογίσει ήδη ότι του χρειάζονται εξήμιση χρόνια περπάτημα, κουβαλάει λεξικά και χάρτες και διαθέτει ημερολόγιο στο Διαδίκτυο. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα που επισκέπτεται. Δεν του είπαν ότι αντιπαθούμε το περπάτημα γενικά ως λαός, επειδή μάλλον δεν ξεπεράσαμε τη μνήμη της φτώχειας, που ανάγκαζε τους προγόνους μας να περπατούν, όταν δεν είχαν όχημα ή ζώο, ότι περνάμε ακόμα τη μακροχρόνια φάση ενθουσιασμού του  νεοφώτιστου μπροστά στον μηχανοκίνητο τροχό, καβάλα πάμε στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάμε. Ηρθε αθώος και περιχαρής, με οικολογικά μηνύματα. Δικός του πρόγονος θα ήταν  ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, που ταξίδευε ποδαρόδρομο όσο ήταν νέος, συνοδεύοντας καμιά φορά ωραίες κυρίες, οι οποίες φορούσαν και μεταξωτά γοβάκια, πέρα από το πλήρες κρινολίνο, στην πορεία ημερών. Αυτόν ζηλεύω, γιατί την πολυτέλεια  μιας τέτοιας απόφασης πραγματικά τίποτα δεν στην αγοράζει. Κι ενώ έχω τάσεις φυγής από μικρό κορίτσι, όπως έχει το 40% των σημερινών κοριτσιών, σύμφωνα με πανεπιστημιακή έρευνα, δύσκολα βρίσκω παρέα για περπάτημα , ακόμα και μέχρι το περίπτερο, που λέει ο λόγος.

https://www.tanea.gr/2001/08/09/opinions/analwsima-taseis-odoiporias/