Στενεύουν τα στενά;

"Ως πότε παλληκάρια θα ζώμεν στα στενά;». Τι εννοούσε ο ποιητής; Δεν εννοούσε τα στενά που στενεύουν κι άλλο σε κάθε απεργία εργατών του δήμου, σε κάθε κλείσιμο της χωματερής, σε κάθε αργία, τα στενά που αποκτούν τείχη από σακούλες σκουπιδιών, χαλί από πατημένα σκουπίδια, και μυρωδιά αποσύνθεσης.

Όχι αυτά τα στενά. Δεν υπάρχει λόγος να κολλά στο μυαλό το ερώτημα κάθε πρωί- ειδικά όταν στενεύουν κι άλλο τα στενά. Τι ήθελα και μάθαινα τον στίχο στο Δημοτικό; Τι μανία να αποστηθίζω ποιήματα; Τώρα ξυπνάνε μέσα μου την κατάλληλη στιγμή, δηλαδή την εντελώς ακατάλληλη, όταν πρέπει να σκύβεις το κεφάλι και να περπατάς γρήγορα με το βλέμμα στα πλακάκια, για να μη σκοντάψεις. Να μην αντιδράς, να μη σκέφτεσαι στίχους και πικραίνεσαι. Να μην αναρωτιέσαι γιατί στα στενά έχουν βάλει το κουτί του ΟΤΕ στο χειρότερο σημείο και τα στενεύουν κι άλλο. Γιατί πάντα εκεί βγάζει ο γείτονας τον σκύλο του και αφοδεύει. Γιατί η πολυκατοικία δεν άφησε χώρο για πέρασμα, γιατί έκλεισε την πιλωτή. Γιατί μας παρακαλά ο δήμαρχος να μη βγάζουμε τα σκουπίδια μας- που θα τα βγάλουμε- όπως ο προηγούμενος και η προπροηγούμενη, αλλά δεν μπορεί να λύσει το ζήτημα κανείς τους...

Αχ, καημένε Ρήγα, αλλιώς ονειρευόσουν τις πόλεις.

Για εσένα, ράχες και βουνά ήταν στενά, «σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε θεριά, να φεύγουμε απ΄ τον κόσμο για την πικρή σκλαβιά», έλεγες. Είχες φανταστεί τον κόσμο όμορφο, τις πόλεις ανοιχτές και ελεύθερες, πολιτισμένες, καθαρές, με φαρδιά πεζοδρόμια, άνετους δρόμους. Και οι μαθητές, οι οπαδοί, οι απόγονοί σου, έφτιαξαν πόλεις στενές, χωρίς διαφυγή, με μόνη προοπτική να στενεύουν κι άλλο...