Aπόλλωνα, βάλε ένα χεράκι

Απόλλωνα, Απόλλωνα, φωνάζει η πρωθιέρεια, άναψε τη δάδα! Αλλά είναι πρωθιέρεια της πλάκας, ηθοποιός, μάλλον δεν πιστεύει στον Απόλλωνα και κάπως το δείχνει η φωνή της, ξέρει εξάλλου ότι η φωτιά θα ανάψει από τη δημιουργία εστίας στο κοίλο κάτοπτρο, είτε ασχοληθεί ο Απόλλωνας είτε όχι. Εκεί δίπλα στη φωνή της ακούγεται μια άλλη ωστόσο, κάποιοι άλλοι καλούν τον Απόλλωνα σε βοήθεια, κι η φωνή τους είναι πολύ πιο βαθιά από της πρωθιέρειας. Απόλλωνα, ο Βούδας ζητά συντροφική συμπαράσταση στο πρόσωπο των πιστών του, οι οποίοι αν και καλόγεροι και ταγμένοι να ζήσουν μακριά από τα εγκόσμια, έφτασαν στον Αμήν (κι εδώ μπαίνει τρίτη θρησκεία στη μέση, αλλά εξίσου ανίκανη να βοηθήσει την κατάσταση) και βγήκαν στους δρόμους να φτιάξουν οδοφράγματα. Απόλλωνα ρίξε λίγο φως, γιατί ο προβολέας των δημοσιογράφων έσβησε πριν συντονιστεί το πέρασμα της φλόγας, να φανούν λίγο τα πρόσωπα των θιβετιανών που υπέφεραν από το γκλομπ και τα δακρυγόνα, τις σφαίρες και την απομόνωση, να γίνει εκείνο το θαύμα που συμβαίνει καμιά φορά, όταν το βλέμμα του κόσμου εστιάζεται σαν ήλιος στη βία. Απόλλωνα, θεέ του φωτός και των προβολέων και της ενημέρωσης, η βία δεν τα αντέχει αυτά όλα. Φώτισε το αθλητικό πνεύμα, να βρει επιχειρήματα, να βρει κουράγιο να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στην καταπίεση, γιατί χωρίς ελευθερία η πειθαρχία του αθλητισμού δεν έχει νόημα, η σύγκριση δεν μπορεί να γίνει και η νίκη δεν υπάρχει. Α, Απόλλωνα, εσύ θα φώτισες εκείνο το νεαρό με τη μαύρη σημαία όπου οι ολυμπιακοί κύκλοι είχαν ζωγραφιστεί σαν χειροπέδες. Κάτι έκανες Απόλλωνα, αλλά μπορείς καλύτερα, ρίξε πιο φωτεινές ιδέες, προσπάθησε ξανά.  

https://www.tanea.gr/2008/03/27/opinions/analwsima-apollwna-bale-ena-xeraki/

Χαμόγελο φουστανελά

Το μόνο καλό με τις μαθητικές παρελάσεις, τώρα που σταμάτησαν οι φασαρίες με τα παιδιά των ξένων, είναι τα πόδια.

Βλέπεις μαζεμένα πολύ ωραία πόδια, με φούστες κοντές, και μπορείς να διαπιστώσεις πόσο μακραίνουν, πόσο καλύτερα αποτριχώνονται, πόσο πιο χαριτωμένα κινούνται τα κοριτσίστικα πόδια της χώρας μας από χρόνο σε χρόνο.

Από την άλλη, είναι κρίμα που αυτά τα όλο και ωραιότερα, μακρύτερα, τολμηρότερα και πιο λεία πόδια δεν έχουν στο σχολείο την ευκαιρία να διδαχτούν κανένα άλλο βήμα εκτός από της παρέλασης.

Γιατί, θα το θυμάστε, η παρέλαση τρώει ώρες μαθητικές με τις πρόβες και θα μπορούσαν μαθητές και μαθήτριες να μαθαίνουν αντί για στρατιωτικό βηματισμό, το σωστό περπάτημα, που με τη βοήθεια της αναπνοής κρατά το σώμα ίσιο και το προφυλάσσει από σκολίωση, κύφωση, λόρδωση και τα συναφή. Κι αν πάλι ήθελαν να προχωρήσουν τα μαθήματα περισσότερο, θα μπορούσαν να εξασκούνται σε βήματα λικνιστικά, τα γυναικεία που σαγηνεύουν, τα ανδρικά που γοητεύουν, να μάθουν τη γλώσσα του σώματος ενώ βαδίζει δηλαδή, και να ειδικευτούν στις εκφάνσεις που τα ενδιαφέρουν περισσότερο, ως έφηβοι που είναι. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα τον μπουχτίσουμε τον μιλιταρισμό και θα απαλλαγούν τα ωραία νεανικά πόδια από την αναγκαστική ομοιομορφία βήματος.
 Μέχρι τότε αρκούμαστε σε εικόνες σαν αυτή που μου χάρισε το πρωί ο μικρός Ινδός της πολύτεκνης οικογένειας μεταναστών του ισογείου μας: γυρίζοντας από το σχολείο ντυμένος φουστανελάς- και του πήγαινε πολύ γιατί είναι μελαχρινός- με το φέσι στο χέρι και κραδαίνοντας όλο καμάρι την ξύλινη καραμπίνα του, μου έσκασε ένα ευτυχισμένο χαμόγελο που το ερμηνεύω σαν προ-εθνικιστικό ή μεταμοντέρνο. Ή και μεταεθνικιστικό. Ακόμα καλύτερα.

https://www.tanea.gr/2008/03/26/opinions/analwsima-xamogelo-foystanela/

Στενεύουν τα στενά;

"Ως πότε παλληκάρια θα ζώμεν στα στενά;». Τι εννοούσε ο ποιητής; Δεν εννοούσε τα στενά που στενεύουν κι άλλο σε κάθε απεργία εργατών του δήμου, σε κάθε κλείσιμο της χωματερής, σε κάθε αργία, τα στενά που αποκτούν τείχη από σακούλες σκουπιδιών, χαλί από πατημένα σκουπίδια, και μυρωδιά αποσύνθεσης.

Όχι αυτά τα στενά. Δεν υπάρχει λόγος να κολλά στο μυαλό το ερώτημα κάθε πρωί- ειδικά όταν στενεύουν κι άλλο τα στενά. Τι ήθελα και μάθαινα τον στίχο στο Δημοτικό; Τι μανία να αποστηθίζω ποιήματα; Τώρα ξυπνάνε μέσα μου την κατάλληλη στιγμή, δηλαδή την εντελώς ακατάλληλη, όταν πρέπει να σκύβεις το κεφάλι και να περπατάς γρήγορα με το βλέμμα στα πλακάκια, για να μη σκοντάψεις. Να μην αντιδράς, να μη σκέφτεσαι στίχους και πικραίνεσαι. Να μην αναρωτιέσαι γιατί στα στενά έχουν βάλει το κουτί του ΟΤΕ στο χειρότερο σημείο και τα στενεύουν κι άλλο. Γιατί πάντα εκεί βγάζει ο γείτονας τον σκύλο του και αφοδεύει. Γιατί η πολυκατοικία δεν άφησε χώρο για πέρασμα, γιατί έκλεισε την πιλωτή. Γιατί μας παρακαλά ο δήμαρχος να μη βγάζουμε τα σκουπίδια μας- που θα τα βγάλουμε- όπως ο προηγούμενος και η προπροηγούμενη, αλλά δεν μπορεί να λύσει το ζήτημα κανείς τους...

Αχ, καημένε Ρήγα, αλλιώς ονειρευόσουν τις πόλεις.

Για εσένα, ράχες και βουνά ήταν στενά, «σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε θεριά, να φεύγουμε απ΄ τον κόσμο για την πικρή σκλαβιά», έλεγες. Είχες φανταστεί τον κόσμο όμορφο, τις πόλεις ανοιχτές και ελεύθερες, πολιτισμένες, καθαρές, με φαρδιά πεζοδρόμια, άνετους δρόμους. Και οι μαθητές, οι οπαδοί, οι απόγονοί σου, έφτιαξαν πόλεις στενές, χωρίς διαφυγή, με μόνη προοπτική να στενεύουν κι άλλο...