Αγγλικά σκάνδαλα

H Αγγλία συγκλονίζεται από σκάνδαλα. Είναι πάντα σχετικό από τι μπορεί να
συγκλονιστεί ο κόσμος. Το σκάνδαλο λοιπόν στην Αγγλία είναι ότι ένας υπουργός
κατάφερε με μέσον να πάρει γρήγορα άδεια παραμονής η Φιλιππινέζα γκουβερνάντα
της ερωμένης του. Το ωραίο με τους Άγγλους, από ό,τι διαβάζουμε τουλάχιστον,
δεν είναι ότι ο υπουργός έχει ερωμένη, αλίμονο δα. Στο κάτω κάτω έχει μια
λογική, να φροντίσει για την γκουβερνάντα της ερωμένης, διότι χωρίς
γκουβερνάντα πώς θα έβρισκε χρόνο η μητέρα των παιδιών να τον συναντά; Αλλά η
άδεια παραμονής κάνει έξι μήνες να βγει κανονικά και σου λέει πώς είναι
δυνατόν να την παίρνει κάποια σε μισό μήνα; Τα υπόλοιπα δεν τους νοιάζουν,
πάντως οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες τα δημοσιεύουν καλού - κακού, να
βρίσκονται. Ότι η ερωμένη είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά και ο υπουργός
λέει ότι είναι δικά του τα παιδιά της - και τα δύο. Τα παιδιά το ξέρουν; Αυτό
δεν διευκρινίζεται ακόμα, αλλά φαντάζεστε αγωνία... και δράμα μέγα, διότι τι
φταίνε τα αθώα πλάσματα, έστω κι αν έχουν μπαμπά βιομήχανο και μητέρα άπιστη
και Φιλιπππινέζα γκουβερνάντα; Και πάμε παρακάτω: ο σύζυγος της ερωμένης, λέει
ότι δεν τον νοιάζουν τα γονίδια και τα παιδιά του είναι δικά του, εντελώς δικά
του, διότι τα μεγαλώνει και τα αγαπά. Ο δε υπουργός, ο οποίος λέγεται
Μπλάνκετ, είναι τυφλός εκ γενετής. Και διαβάζει σε Μπράιγ, έχει δε έναν σκύλο
εκπαιδευμένο να τον οδηγεί στην πόλη. Αυτά τα ολίγα. Τι να σου κάνουν και οι
σεναριογράφοι των σίριαλ ύστερα απ' όλα αυτά; Αβάσταχτο πια, η ζωή τόσο να
μιμείται την τέχνη!

https://www.tanea.gr/2004/12/06/opinions/analwsima-agglika-skandala/

Χορός αχόρευτος

Χορός πολύς ακούγεται, πολλές ατάκες πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε
πανηγύρι; Σκληρό ροκ, λέει, και μαλακό μπλουζ και καντρίλιες. Σημειολογία της
κίνησης, από τους ακίνητους. Μεταφορές ανεπίτρεπτες για τον ανεόρταστο βίο
που διάγουμε, παραμονές εορτών.
 Μας κολάζετε, κύριοι. Αλλάξτε φρασεολογία επειγόντως. Ή τον χορτάσατε το χορό στα νιάτα σας ή δεν τον επιθυμήσατε ποτέ.
Δεν μπορούμε να στεκόμαστε μονίμως στην άκρη της πίστας και να παρατηρούμε τις
φιγούρες. Χριστούγεννα έρχονται, τα μαγαζιά γεμίσανε βραδινές τουαλέτες. Ρούχα
χορού σε παράταξη στους φωτισμένους δρόμους. Στενά μπούστα, φαρδιές φούστες,
ιδανικές για στροφογυρίσματα. Πού θα φορεθούν όλ' αυτά; Ποιος θα χορέψει και
σε τι χώρους, όχι το σκληρό ροκ, το οτιδήποτε, καλαματιανό, βαλσάκι, ταγκό ή
ομαδικό τσιφτετέλι, ντόπια παραλλαγή της λάγνας Ανατολής; 
Δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει ούτε χρόνος. Τα πολύ νεαρά παιδιά ξεροσταλιάζουν σε κάτι κλαμπ που τους καταστρέφουν τα τύμπανα των αυτιών και για να καταφέρουν να κουνήσουν στοιχειωδώς το κορμάκι τους, πρέπει να πρώτα να φτιαχτούν, να στριμωχτούν για να μη φαίνονται, ύστερα να περιμένουν το ξημέρωμα. Είναι σεμνά, είναι
ντροπαλά, είναι ανεκπαίδευτα. 
Λείπει ο χορός απ' τη ζωή μας. Για τους μεγαλύτερους δεν υπάρχει οδός, ούτε και πίστα. Η Βουλή θα ήταν καλή ιδέα, αν βγάζατε τα καθίσματα. Μας τη δανείζετε; Με πρόσκληση προς όλους τους καταπιεσμένους χορευτές τής επικράτειας; Δεν βλέπω τον κ. Κακλαμάνη να
συναινεί στην ιδέα. Γι' αυτό, παρακαλώ τους πολιτικούς, ας βρουν άλλον τομέα
παρομοιώσεων, μη μας θυμίζουν συνεχώς τους χορούς που δεν χορέψαμε, μη μας
κάνουν να νιώθουμε ότι περνάμε χορευτική κρίση, ως λαός και ως άνθρωποι.

https://www.tanea.gr/2001/12/04/opinions/analwsima-xoros-axoreytos/

Πιο αρχαίο το μουσείο

Βρέχει ή όχι; Μπροστά στο Μουσείο γυαλίζουν πάντα τα καινούργια πλακάκια.
Είναι σαν να βρέχει μονίμως, κυρίως επειδή έχει τόση ερημιά τώρα πια αυτός ο
ελεύθερος χώρος μπροστά του. Φώτα παράξενα σε τυφλώνουν αν περάσεις δίπλα. Δεν
περνά, ούτως ή άλλως, κανείς. Περισσότερα αρχαία δεν θέλουν οι νέοι
κυβερνήτες; E, να, εδώ τα αρχαία είναι με κάποιον παράξενο τρόπο πιο αρχαία
από ποτέ. Πιο απόμακρα, πιο αδιάφορα, πιο κρύα. Πριν από λίγο καιρό υπήρχε
κόσμος εδώ, παίζανε μερικά πιτσιρίκια, έβγαιναν βόλτα μερικά σκυλιά,
συναντώνταν άνθρωποι στο καφενείο και κάθονταν να ειδωθούν. Διότι εκεί, στο
καφενείο του Μουσείου, στον ήλιο του Μουσείου, που έγραψε και ο Παπαχρήστος,
υπάρχει ένα σπάνιο προσόν για την οπτική ανάδειξη των ανθρώπων. Υπάρχει φόντο,
βάθος και προοπτική. Σε πολύ λίγα κτίρια άφησαν μπροστά τόσο ελεύθερο χώρο, με
μεγάλα ωραία δέντρα, με άνεση. Τα ανθρώπινα πρόσωπα εκεί διαθέτουν προνομιακό
κάδρο, υπέροχο φυσικό λάιτ μπακ. Αλλά, ίσως, δεν χρειαζόμαστε πια κάδρο για τα
πρόσωπα των φίλων μας, σκιές και ανταύγειες στα μαλλιά τους, αεράκι στα
μάγουλά τους. Ίσως τα μόνα κάδρα που χρειάζονται τώρα είναι εσωτερικού χώρου.
Κι αυτός ο εξωτερικός χώρος έχει μείνει άχρηστος. Είναι πολύ ανοιχτός για τα
τωρινά μας αγοραφοβικά γούστα, πολύ εκτεθειμένος, πολύ κεντρικός. Κάποτε
έσκαγε μύτη σ' εκείνη τη λιακάδα το άνθος της ανήσυχης νεολαίας. Ήταν στέκι
όλων των ωραίων και τολμηρών που μένουν πλέον σε προάστια. Ας κάνανε μια
λέσχη, κάτι, να ξανανοίξουν το καφενείο. Ας οργανώνονταν να ξαναπάρουν πίσω
τουλάχιστον την πρόσοψη του «Ακροπόλ» απέναντι που τη σκέπασαν σαν πτώμα, με
βρώμικο σεντόνι
https://www.tanea.gr/2004/11/11/opinions/analwsima-pio-poly-arxaio-to-moyseio/

Κατάθλιψη

 Tη Μεγάλη Παρασκευή δικαιούμασταν τη θλίψη, ακόμα και λίγη κατάθλιψη. Να δακρύσουμε μαζί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, να αφεθούμε στην απελπισία που πολιόρκησε καιρό τις ψυχές μας. Μια πρώτη δόση την παίρνουμε από το σχολείο σε τρυφερή ηλικία και εν συνεχεία έναν εθισμό τον αποκτάμε, όσο να 'ναι. Μια τάση την έχουμε, να θεωρούμε ότι όλοι είναι εναντίον μας, πως είμαστε μια μικρή, τίμια και κυνηγημένη χώρα που την ξεπούλησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1834, το 1922, το '44, το '64, το '74 και ποιος ξέρει πότε άλλοτε, χάνει τον λογαριασμό κανείς. 

 Μπορούμε να πειστούμε αμέσως ότι είμαστε ανάδελφοι, πως μας εκμεταλλεύονται, ότι μας εμπαίζουν, πως μας προδίνουν, ότι μας απειλούν οι γείτονες και οι ισχυροί και αναίσθητοι προστάτες τους. Νηστεύουμε κιόλας και η έλλειψη πρωτεϊνών προκαλεί μελαγχολία.

Ωστόσο έρχεται η Ανάσταση και ξεχειλίζει το φως και τρώμε νόστιμα αρνιά και κολυμπάμε στην αφθονία. Οπότε μπορούμε να θυμηθούμε ότι εδώ είναι το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, πως το
κράτος μας δημιουργήθηκε με τη συμπαράσταση των λαών της Ευρώπης, ότι στο
Μεσολόγγι είναι θαμμένοι μαχητές από όλον τον κόσμο που πολέμησαν για την Ελλάδα, πως είμαστε αξιόπιστοι εταίροι της Ένωσης, ότι το βιοτικό μας επίπεδο ανέβηκε αλματωδώς, πως οι απειλές που τόσο δημοφιλείς υπήρξαν τα τελευταία χρόνια ήταν ανυπόστατες. Να θυμηθούμε ότι η κατάθλιψη κάνει κακό στην υγεία χειρότερο κι από τη χοληστερίνη και να αναφωνήσουμε αποφασιστικά, ώς πότε
παλικάρια θα ζώμεν με τον φόβο, με την υποψία, με τη μανία καταδίωξης και τη
δυσπιστία, σ' αυτή την όμορφη, τη γενναιόδωρη ανοιξιάτικη φύση;

https://www.tanea.gr/2004/04/14/opinions/analwsima-katathlipsi

To κόκκινο φαράγγι

Γιατί έχουν ονομάσει τον Άρη έτσι άραγε; Είχαν κατακτητικές διαθέσεις οι
πρώτοι αστρονόμοι που τον παρατήρησαν και αποφάσισαν το όνομά του; Ο θεός του
πολέμου θεωρήθηκε κατάλληλος επειδή αμέσως φαντάστηκαν οι άνθρωποι ότι θα
έπρεπε να πολεμήσουν με τα πράσινα ανθρωπάκια για να τον αποικίσουν; Μήπως οι
παλιοί αστρονόμοι, που ήταν και αστρολόγοι και διάβαζαν τη μοίρα των ανθρώπων
στ' άστρα, το είχαν διαβλέψει από την αρχή, ότι εκεί πάνω θα περπατούσε κάποτε
το μεγαλύτερο γήινο λέγκο και θα ήταν το έδαφός του το πρώτο που θα
φωτογραφιζόταν από άλλον πλανήτη;

Κι αν κρύβονται ακόμα κάπου τα πράσινα ανθρωπάκια, φυλάγοντας τη χλωροφύλλη
που θα έφτιαχνε οξυγόνο απαραίτητο στους Γήινους; Αν το κρατούν ζηλότυπα για
να μην μπορέσουμε να κατακτήσουμε τον πλανήτη τους; Παραδόθηκε έτσι απλά το
κόκκινο φαράγγι, είναι τόσο ανυπεράσπιστοι στο φως της φωτογραφικής μηχανής
αυτοί οι γυμνοί βράχοι; Πλησιάζουμε όλοι κι ακουμπάμε τα δάχτυλα σ' αυτό το
εκτεθειμένο χώμα. Αυτό που ήταν ένα ετερόφωτο σημάδι μέσα στη νύχτα, απέκτησε
υπόσταση με χώμα και με χρώμα, με βουνά, κοιλάδες, πλαγιές απαλές κι άλλες
απότομες, ανηφόρες και κατηφόρες, τσουλήθρες, κατρακύλες, κρυψώνες, σπηλιές.
Κι αν φυτέψουν ένα δέντρο εκεί, ένα χορτάρι άμα πιάσει, θα μπορέσουν οι
άνθρωποι να ορίσουν τη μοίρα του; Ίσως βλέπουμε για πρώτη φορά ένα μωρό του
Σύμπαντος που θα γίνει κάποτε πράσινο σαν τη Γη. Ίσως βλέπουμε απλώς την πρώτη
ερημιά από τις εννιά ερημιές που γυρίζουν σε μακρινές αποστάσεις γύρω από τον
ήλιο μας, σιωπηλές κι ακατοίκητες κι αφιλόξενες, χρήσιμες για να μας θυμίζουν
πόσο μόνοι είμαστε στην απεραντοσύνη.