Tα δίποδα τα άπτερα

Ουφ, τελείωσαν επιτέλους αυτοί οι Ολυμπιακοί της Αλμυρής Λίμνης και των λευκών
βουνών. Είχε αρχίσει να με εξοντώνει η αεροδυναμική τους ρουτίνα. Οι πύραυλοι
με γυαλιά πιλότων που εκτοξεύονταν στις εξωπραγματικές πλαγιές της περιοχής
των Μορμόνων. Καλά, το αλάτι δεν το λειώνει το χιόνι εκεί πέρα, πώς τον
πετύχανε τον συνδυασμό; Και αλάτι και Μορμόνοι και πίστες και πάγος; Και να
γλιστράνε νυχθη-μερόν σαν βολίδες Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, ιπτάμενοι, στο
στάδιο του ανθρώπου πριν αποκτήσει φτερά. Δεν άντεχα άλλο να το βλέπω αυτό το
θέαμα. Κάθε βράδυ έβαζα λίγο τηλεόραση, έτσι επειδή τους λένε Ολυμπιακούς,
δηλαδή, και γινόμουν ψυχικό ράκος. Δεν αντεχόταν την επομένη το δίπουν άπτερον
της προσωπικότητάς μου. Και τις διαβάσεις των φαναριών τις κατειλημμένες. Και
τα ανοίγματα των πεζοδρομίων τα φραγμένα. Και το λεωφορείο το πηγμένο. Και το
ταξί το ταγγιασμένο στην καπνίλα. Δεν αντεχόταν το ψηλοτάκουνο στο πλακάκι, το
τάκα τάκα, αλλά ούτε και το χαμηλοτάκουνο. Δεν αντεχόταν το πλακάκι, γενικώς,
το τιμόνι της παρκαρισμένης μηχανής που σου δίνει γροθιά στο μπράτσο καθώς
προχωράς, τα καθρεφτάκι του αυτοκινήτου που σε πετυχαίνει στον γοφό, στα
στενά. Αλλά ούτε και στα ωραία και στα πλατιά, αυτό το μπανάλ σύστημα
προώθησης, άντε να σηκώνεις το ένα πόδι, άντε να το ακουμπάς, να έχεις σηκώσει
στο μεταξύ το άλλο, φρίκη, βαρεμάρα, απαράδεκτη καθυστέρηση. Και η ταχύτητα
σφαίρας των χειμερινών πρωταθλητών να θυμίζει ότι έτσι πλησιάζει και ο καιρός
των Ολυμπιακών στην Αθήνα. Όπου, τουλάχιστον, χωρίς το χιόνι και τους πάγους,
θα χρησιμοποιούν οι αθλητές τα πόδια τους ξανά, όπως εμείς οι κοινοί θνητοί. Ή
σχεδόν έτσι.
https://www.tanea.gr/2002/02/26/opinions/analwsima-ta-dipoda-ta-aptera/

Ηθικά προβλήματα

Κατά κάποιο περίεργο τρόπο τα δυο παιδάκια, στις δυο φωτογραφίες, έμοιαζαν
μεταξύ τους. Έμοιαζαν χωρίς να έχουν καμιά σχέση. Το ένα ήταν κοριτσάκι στη
Λωρίδα της Γάζας. Το μετέφερε η μητέρα του τραυματισμένο. Κοίταζε πλάγια τον
φακό, μια σκούρα σκιά από δάκρυα ή απλώς πόνο στεφάνωνε τα μάτια της. Το άλλο
ήταν αγοράκι στη Βρετανία, στην αγκαλιά της μητέρας του κι αυτό, μιας γελαστής
μητέρας. Μόλις κέρδισε το δικαίωμα να μείνει ξανά έγκυος με το σπέρμα του
συζύγου η μητέρα, γι' αυτό χαμογελούσε. Κατεψυγμένο το σπέρμα, νεκρός ο
σύζυγος. Ηθικά προβλήματα, έλεγε η λεζάντα, προκύπτουν από κάθε επίτευγμα της
επιστήμης. Είναι σωστό να κάνει κανείς παιδιά από κατεψυγμένο σπέρμα; Ωστόσο
το βλέμμα της άλλης μικρής, από το πάνω μέρος της σελίδας, φώναζε βουβά: «Εδώ
είναι τα ηθικά προβλήματα, σ' εμένα. Σ' εμένα που πονάω, γιατί με βρήκανε τα
θραύσματα των πυραύλων. Σ' εμένα που ξαφνιάζομαι απ' τον πόνο, γιατί δεν έχω
συνηθίσει να πονάω. Κανένα παιδί δεν συνηθίζει. Ας λένε ότι εμείς εδώ ξέρουμε
απ' αυτά. Τίποτα δεν έμαθα. Δεν θέλω να μάθω. Δεν θέλω να συνηθίσω. Μην
ξοδεύετε τον προβληματισμό περί ηθικής στα κατεψυγμένα σπέρματα. Κρατήστε τον
για τα γεννημένα παιδιά, που τα ξαφνιάζει η βία. Αυτό το ξάφνιασμα δεν
δημιουργεί ηθικά προβλήματα; Και να με τρέχουν στον γιατρό σαν ένα από τα δέκα
άτομα των σημερινών τραυματισμών, λες και δεν είμαι μοναδική κι ανεπανάληπτη;
Λες και θα έπρεπε να έχω προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο, μόνο και μόνο επειδή
γεννήθηκα στη Λωρίδα της Γάζας; Αυτό δεν είναι το αληθινό ηθικό πρόβλημα;».
https://www.tanea.gr/2002/02/12/opinions/analwsima-ithika-problimata/