Bangladesh

Εκεί που τελειώνουν οι πάγκοι της λαϊκής αγοράς, μαζεύονται πωλητές
ημιαπασχόλησης κι απλώνουν την πραμάτεια τους σε μια γωνιά του πεζοδρομίου.
Μέσα στο κρύο προχθές, ένας μικρόσωμος μελαχρινός είχε απαγκιάσει στα
σκαλοπάτια μιας πολυκατοικίας, μαρμάρινα δυστυχώς. Του έλειπαν κασκόλ, γάντια,
χοντρό μπουφάν, αλλά είχε ένα βιβλίο στα γόνατα και διάβαζε αφοσιωμένος. Σ'
ένα μαντίλι απλωμένο μπροστά του, εξέθετε πλαστικά κουζίνας που είχε για
πούλημα. Φτηνά σκουπάκια, τάπερ, αλουμινόχαρτο. Δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω
περνώντας. Τα γράμματα στο βιβλίο ήταν μεγάλα, παράξενα, σαν μοτίβα που
αναπτύσσονται σε μικρό τετράγωνο. «Ινδικά είναι τα γράμματα;» τον ρώτησα, κι
εκείνος σήκωσε το βιβλίο, μου έδειξε το εξώφυλλο, μια εικόνα γυναίκας με
φλογερά χρώματα, κι είπε δυνατά, «Μπαγκλαντές». Το ξανάπε, καθώς
απομακρυνόμουν κι ακούστηκε σαν τραγούδι, Μπαγκλαντές. Ήταν τραγούδι. Ένα
επαναλαμβόμενο μοτίβο, επίμονη κιθάρα, κραυγή, για να τραβήξει την προσοχή των
χορτάτων. Τότε που στο Μπαγκλαντές υπήρχε πείνα κι ο Τζορτζ Χάρισον είχε κάνει
συναυλία για συγκέντρωση χρημάτων. Είχε λανσάρει στην Ευρώπη τον Ραβί Σανκάρ
με το σιτάρ του και τότε απορούσαμε λιγάκι, στην αρχή, ώσπου να συνηθίσουμε,
τι τον θέλει τον παράξενο αυτόν.

Ύστερα εξοικειωθήκαμε. Μάθαμε το σιτάρ, τα ινδικά φαγητά, τις γεύσεις με το

κάρι. Μαντράς, Μασάλα και Ταντούρι, φαγητά που μαγειρεύονται στο Λεκανοπέδιο.
Μάθαμε πολλά. Το πιο δύσκολο είναι να συνηθίσουμε την παρουσία των μικρόσωμων
αυτών φτωχών ανθρώπων, που προσπαθούν να ζήσουν από το τίποτα, διεκδικώντας
την ταυτότητά τους. Σαν μνημόσυνο για τον Τζορτζ Χάρισον, που μας έμαθε να
ακούμε τις εξωτικές φωνές, το τραγούδι συνεχίζεται ολόκληρο στο μυαλό μου.

https://www.tanea.gr/2001/12/10/opinions/analwsima-mpagklantes/