Ποσείδι

Το Πανόραμα Θεσσαλονίκης το ονόμασαν ελληνικό Μπέβερλυ Χιλς. Και τη Χαλκιδική, ελληνική Ριβιέρα. Δεν ξέρω αν έχει η Ριβιέρα τόσο όμορφη θάλασσα, τέτοια απόχρωση του γαλάζιου προς το τυρκουάζ στις αμμουδιές της, όπως η Χαλκιδική.  Και στην Κασάνδρα, στο σημείο που δείχνει ο χάρτης μια μυτούλα ξηράς, βλέπεις την αμμουδιά, λευκή, (μόνο η λευκή άμμος δίνει τέτοιο χρώμα στο νερό) να προχωρά μέσα στα κύματα και να φτιάχνει δυό παραλίες. Το μέρος λέγεται Ποσείδι κι υπάρχει κι ένας φάρος εκεί, να το σημαδεύει. Οι λουόμενοι μπορούν κάθε φορά να διαλέγουν σε ποια μεριά θα κολυμπήσουν. Όταν έχει κύμα στη μία πλευρά, η άλλη είναι γαλήνια. Εξαιρετικό προνόμιο, και ποιοι το χαίρονται κυρίως; Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που έχουν δίπλα κατασκήνωση. Μέσα στα δέντρα, μπορούν να στήνουν τη σκηνή τους, ή να νοικιάζουν ξύλινα σπιτάκια, σε τιμή συμβολική.  Τι Ριβιέρα και τι Μπέβερλυ Χιλς. Αυτός είναι ο παράδεισος επί της γης. Η φοιτητική ιδιότητα,  παρέχει αυτή τη δυνατότητα, μαζί με διάφορες άλλες.  Και σ’ αυτόν τον παράδεισο, απροσπέλαστο για όσους δεν πέρασαν στο Πανεπιστήμιο, οι ένοικοι έχουν σπείρει τα σκουπίδια τους όπου υπάρχει ελεύθερος χώρος. Ούτε σακκούλες, ούτε σωροί, ελεύθερα, παντού, πάσης φύσεως απορρίματα, κι οι προνομιούχοι παραθεριστές,  να κυκλοφορούν ανάμεσα τους, ανενόχλητοι. Αφού πέρασαν στα ΑΕΙ, θεωρούν ότι δεν έχουν άλλη υποχρέωση. Μαζεύουν ήλιο, μαζεύουν ξεκούραση, μαζεύουν βαθμούς, σκουπίδια προφανώς δεν μπορούν να μαζέψουν. Εκπαιδεύονται καταλλήλως όλο το χειμώνα στα πανβρώμικα ανώτατα εκπαιδευτικά (αλίμονο, η ανωτερότης δεν αμφισβητείται, είναι κατοχυρωμένη) και το καλοκαίρι κάνουν επαναλήψεις στο πιο παραδεισένιο σημείο της Χαλκιδικής.

 Και λέμε, καλά που δεν είναι γνωστό όσο η Ριβιέρα, το όμορφο Ποσείδι, και μόνο  οι ντόπιοι, περνάμε και βλέπουμε το χάλι αυτό κι αναρωτιόμαστε, τι σόι αγωγή δίνουμε στα παιδιά μας.

Μουσώνες στην Ελλάδα

 Φθινόπωρο όπως τα παλιά, ή περίπου. Σεπτέμβριος με βροχές που δεν δροσίζουν,

μπόρες απότομες, σαν τροπικές. Κάτι σαν τους μουσώνες, που είδαμε στο σινεμά
φέτος, σ' εκείνο το ωραίο ινδικό έργο. «Ο γάμος των μουσώνων» λεγόταν. Μεγάλη
επιτυχία, λίγους μήνες πριν γίνει ακόμα μεγαλύτερη ο «Γάμος α λα ελληνικά».
Αδελφοποίηση του κλίματός μας με το ινδικό κλίμα, μέσω πανάκριβων γαμήλιων
τελετών και τρυφερών ιστοριών. Την ίδια ώρα που στο Γιοχάνεσμπουργκ συζητούν
για εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό, στην Ευρώπη δεν
στεγνώνουν οι πλημμύρες. Στον δε Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει.
Κυλάνε τα παραπανίσια νερά απρόσκλητα σε υπόγεια που χτίστηκαν για αποθήκες
και έγιναν κατοικίες, κυλάει και η νομοθεσία για την αυθαίρετη χρήση των
υπογείων και ισογείων. Σαν το νερό στ' αυλάκι, η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων.
Μαζί με την επαναφορά του συντελεστή δόμησης, τη δικαίωση δηλαδή ενός ακόμα
μεγάλου λαϊκού αιτήματος, για όσους δεν πρόλαβαν να εξαργυρώσουν τα
τετραγωνικά τους και τους ορόφους που δικαιούνταν. Όλα μαζί πακέτο,
νομιμοποιήσεις και τακτοποιήσεις, μόνο το νερό έρχεται απρόσκλητο, την ίδια
μέρα με τα μεγάλα λόγια περί πλανήτη, περί περιβάλλοντος, περί υποδομών, περί
σωτηρίας, περί θυσιών, την ένδοξη Τρίτη Σεπτεμβρίου, που όλοι κάναμε μποϊκοτάζ
στα σούπερ μάρκετ. Ε, δεν γίνεται και μποϊκοτάζ στις ακίνητες περιουσίες των
μικρομεσαίων. Όλα σε μια μέρα θα γίνουν; Σάμπως θα αλλάξει το κλίμα του
πλανήτη με λίγα τετραγωνικά που θα στριμωχτούν στις ήδη στριμωγμένες πόλεις
μας; Ενώ μπορεί να αλλάξει το εκλογικό κλίμα. Εξάλλου συνηθίσαμε να ζούμε
στριμωγμένοι, αν αραιώσουμε καταθλιβόμαστε. Η οικολογία έχει νόημα στο
Γιοχάνεσμπουργκ, εδώ συνεχίζουμε την ανάπτυξη.

https://www.tanea.gr/2002/09/04/opinions/analwsima-moyswnes-stin-ellada/