Αχ να πουλούσα ελιές...

To φυλλάδιο του μαγαζιού
Αυτές τις μέρες βέβαια είναι ανοιχτά μεχρι
τα μεσάνυχτα

Κρίμα που είμαι άρρωστη ακόμα, αν ήμουν καλά θα πήγαινα να βοηθήσω το Σταμάτη στο μαγαζί. Αυτές τις μέρες θα έχει δουλειά, ελπίζω, αφού πουλάει ταραμά, ταραμόγλωσσες, τουρσιά και άλλα σαρακοστιανά. Όσο κόσμο και να είχε δεν θα παρέλειπα να συστήσω τις ελιές του, που ήταν για μένα η γευστική αποκάλυψη των τελευταίων ετών.

Το ταλέντο πωλήτριας που κρύβω μέσα μου το είχα ανακαλύψει φοιτήτρια ακόμα, όταν είχα βρεθεί στο μαγαζί της μαμάς μιας φίλης μου και το κρατούσαμε για λίγες ώρες περνώντας όλες τις αγωνίες και το σασπένς της προσπάθειας να πουλήσουμε κάτι. Έκτοτε βέβαια παρέμεινε λανθάνον όπως πολλά τέτοια ταλέντα και το ξέθαψα πάλι πριν λίγο καιρό στο μαγαζί του Σταμάτη και της Λουίζας, ένα Σάββατο όπου έμεινα πέντε ώρες. Βασικά θεώρησα πως ήταν κρίμα να περνάνε τόσοι άνθρωποι από κει και να μην έχουν ιδέα για κείνες τις ελιές, που εμένα με είχαν συνεπάρει, οπότε πρότεινα ένα είδος ενημέρωσης σε όσους έριχναν μια ματιά στη βιτρίνα. Οι περισσότεροι είχαν την κλασσική επιφύλαξη των πελατών απέναντι σε μαγαζάτορες, καναδυό έδειξαν διατεθειμένοι να δοκιμάσουν. Αναρωτιέμαι πόσες ώρες και πόσες μέρες θα είχα το κουράγιο να το κάνω αυτό αν ήταν η δουλειά μου.

Κάποια στιγμή πέρασε μια γυναίκα που θαύμαζε την τοιχογραφία με την ελιά. «Ευλογημένο δέντρο» μου λέει. Είναι μια υπέροχη ζωγραφιά- προσφορά της ζωγράφου ξαδέρφης των ιδιοκτητών. Και μου διηγείται την ιστορία της ζωής της, που ήταν από την Καλαμάτα κι είχε μείνει χήρα νέα κι είχε μεγαλώσει τα παιδιά της μόνη της, χάρις στις ελιές της. Μια ωραία γυναίκα, ευγενική φυσιογνωμία, μαυροντυμένη, αλλά πεισματάρα. Επέμενε ότι μόνο οι ελιές Καλαμών αξίζουν. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι όταν σε έχουν θρέψει, εσένα και τα παιδιά σου, πρέπει να τις υπερασπίζεσαι, αλλά όχι κι έτσι.

Τμήμα της πανδαισίας βρώσιμης ελιάς 

Θα την πλήγωνα πολύ να επιμείνω ότι οι ελιές Καλαμών έχουν τη φήμη, αλλά άλλες έχουν τη χάρη για αποκαλύψεις νέων γεύσεων; Διότι τις Καλαμών τις ξέρουμε όλοι παιδιόθεν, όπως και να το κάνεις. Όμως εκείνες τις θρούμπες Χαλκιδικής, τις ανάλατες Βόλου, τις διάφορες τσακιστές, ή τις μικρούλες που δεν θυμάμαι από πού είναι, εκείνες τις χιώτικες, ή τις άλλες ζαρωμένες, όλες τις ποικιλίες τέλος πάντων που ανακάλυψα εκεί, και που οι μερακλήδες τις ήξεραν από δεκαετίες, δεν μπορώ να πω ότι τις είχαμε στο καθημερινό τραπέζι. Είναι κρίμα δηλαδή, έπρεπε στην ελιά να είμαστε εξπέρ ως λαός και άνθρωποι, είναι πραγματικά το ευλογημένο μας δέντρο.

Ελπίζω να χρειάζεται βοήθεια το μαγαζί και τις επόμενες μέρες, μόλις σταθώ στα πόδια μου και βγω ξανά στον κόσμο των υγιών, να πάω να συνεχίσω τη σταυροφορία ενημέρωσης του κοινού στη Βαρβάκειο. Βέβαια δίπλα στα κρέατα η ήρεμη ελιά αδικείται, αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η μοίρα των ήρεμων και πρέπει να συνηθίζουν.