Ανοιχτά χεράκια

Η άνοιξη έρχεται φυσώντας δυνατά και ανακατώνει τα κλαριά, γεμίζει σκόνες τα ματάκια του πιτσιρίκου που κάνει στο πάρκο τα πρώτα βήματα. Κάθεται στα μαλακά πάνω στην πάνα του, κάνει να κλαψουρίσει, η μαμά του κουβεντιάζει λίγο πιο πέρα. Πώς να αντισταθείς στον πειρασμό να σκύψεις να τον ενθαρρύνεις καθώς περνάς, να χαζέψεις το σπάνιο θέαμα, ένα νηπιακό προσωπάκι, τις πολύτιμες στιγμές, τη γνωριμία του με τον άνεμο, τον ήχο των κλαριών, το πατημένο χώμα όπου κάποτε φύτρωνε γκαζόν, τον ήλιο που τον λούζει. «Έλα, σήκω», του λέω. «Μην κλαις». Με κοιτάζει με γκριμάτσα δισταγμού, να φωνάξει ή όχι; Ένα μεγαλύτερο παιδί τον πλησιάζει γελώντας.

«Έλα, σήκω», του λέει, τον πιάνει, πέφτουν ξανά κάτω μαζί, ξεκαρδίζονται. Η μαμά πλησιάζει αργά, τα μαλώνει στη γλώσσα της.

Δεν είναι ντόπια η μαμά, από κάποια βαλκανική χώρα μετανάστρια, παλεύει να διδάξει τη δική της γλώσσα, αλλά τα νήπια έχουν κιόλας ξεφύγει προς τα ελληνικά, στο αθηναϊκό πρώην γκαζόν που μεγαλώνουν, στον ήλιο που τα λούζει, στον ξαφνικό ασυνήθιστο αέρα, στο περιβάλλον που απλώνουν τα χεράκια τους. Το οποίο περιβάλλον δεν ανταποκρίνεται, τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα δεν παίρνουν ελληνική υπηκοότητα. Πώς να χαμογελάσεις τώρα στο μωρό αυτό, πώς να το βοηθήσεις να στήσει τα ποδαράκια του στον χώρο που του αρνείται επισήμως να υπάρχει; Όσο καιρό δεν τα ήξερες αυτά ήταν καλύτερα. Πώς να ακούσεις τα παιδικά του ελληνικά, τη δροσερή φωνούλα, χωρίς να νιώσεις ένα τσίμπημα, ταυτισμένος, εσύ ο γνήσιος Έλληνας με το κράτος σου, που του γυρίζει την πλάτη; Σε λούζει το κράτος σου με την ντροπή της άρνησής του, απομακρύνεσαι με τη χαρά
καμωμένη δηλητήριο
https://www.tanea.gr/2007/03/27/opinions/analwsima-anoixta-xerakia/

Κρέας για κανόνια

Oρίστε, βρέθηκε η λύση για όλα τα δεινά της νεολαίας, λίγο καιρό μετά την ταραχή που πέρασε το έθνος, μόλις έμαθε πόσοι διάσημοι καλλιτέχνες δεν έχουν κάνει τη θητεία τους.

Θητεία στα 18! Μόλις τελειώνουν τα αγόρια το λύκειο και πριν ολοκληρώσει καλά καλά η τεστοστερόνη το έργο της και τα μεταμορφώσει σε άντρες με τα όλα τους, θα αναλαμβάνει ο λαμπρός ελληνικός στρατός να της δώσει μια σπρωξιά, της ορμόνης, να γίνει η δουλειά σβέλτα. Έτσι κανένας δεν θα ξεφεύγει και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Θα εκτονώνεται η νεανική αμηχανία μετά το λύκειο, την εποχή που ψάχνονται οι νέοι και σχεδιάζουν τη ζωή τους.

Παλάσκα, όπλο, καψώνια και καραβάνα, χακί και πειθαρχία, η γερή σφαλιάρα της ζωής.

Πολλοί πιστεύουν πως τέτοια χρειάζεται η δύσκολη αυτή ηλικία για να προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως αυτή η δύσκολη, αλλά ωραία ηλικία είναι ό,τι χρειάζεται ο στρατός. Δεκαοχτάχρονα παιδιά, φρέσκο αίμα, άγουρα νιάτα, ασχημάτιστα. Η προσωπικότητα άγουρη ακόμα πρωτοξυπνάει γλυκά, τεντώνεται να ξεμουδιάσει η ανεξαρτησία. Νέοι, γεροί, ακούραστοι, εύπλαστοι.

Γεμάτοι μυς, αλλά χωρίς κότσια για να αντιδρούν στη στρατιωτική πειθαρχία. Ό,τι πρέπει για να περάσουν τη δοκιμασία σπασίματος του τσαμπουκά, με την οποία ξεκινά παραδοσιακά η θητεία. Στα δεκαοχτώ δεν είναι εικοσιπεντάρηδες και τριαντάρηδες, που έχουν αποκτήσει αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, προσφέρονται πολύ περισσότερο για το υλικό που χρειάζεται ο στρατός, άβουλα εκτελεστικά όργανα, υπάκουα, ψαρωμένα, που δεν αντιδρούν στους εξευτελισμούς. Αντί για ανεξαρτησία, θα πέφτουν σε πειθαρχία πολύ πιο σκληρή από του σχολείου, αντί να βρίσκουν τον εαυτό τους θα οφείλουν να τον ισοπεδώσουν. Αλλά αφού έχουμε τα ακριβότερα κανόνια της Ευρώπης, δεν τους αξίζει και το πιο φρέσκο κρέας;

https://www.tanea.gr/2007/03/13/opinions/analwsima-kreas-gia-kanonia/

Οι καιροί αλλάζουν

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κράτος φτωχό, που λυπόταν να βλέπει τους κατοίκους της χώρας να φεύγουν για να δουλέψουν στα ξένα μετανάστες.

Ήταν χρόνια δύσκολα. Στα πανηγύρια χόρευαν και τραγουδούσαν τραγούδια της ξενιτιάς, γλεντούσαν και θυμόντουσαν αυτούς που λείπανε, τι βαρύτερα είν΄ τα ξένα, τι πουλάκια ξένα, ξενιτεμένα... Τότε το καημένο εκείνο κράτος, για να μη χάνει το λιγοστό του κόσμο, όρισε πως τουλάχιστον οι ξενιτεμένοι θα μπορούν αυτομάτως να γεννούν μικρά ελληνόπουλα στα ξένα που ζούσαν, θα μπορούσαν ακόμα και τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους να διαθέτουν τουλάχιστον την ελληνική υπηκοότητα, να μην ξεχνούν τις ρίζες τους, να κρατούν ενθύμιο από την πατρίδα.

Πέρασαν χρόνια και καιροί, η χώρα πλούτισε πολύ, κάπως απότομα μάλιστα, της ήρθε και λίγο κατακέφαλα, ζαλισμένη από το σοκ δεν το έχει καταλάβει τελείως. Η ζητιάνα έγινε βασιλοπούλα, αλλά σαν εκείνη που κοιμόταν εκατό χρόνια. Κοιμάται και βλέπει εφιάλτη ότι ακόμα ξενιτεύονται οι πολίτες της να βρουν δουλειά, κι αυτοί οι καινούργιοι που ήρθαν τι είναι ακριβώς, μετανάστες από αλλού;

Για να δουλέψουν εδώ στη φτωχομάνα; Δεν το πιάνει. Ακόμα τραγουδά τα ίδια πονεμένα τραγούδια.

Παραμιλά στον ύπνο της. Πόσο καιρό χρειάζεται για να το καταλάβει ότι δεν στέλνει μετανάστες πια αλλά δέχεται, ότι κάνουν παιδιά αυτοί οι άνθρωποι, ότι τα παιδιά μεγαλώνουν; Πόσα χρόνια να περάσουν; Μεγάλωσαν πια τα παιδιά των μεταναστών, δεν πάει άλλο. Τι θα γίνει;

Όσο ήταν μωρά εντάξει, ήταν παιδιά των γονιών τους, τώρα πια δεν έχουν γίνει παιδιά, της Ελλάδος παιδιά; Πότε θα ξυπνήσει πια αυτή η τεμπέλα η κοιμισμένη βασιλοπούλα;

https://www.tanea.gr/2007/03/05/opinions/analwsima-oi-kairoi-allazoyn/

Στρατιωτάκια αγέλαστα

Σκούρα ρούχα και αγέλαστο πρόσωπο, άβαφο φυσικά, πρέπει να έχεις στη φωτογραφία. Μην τυχόν και σκάσει το χειλάκι σου, σε πήραν για τρομοκράτη. Και συμβαίνει το εξής παράξενο: μια ολόκληρη ζωή ζοριζόσουν να βγάλεις το χαμόγελο στις φωτογραφίες, τώρα γιατί δεν σ΄ αρέσει να φωτογραφηθείς μουτρωμένη για το διαβατήριο;

Σοβαρή και άβαφη, να φέρνεις λίγο προς τον εαυτό σου όπως θα ήταν αν είχε μπει σε συμμορία βομβιστών στα νιάτα του και δεν μπορούσε να ξεφύγει επειδή εκβιάζεται. Κάπως έτσι. Και μάλλον αυτός είναι ο στόχος των καινούργιων φωτογραφιών και των καινούργιων διαβατηρίων και ταυτοτήτων. Να ανακαλύψουν τον εγκληματία που κρύβεις μέσα σου. Για σκέψου το καλά: το ανθρώπινο είδος δεν είναι αγαθό, η ανθρώπινη φύση είναι θηρίο. Δες το φιλοσοφικά. Η κοινωνία είναι που μας κάνει ειρηνικά ζώα, αν αφήναμε τα ένστικτά μας ελεύθερα θα ήμασταν όλοι κλέφτες, εγκληματίες, μοιχοί, δολοφόνοι, συμμορίτες, ληστές, κ.λπ. Μακιγιάρεις το πρόσωπο, ειδικά μετά τα τριάντα που ξεθωριάζουν τα φυσικά του χρώματα, όπως μελετάς τη συμπεριφορά, σέβεσαι τους άλλους γιατί ζεις μαζί τους, σκέφτεσαι δευτερογενώς το συμφέρον σου άρα είσαι ευγενικός, αλληλέγγυος, έχεις πολιτικά ενδιαφέροντα, καλλιτεχνικά επίσης, μαθαίνεις να πνίγεις τον θυμό, δεν ορμάς να σκοτώσεις όσους θα ήθελες, κρατιέσαι. Η Αστυνομία όμως σε κατάλαβε. Ποζάρεις στο διαβατήριο σαν τον εγκληματία που θα ήσουν αν δεν ήσουν αυτός που είσαι. Για να μην πω σαν τον κατάδικο που θα ήσουν αν είχες διαπράξει τα εγκλήματα για τα οποία είσαι κατά βάθος άξια. Λοιπόν, κουβαλώντας ένα τέτοιο διαβατήριο, που θα σε αφήνει πια να διαβαίνεις μουτρωμένη τον κόσμο χωρίς σύνορα, τουλάχιστον δεν θα ξεχνάς ποτέ πια να μακιγιάρεσαι, να φοράς ανοιχτόχρωμα ρούχα και να χαμογελάς πάντα, είτε σε φωτογραφίζουν είτε απλώς σε κοιτούν. Θα έχεις αυτό το κέρδος.