Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2002

Πατίνια και πολυβόλα

 

Φέτος είναι της μόδας το χακί και τα χρώματα παραλλαγής, αλλά εκείνη φόρεσε γαλάζιο. Γαλάζιο στηθόδεσμο, χωρίς μπλούζα από πάνω. Προφανώς έχει χορτάσει παραλλαγή στην Οχρίδα. Σορτσάκι μπλε και καπελλάκι με μπορ που γυρίζει, σακκίδιο, πατίνια στα πόδια και ειδικά γάντια. Περνά μπροστά απ’ το φρουρό της προεδρικής κατοικίας και τον κοιτά λοξά, σα να του ψιθυρίζει το παληό καλό σύνθημα, κάνε έρωτα, όχι πόλεμο, ή τέλος πάντων σκέψου το μόνος σου, εγώ τίποτα δε λέω. Στα χακί ο φρουρός, με το πολυβόλο αγκαλιά, αντί να αγκαλιάζει οτιδήποτε άλλο, στρέφει και την κοιτάζει ξαφνιασμένος. Κοίτα μερικοί αναίδεια που την έχουν, θα σκέφτεται, εδώ ο κόσμος χάνεται, μέσα στο σπίτι που φρουρώ, οι ηγέτες, Σλάβοι και Αλβανοί, προσπαθούν να υπογράψουν συμφωνία ειρήνης, έξω στα βουνά και στα χωριά οι εξτρεμιστές προσπαθούν να μην αφήσουν την ειρήνη να υπογραφεί, εγώ ντυμένος απ’ την κορφή ως τα νύχια με παραλλαγή (και τι θέλω τάχα να παραλλάξω;) κρατάω αγκαλιά το πολυβόλο, αντί για οτιδήποτε άλλο, κι αυτή η νεαρή, ημίγυμνη σχεδόν, με τον αφαλό έξω, μπούτια γόνατα, πλάτες, όλα, πάει με τα πατίνια, ποιος ξέρει πού, ίσως για κολύμπι! Πώς καταντήσαμε έτσι σ’ αυτή τη χώρα, να μη σέβεται τίποτα η νεολαία. Τόσο σοβαρά πράγματα διακυβεύονται μέσα σ’ αυτό το κτίριο κι αυτή περνάει απ’ έξω λες και βρίσκεται σε καμιά από αυτές τις διεφθαρμένες πλούσιες πόλεις, που σκέφτονται μόνο την καλοπέραση και δεν ενδιαφέρονται για τα ιδανικά. Αίσχος δηλαδή, φοράει και πατίνια, να μη μπορείς να τη φτάσεις σε περίπτωση πού, ας υποθέσουμε, αποφάσιζα να την κυνηγήσω λιγάκι…

Η ανεύρετη πηγή

Κάποια μακρινή καλοκαιρινή μέρα, μας είχαν υποσχεθεί οι πολυταξιδεμένοι φίλοι μας, να μας δείξουν τις πηγές ενός ποταμού. Πηγαίναμε πηγαίναμε, περνούσαμε φαράγγια και χωριά και μέρη ωραία και βλέπαμε το ποτάμι συνέχεια δίπλα μας, αλλά τις πηγές του δεν τις φτάσαμε ποτέ. Δεν τις βρήκαμε εκείνη την ημέρα, ούτε την επόμενη κι ύστερα δεν ψάξαμε πια, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι πηγές των ποταμών είναι κάτι διακριτικό, μυστικό, δεν σου φανερώνεται εύκολα, δεν τις βλέπεις. 

Εδώ και κάμποσο καιρό αγοράζω στην Αθήνα πλαστικά μπουκαλάκια νερό με το όνομα της πηγής εκείνης. Εκεί που δεν είχαμε φτάσει, πάνω στα όρη στα βουνά και στα μεγάλα δάση, τώρα υπάρχουν συνεργεία εμφιάλωσης. Την ανεύρετη πηγή την έχουν περιζώσει, ίσως της κανανε μια βρύση να τρέχει οργανωμένα και φανερά, ή ίσως τίποτα, μόνο τα φορτηγά με τα μπουκάλια που πάνε κι έρχονται μέχρι τελικής εξαντλήσεως. 

Για δευτερόλεπτα θυμάμαι την αμηχανία μας μέσα στην ωραία εκείνη φύση, είναι εδώ η πηγή; πώς είναι οι πηγές;, με τι μοιάζουν, κι ύστερα ανοίγω το μπουκαλάκι και πίνω το νερό, με το θρίαμβο του ανθρώπου της πόλης, που όλα τα έχει έναντι χρημάτων, σβήνοντας μαζί με τη δίψα και τα ίχνη της θλίψης, γιατί να μην τη βρούμε τότε εμείς εκείνη την πηγή, πριν ακόμα μπει το νερό της σε μπουκάλια, γιατί να μην την έχουμε γευτεί. 

Γρήγορα το ξεχνάω βέβαια, προχωρώντας στις δουλειές μου, το σημαντικό είναι να βρίσκεις το νερό στα περίπτερα όταν πεθαίνεις της δίψας. Είναι ν΄απορείς πώς ζούσαν οι άνθρωποι εδώ πριν εξαπλωθεί αυτή η συνήθεια.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2002

Κλήση επειγόντως

 Φιλενάδα μου, σπανίως τηλεφωνώ και το σπάνιο θα γίνει σπανιότερο.

Τρόμαξα να μάθω τους καινούργιους αριθμούς, να τους συνηθίσω και να τους
περάσω στις μνήμες του τηλεφώνου και του εγκεφάλου μου. Για δεκαετίες οι
αριθμοί έμπαιναν ένας ένας στο νούμερό σου, σαν διακριτική υπενθύμιση ότι ο
πληθυσμός της πόλης αυξάνεται διαρκώς κι αφού η πόλη αρέσει και μεγαλώνει,
οφείλεις να αποστηθίζεις νούμερα. Ύστερα ήρθαν τα κινητά τηλέφωνα που μας
έφεραν πιο κοντά, ιδίως στην οικογένεια και στα παιδιά που τα παίζουν στα
δάχτυλα κι εσύ φιλενάδα μου πήγες να μείνεις πιο μακριά, πιστεύοντας ότι δεν
απομακρύνεσαι, αφού τόσο καλά λειτουργούν οι επικοινωνίες.

Και γέμισες τηλέφωνα και κινητά κι ακίνητα και δεν μετακινείσαι πια με τίποτα,
θέλεις να ερχόμαστε εμείς σε σένα, εκεί στην εξοχή, με τα σκυλιά και με τους
κήπους σου.

Κι όπως η Μεσογείων κάποτε κυλούσε κι ερχόμασταν και σε βλέπαμε, έτσι και το
τηλέφωνό σου ήταν απλό, αλλά αφού η Μεσογείων έπηξε και ο αριθμός τηλεφώνου
σου μεγάλωσε μαζί με όλα τα άλλα, πέρασε καιρός που δεν βλεπόμαστε και δεν
ακουγόμαστε και δεν μας πειράζει πια και τόσο.

Και τώρα πάλι αλλάζει αριθμούς το τηλέφωνο, για λόγους άγνωστους, αλλά με χαρά
και πάλι.

Κι ούτε αυτή τη χαρά δεν ξέρουμε που τη βρίσκει το σύστημα.

Αλλά η ενέργεια λιγοστεύει και τα διαθέσιμα μπάιτς του μυαλού επίσης κι όσο
πλουτίζουν και ποικίλλουν και διαστρέφονται τα νούμερα τόσο γίνεται αδιάβατη η
Μεσογείων.

Αλλάζει ο αριθμός κλήσης και ο κωδικός μετακίνησης. Από την πολλή ευκολία
χαθήκαμε.

Για δώσε σήμα με τη νέα μέθοδο, μη μας ζώσει η σιωπή.

 https://www.tanea.gr/2002/11/04/opinions/analwsima-klisi-epeigontws/

Poor old things

Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το   Poor things,  ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η     ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσ...