tag:blogger.com,1999:blog-62397411525697396542024-03-01T07:40:43.114+02:00Hμερολόγιο οδοστρώματος Anna DamianidiAnna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.comBlogger1521125tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-44987711128393134652024-01-12T18:19:00.007+02:002024-01-12T18:19:51.289+02:00Poor old things<p><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;">Μου αρέσει που μιλάμε με πάθος για το</span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;"> </span><span lang="EN-GB" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;">Poor things, </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;">ταινία που βασίζεται σε ιδιοφυές βιβλίο. Η</span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;"> </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;"> </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;">ιδέα του Άλασταιρ Γκραίυ με την μεταμόσχευση βρεφικού εγκεφάλου σε σώμα νεαρής γυναίκας και η φαντασία που ξεχειλίζει από κει και πέρα είναι συναρπαστικά. Γέλασα πολύ με το βιβλίο, γέλασα και με την ταινία. Αλλά πλέον με την καθημερινή συζήτηση μου έχει κολλήσει το ανάποδο. Τι θα συνέβαινε αν έμπαινε ο εγκέφαλος γριάς γυναίκας σε σώμα νέας;</span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Θα μου πείτε, αυτό δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Περίπου μας συμβαίνει, όλες οι γριές ζούμε σε σώμα φαντασιακό, είμαστε νέες στην ψυχή, ξεχνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας ότι το σώμα μας έχει γεράσει. Ζωηρές κι αποφασιστικές ξεκινάμε τη μέρα, και μας ξαφνιάζει η κούραση, το λαχάνιασμα στην παραμικρή προσπάθεια, οι πόνοι των αρθρώσεων, ακόμα και το πρόσωπο μας στον καθρέφτη. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Δεν έχει άρα το ίδιο ενδιαφέρον, αφού είναι κάτι που σχεδόν συμβαίνει στη ζωή μας, αλλά σκέφτομαι ότι λίγο πολύ ένας γηραιός εγκέφαλος που έχει κρατήσει τη μνήμη του, σε νέο σώμα, θα μπορούσε ενδεχομένως να φερθεί όπως η Μπέλα Μπάξτερ, σαν αθώο βρέφος που ανακαλύπτει τη χαρά της ζωής και της γενετήσιας ορμής. Τι θα μπορούσε να συγκρατήσει την ευτυχία της δυνατότητας να χρησιμοποιήσει κάποια ένα σώμα νεανικό έχοντας την ωριμότητα και τη γνώση του γήρατος, (<span lang="EN-GB">si la jeunesse savait, si la vieillesse pouvait)</span>; Μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε να μπλέξει σε περιπέτειες πιο ενδιαφέρουσες, πιο επιλεγμένες, πιο ακραίες από της Μπέλλας, έστω και με το ίδιο τέλος (στροφή σε ιατρική καριέρα). Αν ήμουν εγώ ας πούμε που ξυπνούσα από ένα ατύχημα στο σώμα ενός κοριτσιού που μόλις μπαίνει στην εφηβεία, τι θα έκανα; <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Κατ’ αρχήν θα το κοίταζα καλά καλά το σώμα. Πώς είναι; Μ’ αρέσει; Είναι ίδιο με το δικό μου στην εφηβεία, που ήταν τέλειο αλλά δεν το ήξερα κι όλο γκρίνιαζα για το μεγάλο στήθος και τα σγουρά μαλλιά; Έχω περάσει πολλές δεκαετίες να το συλλογίζομαι, οπότε δεν μπορώ να το αρνηθώ. Α, ναι, αλήθεια, είναι αρκετά σγουρά τα μαλλιά; Γιατί τώρα πλέον ξέρω και είμαι σε θέση να εκτιμήσω, οπότε, μην ξυπνήσω με τίποτε ολόισια πράσα μαλλιά, γιατί θα τα ξερριζώσω από τσαντίλα. Ή με το στήθος -σιδερώστρα που ονειρευόμουν τότε. Όχι, πρέπει να πάρω πίσω το αίμα του εφηβικού μου κόμπλεξ, θέλω το σωματάκι μου στα 14 ολόιδιο. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Δεν ξεκινάμε καλά, θα μου πείτε. Ας συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο, άντε ας πούμε μέχρι το ίδιο σώμα, ολόιδιο σε ξανθιά εκδοχή με γαλάζια μάτια. Ως εκεί, τίποτε λιγότερο. Μελαχρινή εκδοχή με μαύρα μάτια; Μα για ποιο λόγο; <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Μπερδεύεται από την αρχή το σενάριο. Μικροπροβλήματα. Ας βρεθεί ένας τρόπος να έχω ακριβώς το ίδιο σώμα, το οποίο αυτή τη φορά θα το φροντίσω όπως δεν το έκανα ποτέ. Θα γραφτώ σε μπαλέτο, σε γιόγκα, σε κολύμβηση, όλα μαζί. Σε ορειβατικούς συλλόγους. Σε ιστιοπλοϊκά μαθήματα. Σε ό,τι μου γυάλιζε τέλος πάντων. Κυρίως, με βήματα μεγάλα και γεμάτα θάρρος θα εισβάλω κι εγώ σε κάθε σημείο της γης που θα μου προκαλεί ενδιαφέρον, σε χορούς, σε ακριβά ξενοδοχεία, σε παλάτια κάθε είδους, σε οίκους μόδας με σαλόνια για ατομικές επιδείξεις, και με την άνεση που ποτέ πριν δεν είχα, θα σαρώνω βεβαίως τις κατακτήσεις κι όλα τα σχετικά. Αντί για την αμνησία της Μπέλλας θα έχω την απλή αφηρημάδα της Άννας και μνήμη βαριά από προσωπικά τραύματα που θα μου έχουν δημιουργήσει ανοσία απέναντι σε απόπειρες νέων τραυμάτων. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Δεν θα ήταν πρωτότυπος ο χαρακτήρας. Στη λογοτεχνία ένα σωρό νέες γυναίκες έχουν μυαλό γριάς σοφής ή ενοχλητικής, συνδυάζοντας πιθανόν στο μυαλό του συγγραφέα την ωριμότητα της μαμάς τους με το κορμί του εφηβικού τους έρωτα. Πάρτε τις διάφορες Λολίτες που δίνονται στο σεξ χωρίς πρόβλημα πριν καλά καλά αναπτυχθούν σα γυναίκες. Ποτέ δεν με έπεισαν. Ενώ η Μπέλα Μπάξτερ με το μυαλό μωρού, ελεύθερη από ανατροφές και οικογένειες, αυτή μάλιστα, με πείθει ότι δίνεται στη χαρά του σεξ σαν καθαρό σώμα με καθαρό μυαλό. Και η γριά που μεταμορφώνεται σε νέα ομοίως, έχει ξεπεράσει τα ταμπού και τις αναστολές, έχει φτάσει στην πηγή ενώ την εγκαταλείπει το σαρκίο. Εκτός αν βαριέται, και το ρίξει κατευθείαν στις σπουδές, αφήνοντας τα θύματα της γοητείας της να ξεροσταλιάζουν. Παλιακό, αλλά διασκεδαστικό κι αυτό. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;">Μπορεί να μην είναι και τόσο βαρετή η υπόθεση. Αν βγει η ηρωίδα αστεία τα υπόλοιπα θα λυθούν, και θα ταυτιστούμε μαζί της όλες εμείς οι απολύτως ξαφνιασμένος από τη φθορά άγουρες μαθήτριες του 60, κι ούτε καν εκδρομείς. Θα περάσουμε ωραία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: "Times New Roman", serif; margin: 0cm;"><o:p> </o:p></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-34706881551924150112024-01-03T17:30:00.004+02:002024-01-15T12:07:12.138+02:00Καλή θητεία δήμαρχε<p><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Αγαπητέ μας δήμαρχε, εύχομαι καλή δύναμη στο δύσκολο έργο σου, θα σου χρειαστεί πολύ, αν κρίνω από την τελετή ορκωμοσίας και τις γκρίνιες που προκάλεσε. Σε κάθε βήμα σου αυτό θα συμβαίνει, κριτική από δεξιά κι από αριστερά, πολύ συχνά ανούσια και άδικη. Δεν θα είναι εύκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, την οποία ωστόσο χρειάζεσαι πολύ, κι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης τη χρειαζόμαστε περισσότερο. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Δήμαρχε μας, διαδέχεσαι έναν δήμαρχο που έχασε τις εκλογές για έναν παράξενο λόγο: Ο Κώστας Μπακογιάννης έσπασε τα νεύρα των Αθηναίων με τα έργα στην Πανεπιστημίου, αυτό το ράβε- ξήλωνε που κράτησε σε όλη τη θητεία του. Και λέω παράξενο επειδή συνήθως οι Αθηναίοι ψηφίζουν σα να ζουν κάπου άλλού, σαν να μην τους αφορά ό,τι συμβαίνει στην πόλη, σα να έχουν παραιτηθεί από κάθε ελπίδα βελτίωσης της καθημερινότητας και να μπορείς εύκολα να τους δελεάσεις με μια φαντασμογορική χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Αυτή τη φορά όμως ψήφισαν σαν αληθινοί περιπατητές του κέντρου, σαν κάτοικοι της πόλης τους. Ίσως να έχουμε πλέον μπουχτίσει αυτή τη συμπεριφορά, ίσως είναι ευκαιρία να προσληφθεί αυτό το μήνυμα, και να ελπίσει κανείς ότι κάποια πράγματα μπορεί να αλλάξουν. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Παίρνω το θάρρος λοιπόν δήμαρχε μας να σε συμβουλεύσω ως μακράς θητείας περιπατητής στην πόλη μας: Μην πιάσεις κι εσυ τα μεγάλα έργα, να χαρείς. Μην αρχίσεις να αναπλάθεις την Ομόνοια, την Πανεπιστημίου, τον Εθνικό κήπο, τα πάρκα, τα φαρδιά πεζοδρόμια και τις μεγάλες πλατείες, όλα τα μέρη που είναι ήδη μεγάλα και ωραία. Μόνο συντήρηση θέλουν αυτά, το έχουμε πια καταλάβει. Λίγη καθαριότητα, λίγη καθημερινή, βαρετή αλλά αναγκαία φροντίδα. Υπάρχουν όμως τόσα μέρη δίπλα σ’ αυτά που χρειάζονται αληθινή παρέμβαση. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Πάρε την Πανεπιστημίου και την ατυχή ανάπλαση: δίπλα είναι η Σταδίου, θλιβερή και κακοποιημένη, με κλειστά μαγαζιά, μουτζουρωμένα ερείπια, και ένα πεζοδρόμια στη γωνία με Αιόλου που βυθίζεται από το 1980, όταν έβαλαν φωτιά στον Κατράντζο. Είναι κι αυτός σημαντικός δρόμος, δήμαρχε μας, και χρειάζεται πολλά. Στρέψε εκεί τη δράση και το ενδιαφέρον, θα εκτιμηθεί κάθε βήμα που ίσως καταφέρεις να κάνεις. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δουλειά δημάρχου να ζωντανέψει ένα ολόκληρο προβληματικό κομμάτι του κέντρου, όμως κάτι θα μπορεί να κάνει. Ψάξε το.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Κι έπειτα, ρίξε μια ματιά στα ερείπια του κέντρου, σκεπασμένα με κουρελιασμένες λινάτσες ή γυμνά, που σαπίζουν τριγυρισμένα από τα νέα μας πρότζεκτ, και σκέψου κι εκεί μήπως μπορεί κάτι να κάνει η δημαρχία; Και τα παρατημένα γιαπιά σε κάθε γειτονιά, ίσως κι αυτά υποπέσουν στην αντίληψη σου. Κάποιος νόμος, κάποιος κανονισμός, δεν θα υπάρχει να μπορείς να τα αλλάξεις;<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Έχουμε μάθει αγαπητέ δήμαρχε να ζούμε στην πόλη αυτή με το κεφάλι κάτω, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα σκοντάφτουμε σε κάθε βήμα, κι αυτή η στάση μας έχει εξασκήσει στο συμβιβασμό. Δεν ξέρουμε να ζούμε και να ζητάμε καλύτερη καθημερινότητα. Περπατάμε στους δρόμους γιατί τα πεζοδρόμια δεν μας χωράνε, η ζωή μας κινδυνεύει κάθε λεπτό. Για δες λοιπόν εκείνες οι στοές που έγιναν στις γειτονιές για να φαρδύνουν τα πεζοδρόμια, μήπως γίνεται με κάποιο τρόπο να ενωθούν μεταξύ τους; Και μη μου πεις ότι είναι θέμα υπουργείου τάδε, δεν αντέχουμε πια να ακούμε τέτοια. Βρες εσυ τα ζητήματα και πες τα, και ανάδειξε τα. Έχουμε κουραστεί και μπουχτίσει, θα τα καταλάβουμε, πιστεύω. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Η αλήθεια είναι πως η συνεργασια με τους πολίτες δεν γίνεται αυτονόητα. Ας πούμε, ο μπλε κάδος μας ανακύκλωσης είναι καθημερινά γεμάτος σκουπίδια, οπότε, όλη η δική μου προσπάθεια, που καθαρίζω τα κεσεδάκια και τις κονσερβες, πάει χαμένη, αφού τελικά αναγκάζεται το απορριματοφόρο να τα μαζέψει όλα μαζί. Κάπως πρέπει να εκπαιδευτούν οι δημότες, και φοβάμαι ότι άλλη εκπαίδευση από τα πρόστιμα δεν έχει βρεθεί. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Σε κάθε περίπτωση αγαπητέ δήμαρχε, σου εύχομαι καλή χρονιά και καλή θητεία. Έχω πολλές ιδέες να σου πω ακόμα, αλλά θα τελειώσω με μια γενική προτροπή. Μην απαξιώσεις όλα όσα έκανε ο προηγούμενος. Κράτα μια συνέχεια στα πεπραγμένα, στις καλές ιδέες, αναγνώρισε τις. Η πολιτική στάση απαξίωσης των αποχωρούντων, με κάποιο παράξενο τρόπο, έχει κακές επιπτώσεις στη δική μας καθημερινότητα. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;">Καλή δύναμη. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm;"><o:p> </o:p></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-40868264481520303062023-12-13T09:05:00.002+02:002023-12-13T09:05:56.143+02:00Αγγλικοί όροι<p> Mιλάμε με αγγλικούς όρους για έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ζούμε.baby boomers δεν είμαστε στην Ελλάδα, οι γυναίκες της γενιάς των μανάδων μας έκαναν λιγότερα παιδιά από τις προηγούμενες. Πολιτική ορθότητα δεν μας βασανίζει, το αντίθετο βιώνουμε. Εκθήλυνση δεν έχουμε, τρώμε βία και ματσίλα στην καθημερινότητά μας σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο μιλάμε σοβαρά γι αυτά σα να τα ζούμε και δεν μιλάμε για όσα ζούμε. Παράξενο φαινόμενο. Έχει κανα όνομα στα αγγλικά;</p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-87182873636516155022023-11-16T10:17:00.001+02:002023-11-16T10:17:20.930+02:00Στο εργαστήρι του συγγραφέα<p> Στο εργαστήρι του συγγραφέα (για το βιβλίο μου, Δυο καλοκαίρια και μισό φθινόπωρο)</p><p class="MsoNormal">Εχω πάντα στο μυαλό μου τις φίλες μου, θέλω διαρκώς να γράφω
γι αυτές. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ζω μόνο μαζί τους, σα να είμαστε διαρκώς
φοιτήτριες σε συγκατοίκηση, όχι πολύ καλές φοιτήτριες, με το μυαλό
επικεντρωμένο κυρίως στην ανακάλυψη του κόσμου. Σε αυτό το σύμπαν, όπου
δουλεύουμε, έχουμε οικογένειες, καθήκοντα, τρεχάλες και βλεπόμαστε σπάνια, μου
λείπουν πολύ. Προσπαθώ να θυμάμαι, να κρατήσω τις στιγμές που περνάμε μαζί, που
περάσαμε κάποτε, να καταγράφω το θάμβος, τη χαρά που είχα όταν γεννιόταν η αγάπη
μας, όταν χτιζόταν η φιλία μας. Καταγράφω φανταστικές συναντήσεις, και φτιάχνω
φανταστικά πρόσωπα με υλικά κλεμμένα από τη γνωριμία, τις συγκινήσεις μας, τις
εμπειρίες μας, τις αλλαγές που ζήσαμε η μία χάρις στην άλλη. Δεν είναι πολύ
συγκλονιστικά αυτά που τους συμβαίνουν, μάλλον πολύ συνηθισμένα, πράγματα που
ζήσαμε οι περισσότεροι, καθημερινά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μαζεύονται έτσι στιγμιότυπα, κι έχουν μαζευτεί πια πολλά,
σαν άλμπουμ φωτογραφιών μιας φανταστικής ζωής, κείμενα που προσπάθησα να βάλω
σε τάξη από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν αποφάσισα να εγκαταλείψω τη
συστηματική παραγωγή χρονογραφημάτων για εφημερίδες. Η διαδικασία αυτή με
οδήγησε σε διάφορες εποχές της ζωής μου και των φανταστικών της προεκτάσεων,
και όπως ταχτοποιείς τις φωτογραφίες ανά χρονική περίοδο, προσπάθησα να
ταχτοποιήσω τις ιστορίες που έχουν μαζευτεί. Με τράβηξε η ιστορία που ξεκινούσε
με μια κοπάνα που είχαμε κάνει ως τελειόφοιτες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,
την είχαμε κάνει στ’ αλήθεια, ίσως το θυμηθούν οι παλιές συμμαθήτριες, και
είχαμε πάει στ’ αλήθεια στα Λιμανάκια με το λεωφορείο. Ακόμα έχω στα μάτια μου
το φως που σα να ξεχύθηκε εκείνη τη στιγμή που βρεθήκαμε μόνες μας στο πλάτωμα
πάνω από τη θάλασσα. Και αναδύθηκαν καθώς το διάβαζα ξανά, οι χαρακτήρες σα να
είχαν μόλις βουτήξει από τα βράχια χωρίς να προλάβω να τις δω και να μου έκαναν
έκπληξη αμέσως μόλις κατέβηκα κι εγώ το μονοπάτι. Αλλά τίποτε άλλο δεν έγινε
όπως περιγράφεται στο βιβλίο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς προνομιούχες τις ηρωίδες
μου, σε μια εποχή που πολλοί θυμούνται γεμάτη στερήσεις εκείνες είχαν τα βασικά
και μαζί μερικά πολυτελή, αλλά αυτές οι πολυτέλειες είχαν τίμημα, για το οποίο,
πάντα σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται λόγος. Ας πούμε, η διαπαιδαγώγηση τους ήταν
ακόμα γεμάτη παραγωγή ενοχών, όπως απαιτούσε η παλιότερη συνθήκη για τις
γυναίκες. Ή, ακόμα, η σεξουαλική επανάσταση που ξεκινούσε στη Δύση, που μας
ενθουσίαζε από τη μια, και μας ωθούσε να βουτήξουμε σε βαθιά νερά εντελώς
απροετοίμαστες, από την άλλη. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ακολουθώντας τις ηρωίδες μου, που είναι μάλλον αντιηρωικοί
τύποι, θυμήθηκα ξανά, καθώς ζούσαν με το δικό τους τρόπο εμπειρίες και
δοκιμασίες που έχουμε περάσει. Η τελική δουλειά στο γράψιμο έγινε τους μήνες
που χρειάστηκε να μείνω ακίνητη λόγω ατυχήματος. Έχω συνηθίσει να γράφω μικρά
κείμενα στις εφημερίδες, την πίεση της ώρας που κλείνουν οι σελίδες και δεν
σηκώνεις κεφάλι πριν τελειώσεις. Το λογοτεχνικό κείμενο, η μεγαλύτερη σύνθεση,
έχει δυσκολίες για κάποιον που συνήθισε να συνθέτει με την επικαιρότητα, με
τα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κείμενα των συναδέλφων, με το ύφος
της εφημερίδας. Η εναλλαγή των μονολόγων με βοήθησε, ήταν πάλι σαν μια σελίδα ή
μια εκπομπή που ετοιμάζεις με συνεργάτες. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> https://www.metaixmio.gr/el/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B7-9-11-23?fbclid=IwAR3Px7tkvqH5-MM30Ua5rgt5F6g-VNbjI7WV6LDXGepmjG6Dn66Cg3neVQs</o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-10773442545072961192023-10-02T10:43:00.001+03:002023-10-02T10:43:12.364+03:00Στις σκάλες του μετρό<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Πήγα να κατέβω τις σκάλες στο μετρό Μέγαρο Μουσικής. Στέκεται μπροστά μαμά με μακρουλό καροτσάκι, δυο αγοράκια μέσα, ενα κοριτσάκι μεγαλύτερο δίπλα της. Μοιάζει Σύρια, μπορεί και Ρομά, ξένη σίγουρα, ποια ελληνιδα χρησιμοποιεί μετρό με τα παιδιά της; Καλοβαλμένη πάντως, καθαρά τα παιδάκια και η ίδια.</span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Πώς θα το κατέβαζε; Πάω να τη βοηθήσω. Βγάζει το μεγαλύτερο αγοράκι, να το κατεβάσει η κόρη της. Πιάνω το καρότσι από μπροστά, είναι βαρύ, μου λέει, το παιδί καλυτερα. Κατεβαίνω δυο σκαλιά και παίρνω το πιτσιρίκι αγκαλιά. Δεν ήταν θελκτικό παιδάκι, μάλλον άχαρο, κοντοκουρεμένο. Ακουμπά τα μπρατσάκια του στον ώμο μου με τόση ευκολία, τόση εμπιστοσύνη, που μου φαίνεται δεν έχει βάρος το κορμάκι </span><span style="color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">του. Κατεβαίνουμε προσεχτικά, έχει μια γλυκα η αίσθηση απο τα χεράκια του που νομίζω ότι ανεβαίνω στα ουράνια. Φτάνουμε κάτω, τον απιθώνω στο πάτωμα, χαϊδευω τα μαλλιά συμβατικά, αντί να τον πνίξω στα φιλιά, αυτόν, τον αδερφουλη του, την αδερφούλα του, τη μαμά τους. Σεμνή πάντα και συγκρατημένη εγώ. </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ευχαριστώ ωστόσο κάποια θεϊκη παρέμβαση γι αυτό το μικρό δώρο που εξύψωσε τη γονατισμένη μου μέρα.</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-45521800000846016772023-09-29T10:43:00.001+03:002023-10-02T10:44:34.193+03:00Καλησπέρα μεσημεριάτικα<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Τι με πιάνει και δεν κρατιέμαι να κάνω κήρυγμα στους ανθρώπους; </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Είδα το γιατρό με γκρίζα μαλλιά. Αίσθηση οικειότητας αμέσως, πως είμαστε κοντά. Καλημέρα, του λέω. Ώρα 2 το μεσημέρι. Καλησπέρα! με διορθώνει. Α, λέω, είστε της καλησπερας; Εγώ είμαι της καλημέρας. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Μετά τις 12 λέμε καλησπέρα, μου λέει. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">- Α εγώ περιμένω την εσπέρα, του λέω. Ξέρετε, τη δύση. Να κοκκινίζει ο ήλιος, να γέρνει λίγο. Να πηγαίνει στην Εσπερία, να βρει τα μήλα των Εσπερίδων… </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Στο γιατρό όλες αυτές τις <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>εξυπνάδες… Στο γιατρό!</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-60340223774724984192023-09-28T10:45:00.001+03:002023-10-02T10:54:05.004+03:00Συντρίμμια<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Δεν είναι δεδομένοι οι δρόμοι που βρήκαμε στη ζωή μας και νομίζαμε ότι ήταν παντα εκεί. Δεν ήταν παντα. Δεν είναι δεδομένα τα γεφύρια. Άνθρωποι τα έφτιαξαν, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες, επιλέγοντας τα υλικά. Χρειάζονται φροντίδα και συντήρηση. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε με αρπαχτές, λαδώματα, φουσκωμένες προμήθειες, φτηνιάρικες λύσεις.</span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Η καταιγίδα Daniel πλημμύρισε το Βόλο και τα παραλιακά χωριά του Πηλίου, και χάλασε τους δρόμους και τα γεφύρια στο δικό μου ορεινό χωριό, τη Δράκεια. Ξεθεμελιώθηκαν οι φτηνές πρόχειρες δημόσιες κατασκευές, και φυσικά αχρηστεύονται οι ακριβές ιδιωτικές, όλα τα ωραία σπίτια που έχτισαν οι αθηναίοι κυρίως με τη βεβαιότητα ότι θα έμενε στη θέση του το χωριό και οι υποδομές του</span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Την πατήσαμε Χρόνια και χρόνια περιφρόνηση και υποτίμηση του δημόσιου δικτύου βγήκαν στη φόρα τραυματικά εκεί στην πλαγιά του χωριού μου, σαν πληγή που ανοίγει και χάσκει και αιμοραγεί. Η εγκατάλειψη, η περιφρόνηση, η υποβάθμιση, η εκμετάλλευση. </span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Κρίμα στα σπίτια μας και στο καμάρι που είχαμε...</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8v9t3IBjYYnVhxS0i56zYnUQuAn_uEAGOqI_NkT0g2AlSPKbhxRMfzY9d3sbP-f33sWecYPBIVPvum5peC9WgGgxkQ_RhmlgBy_iPDKJ62KD6qQNj10uoh5Jn70eeHkOkC_7FgPvF1yXZDRyuSoR9IcU9g0_rQqunaSxOrjJ0Jme65_JzscBKNOeCSNH/s537/Dr%20palia%20003%20(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="537" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8v9t3IBjYYnVhxS0i56zYnUQuAn_uEAGOqI_NkT0g2AlSPKbhxRMfzY9d3sbP-f33sWecYPBIVPvum5peC9WgGgxkQ_RhmlgBy_iPDKJ62KD6qQNj10uoh5Jn70eeHkOkC_7FgPvF1yXZDRyuSoR9IcU9g0_rQqunaSxOrjJ0Jme65_JzscBKNOeCSNH/s320/Dr%20palia%20003%20(2).jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><br /></span><p></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">(Το γεφυράκι της Δράκειας που γκρεμίστηκε από τον Daniel)</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-76913742545887603522023-08-23T12:46:00.001+03:002023-08-23T12:46:24.103+03:00Κινημα της πετσέτας<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Μπαίνω στον πειρασμό να διηγηθώ ένα περιστατικό από τη Βενετία, δέκα χρόνια πριν. </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Μείναμε μέρες, κι ήταν καλοκαίρι, αποφάσισα κάποια στιγμή να πάω για κολύμπι στο Λίντο με το βαπορετο. Μικρή πετσέτα, ελαφριά τσάντα κι ένα πλαστικό μπουκάλι άδειο για να το γεμίσω νερό να ξεπλυθώ. Φτάνω σε μια πλαζ γεμάτη κόσμο, τίγκα. Δεν μου άρεσε, προχωρούσα και προχωρούσα, τελικά φτάνω σε κομμάτι της παραλίας εντελώς άδειο, α, λέω, ωραία ειν’ εδώ, στρώνω την πετσετουλα, βουτάω. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Μόλις βγήκα, <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν μπροστά στο Grand Hotel des Bains, ένα από τα πιο όμορφα και ακριβα του κόσμου. Υπήρχαν ξαπλώστρες που μπορούσες να νοικιάσεις σε αστρονομική τιμή, σαν ανοιχτές ψάθινες αχιβάδες, μαζεμένες πίσω, αν τη νοίκιαζες θα τη μετέφεραν, φαντάζομαι. Όλα αυτά πολύ μακριά από το κύμα, γι αυτό δεν τα είχα δει. Εγώ ξεπλύθηκα με το νερό του μπουκαλιού που είχα ήδη γεμίσει, κάθισα λίγο να στεγνωσω, κι ύστερα έφυγα. Εντάξει, είμαι UFO, αλλά ακόμα και τόσα χρόνια πριν, είχα πολύ εντυπωσιαστεί. Βενετία ρε παιδιά. Λίντο! Και μπορούσες να περάσεις από τη λαϊκη πλαζ στη σούπερ πολυτελή και να μην πάρεις χαμπάρι. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Θα μου πειτε, δεν ειναι και Μυκονος</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-69928466081689211392023-08-23T10:59:00.001+03:002023-10-02T11:01:01.536+03:00Το σωστό αίμα<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">To πιο συγκλονιστικό βιβλίο που διάβασα φέτος είναι το "Σωστό αίμα" της Φραντσέσκας Μελάντρι </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ξεκινά με μια απλή υπόθεση παράνομης, βεβαίως, μετανάστευσης, με τα ψέματα που αναγκάζεται να πει ο νεαρός Αιθίοπας για να γίνει δεκτός στην Ιταλία, και πάει πίσω, και πιο πίσω, στο πώς γεννήθηκε ο πατέρας του, όταν οι Ιταλοί κατείχαν την Αιθιοπια, και στο πως δεν σκοτώθηκε ο πατέρας του όταν οι Ιταλοί είχαν ξαναπάει στην Αιθιοπία ως επενδυτές. Και μέσα από τις περιπέτειες συναρπαστικών χαρακτήρων πάει ακόμα βαθύτερα, στην <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>καθημερινότητα του φασισμού στην Ιταλία, στις ρατσιστικές έρευνες που γίνονταν στην Αφρική από επιστήμονες ανθρωπολόγους για να αποδείξουν ότι η λευκή φυλή είναι ανώτερη, κι ανοίγει κλειστούς ή ξεχασμένους φακέλους των έργων και ημερών της χώρας ως αποικιοκρατικής δύναμης ή ως επενδυτικής παρουσίας. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Η συγγραφέας δεν θεωρήθηκε αντεθνικώς δρώσα πάντως, το βιβλίο στην Ελλάδα μεταφράστηκε με επιχορήγηση του Υπουργείου εξωτερικών και διεθνούς συνεργασίας της Ιταλίας</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-43103009739725370972023-06-30T17:18:00.001+03:002023-07-01T17:18:49.543+03:00Ας μη ζήσουμε άλλη τέτοια τρέλα<div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Δυο ευχαριστώ: </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Περάσαμε μεγάλη τρέλα, αυτό είναι σίγουρο. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που κατέβηκα στο Σύνταγμα να δω τι γίνεται με τους Αγανακτισμένους, τρέμοντας και μόνο στην ιδέα της αγανάκτησης, γιατί με το θυμό τι μπορείς να κάνεις παρά να μην ακούς, να μην καταλαβαίνεις, να καταστρέφεις; </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Πολλοί ηγέτες ή υποψήφιοι για ηγέτες, ή άλλοι που φαντασιώνονταν ηγεσίες, ρίχνανε λάδι ευχαρίστως στη φωτιά της αγανάκτησης. Πολλές ελπίδες για καταστάσεις που θα αναδείκνυαν ίσως τον πιο <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>φωνακλά, τον πιο θρασύ, τον πιο προκλητικό. Σκηνές φρίκης στο Σύνταγμα, δακρυγόνα, πορείες, συνθηματα καταστροφής. Σπασμένα μαγαζιά, αφίσες με τη Μέρκελ ως Χίτλερ, φωτιές, τρεις νεκροί στη Μαρφίν, μάρμαρα σπασμένα στα σκαλιά και στα κιγκλιδώματα. Η Αθήνα κόλαση. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Και ποιοι δεν ψάρεψαν στην αγανάκτηση εκείνη, ο Σαμαράς πρώτος και καλύτερος, αφού νίκησε κιόλας. Κι άντε μετά να συμμαζέψει το δαυλό του Αρκαδίου. Ο Βενιζέλος ακόμα πληρώνει ότι μπήκε μπροστά να σώσει ο,τι σωζόταν. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Γιατί ακόμα τώρα δεν έχουμε παραδεχτεί τι συνέβη τότε, ακόμα στο δημόσιο λόγο μας πνίγει η μεγαλοστομία, μας φοβίζουν τα κλισέ. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ο Τσίπρας πέρασε την ίδια διαδικασία με το Σαμαρά, μόνος του όμως. Το ίδιο θεατρικό έργο σε νέο ανέβασμα. Θυμάμαι ακόμα τις άυπνες νύχτες που τριγυρίζαμε σαν ζόμπι κι έλεγα, δεν μπορεί, δεν θα μας αφήσουν να φύγουμε, θα μας κρατήσουν οι Ευρωπαίοι, θα μας σώσει η Ακρόπολη. Εκείνο το δημοψήφισμα του τρόμου. Αν οι Έλληνες θέλουν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη, τι να μας κάνει κι η Ακρόπολη; Εκείνη την απελπισία. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Κι ύστερα την κωλοτούμπα του Τσίπρα, αυτή που για μένα ήταν η στιγμή του μεγαλείου του. Τον κορόιδευαν από τα δεξιά, τον λοιδωρούσαν από τα αριστερά, γιατί τέτοιο επίπεδο κυριαρχεί δυστυχώς, αλλά εγώ ακόμα και τώρα, σήμερα που αναχωρεί, όπως το έχω ξαναγράψει, το ξαναλέω: Ευχαριστώ για την κωλοτούμπα! </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ευχαριστώ και για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ας λένε οι μικρόψυχοι πολιτικολογούντες ότι δεν ήταν αρκετά καλή, τριάντα χρόνια δηλητήριο άνευ λόγου έφτανε και περίσσευε. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ας μη ζήσουμε άλλη τέτοια τρέλα.</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-43778494708565837972023-06-23T17:24:00.001+03:002023-07-01T17:26:11.256+03:00Ομπάμα, καταφύγιο και θεραπεια<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Όταν κάθομαι στο μπαλκονάκι στην Κυψέλη, ακούω συχνά από τα άλλα μπαλκόνια φωνές και ομιλίες σε γλώσσες ξένες, ξεσπάσματα θυμού, καμιά φορα κι απελπισίας, καυγάδες, όλα σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω. Υπάρχουν μετανάστες γύρω- γύρω, κι υπάρχουν και φοιτητές ή νεαροί ξένοι. Το πόσο προνόμιο είναι αυτό, το καταλαβαίνω τώρα που ήρθα στο Σούνιο, στο εξοχικό συγκρότημα, πολύ πιο ανεβασμένο περιβάλλον, κι ακούω τους γείτονες και δυστυχως τους καταλαβαίνω και δεν ξέρω τι να κάνω για </span><span style="color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">να μην τους ακούω. Το τι λένε για τους πολιτικούς δεν περιγραφεται, μου έχει σηκωθεί η τρίχα. Βρίζουν απίστευτα, έχουν αρχίσει και λίγο να τσακώνονται, αλλά τα βρίσκουν, είναι κυρίως γυναίκες, και σε λίγο συνεχίζεται η τερατολογία. Τους έχουν βγάλει όλους ανώμαλους, διεστραμμένους, προδότες, πουλημένους, και γράφω τα πιο ελαφριά. Ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Αρχίζω πλέον να έχω σπασμούς στο στομάχι. Δυο μέρες πριν τις εκλογές, δεν παλεύεται αυτό</span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Βρήκα την ομιλια του Ομπάμα και ακούω τώρα, για να μην ακούσω άλλα.</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-16531593480677216372023-06-18T17:27:00.001+03:002023-07-01T17:28:19.667+03:00Για την ημέρα του πατέρα<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ήθελα από το πρωί να γράψω για το μπαμπά μου. Έψαχνα φωτογραφίες, να βρω την τέλεια. ο μπαμπάς μου ήταν τόσο υπέροχος, και έχει πεθάνει από το 1987 κι ακόμα κλαίω όταν τον σκέφτομαι σα να μην πέρασε μια μέρα. </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Καμιά φωτογραφία δεν με ικανοποιούσε. Καμία πρόταση. Να γράψω πάλι που ήρθε προσφυγάκι στην Ελλάδα, δέκα χρονών; Να γράψω για τις φράσεις του που μου καρφώθηκαν στην ψυχή παιδιόθεν, όπως εκείνη για "όλα τα παιδιά γεννιούνται γυμνά κι ολόιδια, όλοι οι άνθρωποι είναι <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>ίσοι", πώς να τον κάνω να ξεχωρίσει στο κύμα αγαπημένων μπαμπάδων που πλημμύρισε το fb;</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Νύχτωσε κι ακόμα δεν είχα βρει φωτογραφία, κι είδα την είδηση για την Αναστάζια, την πανέμορφη Πολωνή που βρέθηκε νεκρή στην Κω, φαίνεται πως ένας από το Μπαγκλαντές τη σκότωσε, και θυμήθηκα κάτι από το μπαμπά μου που θέλω να ξεχάσω, μια νύχτα που με χτύπησε, πρώτη φορά στη ζωή του μου έριξε ένα χαστούκι, ή ίσως δεύτερη, πάντως τρίτη δεν υπήρξε. Είχα γυρίσει με το χείλι πρησμένο, ένας άντρας με είχε πάρει από πίσω, κι όπως περνούσα από το πάρκο βρήκε ευκαιρία στα σκοτεινά και με άρπαξε, μου ρούφηξε το χείλι, πάλεψα και έφυγα τρέχοντας. Ο μπαμπάς δεν με πίστεψε πως δεν έφταιγα γι αυτό που είχα πάθει. Πικρή, άδικη ενοχή, πικρή, άδικη τιμωρία για την ηλικία μου μόνο, για το θάρρος μου να θέλω να γυρίσω με τα πόδια από το Παγκράτι. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Αυτό ήταν μόνο, δεν έπαθα τίποτε περισσότερο. Πρέπει να είμαι ευτυχής για τόσες φορές που γλίτωσα έξυπνα ή και χαζά τις επιθέσεις, που ζω και γέρασα γερή. Κι άλλες φορές οι επιθέσεις, οι παρέες υπήρξαν επικίνδυνες, κι επιστράτευα τη φαντασία, την πονηριά, τέχνες γυναικείες πάντα αδέξιες. Κάθε φορά με το φόβο στο στομάχι. Στην κόψη του ξυραφιου τόσο συχνά τα νιάτα μας. Κι οι μπαμπάδες μας αυστηροί χωρίς εξηγήσεις. Δεν μπορούσαν να μας προστατεύσουν όσο ήθελαν. Τόσοι μπαμπάδες που θα γίνονταν για τις κόρες τους Κέρβεροι, αλλά δεν δίνεται η ευκαιρία. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Μόνο για τους γιους μπορούν οι μπαμπάδες να κάνουν κάτι. Δεν ξέρω ποιος θα ήταν ο σωστός τρόπος, βέβαια. Σίγουρα ο δικός μου μπαμπάς έκανε έναν γιο πιο τρυφερό κι από τον ίδιο. Αλλά για τη συνταγή, δεν έχω ιδέα.</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-22593832284077566672023-06-15T17:29:00.004+03:002023-07-01T17:31:37.430+03:00Μετά το ναυάγιο <p><br /></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Οι άνθρωποι δεν στοιβάζονται στα σαπιοκάραβα επειδή το θέλουν οι «δουλέμποροι» και οι διακινητές. Καταφεύγουν στους διακινητές διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να έρθουν στην Ευρώπη. Οι πολιτικοί στην Ευρώπη μπορεί και να ξερουν ότι χρειάζονται οι μετανάστες, για τις δουλειές, για το μέλλον, αλλά φοβούνται ότι αν λανσάρουν τέτοιες ιδέες θα την πάθουν όπως η Μερκελ όταν είχε πει ότι η Ευρώπη οφείλει να δεχτεί πρόσφυγες από τη Συρια. Η Γερμανία δέχτηκε τότε ενάμιση εκατομμύριο <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>επισήμως, αν θυμάμαι καλά, και η Μερκελ πήρε την κάτω βόλτα δημοσκοπικά. Η Γερμανία πρέπει να ωφελήθηκε από τους πρόσφυγες εκείνους, αλλά άντε βρες έρευνες και στατιστικές που να στηρίξουν πολιτικη πρόταση μιας ελάχιστης έστω αποδοχής της ανάγκης, έστω και με πολύ αυστηρή διαδικασία. Και μιλάω μόνο για την ανάγκη μας, όχι για τον ανθρωπισμό μας. Ας μιλήσουμε για ανθρωπισμό όταν δεχτούμε όλους τους μετανάστες που χρειαζόμαστε. </div><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ειμαστε πιασμένοι στο δόκανο των ίδιων των ιδεών μας</span></p><p> <span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space-collapse: preserve;">Να αναφερθώ ξανά σε κάτι που είχα γράψει όταν ταξιδέψαμε στη Σικελία πριν τρία χρόνια, σχετικά με την υποδοχή των μεταναστών. Στη Σικελία φτάνουν χιλιάδες μετανάστες, είναι γνωστό αυτό. </span></p><p><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space-collapse: preserve;">Συναντήσαμε έναν Πακιστανό να δουλεύει σε πιτσαρία με μεγάλη πελατεία, σε ένα ορεινό χωριό, μερικούς Αφρικανούς να είναι προσωπικό σε ένα πανέμορφο εξοχικό ξενοδοχείο, αρκετούς μετανάστες γενικά σε θέσεις εργασίας σχετικές με τον τουρισμό. Μιλήσαμε με ανθρώπους, ευτυχώς η Βαρβάρα </span><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space-collapse: preserve;">είναι γεννημένη δημοσιογράφος, και μας εξήγησαν ότι είχαν εφαρμοστεί κάποια προγράμματα εκπαίδευσης κυρίως για </span><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span color="var(--primary-text)" style="font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; white-space-collapse: preserve;">ανηλίκους. Γενικά, οι μετανάστες που βλέπαμε παντού, και είναι πάρα πολλοί στη Σικελία, όπως ξέρετε, έμοιαζαν λιγότερο αγχωμένοι από αυτούς που βλέπουμε στην Κυψέλη. </span></p><div style="font-family: inherit;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1swvt13 xjkvuk6" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":rrn:" style="font-family: inherit; padding: 4px 16px;"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u" style="display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px;"><div class="xu06os2 x1ok221b" style="font-family: inherit; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" color="var(--primary-text)" dir="auto" style="display: block; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; overflow-wrap: break-word; word-break: break-word;"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;"> Αυτή ήταν μια πολιτική που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μερικά νησιά, ή θα ξεσήκωνε θύελλες διαμαρτυρίες για την αλλοίωση του πληθυσμού, τη φροντίδα σε ξένους κι όχι σε δικούς, κλπ κλπ; Θα έφερνε κάποιο κέρδος σε έλληνες πολιτικούς που θα έπαιρναν το ρίσκο να τη βάλουν μπροστά; Σε δημάρχους, περιφερειάρχες, αξιωματούχους ακόμα και σε μέρη που λείπουν πάρα πολύ οι εργαζόμενοι στον τουρισμό;</div></div></span></div></div></div></div></div><div style="font-family: inherit;"><div class="x168nmei x13lgxp2 x30kzoy x9jhf4c x6ikm8r x10wlt62" data-visualcompletion="ignore-dynamic" style="border-radius: 0px 0px 8px 8px; font-family: inherit; overflow: hidden;"><div style="font-family: inherit;"><div style="font-family: inherit;"><div style="font-family: inherit;"><div class="x1n2onr6" style="font-family: inherit; position: relative;"><div class="x6s0dn4 xi81zsa x78zum5 x6prxxf x13a6bvl xvq8zen xdj266r xktsk01 xat24cr x1d52u69 x889kno x4uap5 x1a8lsjc xkhd6sd xdppsyt" style="align-items: center; border-bottom: 1px solid var(--divider); color: var(--secondary-text); display: flex; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; justify-content: flex-end; line-height: 1.3333; margin: 0px 16px; padding: 10px 0px;"><div class="x6s0dn4 x78zum5 x1iyjqo2 x6ikm8r x10wlt62" style="align-items: center; background-color: white; color: #65676b; display: flex; flex-grow: 1; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; overflow: hidden;"><div style="font-family: inherit;"><span class="x4k7w5x x1h91t0o x1h9r5lt x1jfb8zj xv2umb2 x1beo9mf xaigb6o x12ejxvf x3igimt xarpa2k xedcshv x1lytzrv x1t2pt76 x7ja8zs x1qrby5j" style="align-items: inherit; align-self: inherit; display: inherit; flex-direction: inherit; flex: inherit; font-family: inherit; height: inherit; max-height: inherit; max-width: inherit; min-height: inherit; min-width: inherit; place-content: inherit; width: inherit;"><div class="x1i10hfl xjbqb8w x6umtig x1b1mbwd xaqea5y xav7gou x9f619 x1ypdohk xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1n2onr6 x87ps6o x1lku1pv x1a2a7pz x1heor9g xnl1qt8 x6ikm8r x10wlt62 x1vjfegm x1lliihq" role="button" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; background-color: transparent; border-color: initial; border-radius: inherit; border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; cursor: pointer; font-family: inherit; list-style: none; margin: 0px; max-height: 1.3333em; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; text-align: inherit; touch-action: manipulation; user-select: none; z-index: 1;" tabindex="0"><div class="x9f619 x1ja2u2z xzpqnlu x1hyvwdk xjm9jq1 x6ikm8r x10wlt62 x10l6tqk x1i1rx1s" style="box-sizing: border-box; clip-path: inset(50%); clip: rect(0px, 0px, 0px, 0px); font-family: inherit; height: 1px; overflow: hidden; position: absolute; width: 1px; z-index: 0;">All reaction</div></div></span></div></div><div class="x9f619 x1n2onr6 x1ja2u2z x78zum5 x2lah0s x1qughib x1qjc9v5 xozqiw3 x1q0g3np xykv574 xbmpl8g x4cne27 xifccgj" style="align-items: stretch; background-color: white; box-sizing: border-box; color: #65676b; display: flex; flex-flow: row nowrap; flex-shrink: 0; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; justify-content: space-between; margin: -6px; position: relative; z-index: 0;"></div></div></div></div></div></div></div></div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-52137406050495353582023-06-11T17:33:00.001+03:002023-07-01T17:35:29.716+03:00Αντίο στον Γιάννη Μαρκόπουλο<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Αποχαιρετισμός στο Γιάννη Μαρκόπουλο με έναν δίσκο που είχα κάποτε. Ήλιος ο πρώτος. Ξέρω ακόμα απέξω τα λόγια, όπως και του Χρονικού, των Ριζίτικων, κι όλων των τραγουδιών και των κύκλων τραγουδιών της εποχής εκείνης, που πιστεύαμε ότι δεν είχαμε χορτάσει σε βάθος την Ελλάδα, εξιδανικεύαμε, αφοσιωνόμασταν με πάθος σε κάθε ανακάλυψη και κάθε αποκάλυψη. Ο δρόμος εκείνος είχε κινδύνους, που ο καθένας τους αντιμετώπισε όπως μπορούσε. Αργότερα μπορεί να χαμογελάσαμε με τα </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">τραγούδια, με τους στίχους, με την ανάγκη του απόλυτου που έχουν τα νιάτα. Αλλά ακόμα τα τραγούδια μπορώ να τα τραγουδήσω χωρις λάθη, κυρίως εκείνα τα δύσκολα, τα παιχνιδιάρικα, της Μαργαρίτας τ' αλωνάκι, ας πούμε. Αν και ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς σημαίνει "χρυσά νταριά"</span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-81104591741825590892023-06-11T17:32:00.001+03:002023-07-01T17:33:30.014+03:00Ημερολόγιο οδοστρωματος<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Πλησιάζοντας την Τοσίτσα έβλεπα έναν σκύλο- σύνοδο να οδηγεί τυφλό συμπολίτη, πρώτη φορά στην Αθήνα, και θαύμαζα πόσο προσεχτικά προχωρούσαν ανάμεσα σε διαφορα εμπόδια, ως τη στιγμη που γλίστρησε ο άνθρωπος στη λακκούβα και κόντεψε να πέσει. Ευτυχώς κατάφερε να μείνει όρθιος. Για την Αθήνα πώς να εκπαιδεύσεις τους σκύλους; Δεν πέφτουν κιόλας, πώς να καταλάβουν το δράμα των διπόδων;</span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-9287929403089474862023-06-02T17:35:00.001+03:002023-07-01T17:37:06.906+03:00Λεωφορείο ο φόβος<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Παίρνω λεωφορείο όσο πιο σπάνια μπορώ, αλλά μερικές φορές δεν γίνεται να το αποφύγω. Ποια, εγώ που υπήρξα φανατική των δημοσίων συγκοινωνιών. Αλλά έχει πια καταντήσει επικίνδυνο σπορ. Οι οδηγοί φέρονται σα να κουβαλούν πατάτες σε φορτηγά, φρενάρουν απότομα, τρέχουν τρελά τη νύχτα, ανοιγοκλείνουν τις πόρτες χωρίς να προσέχουν αν περισσεύει χέρι, πόδι, τσάντα ή μαντίλι. Αν δεν είσαι νέος με καλά αντανακλαστικά και γερά κόκκαλα, καλύτερα να μην το ρισκάρεις. </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Η δε αδιαφορία των <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>νέων να δώσουν τη θέση τους σε ηλικιωμένους, έγκυες, αναπήρους, δεν αντέχεται. Βυθισμένοι στις οθονίτσες τους ή τις κουβέντες τους, κάνουν ότι δεν βλέπουν. Βλέπεις στωικούς γέρους και γριές να κρατιούνται από τις χειρολαβές και τρέμεις πότε θα σωριαστούν στο πάτωμα με τα απότομα φρεναρίσματα. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Αν βέβαια χρειάζεσαι μια εμπειρία που θα σε πείσει για την απόλυτη αναισθησία της κοινωνίας μας, για την άχρηστη σκληρότητα της, τον παθολογικό εγωισμό που έχει εγκατασταθεί στην καθημερινότητά μας τυραννικά, τότε είναι χρήσιμο να το χρησιμοποιεί κανείς πότε -πότε</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-34310592740427040962023-05-27T17:19:00.000+03:002023-07-01T17:59:01.015+03:00Εχουμε μιλιταριστική κουλτούρα<p> <span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;"> Γιατί ανεβαίνει η ακροδεξιά;</span><span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;"> </span></p><p><span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">Τα </span><span style="box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARSemiBold, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">ακροδεξιά κομματίδια</span><span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;"> </span><span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">βρίσκουν εύκολο υλικό από την εκπαίδευση. Τα σχολεία είναι σαν να προετοιμάζουν πολίτες γι’ αυτά. Δεν υπάρχουν μαθήματα πολιτικής αγωγής αντάξια της μιλιταριστικής αγωγής που παίρνουν τα παιδιά από τα τρία τους, από τα προνήπια. Οι παρελάσεις, για δεκαπέντε χρόνια που μένουν στο σχολείο, είναι η πιο σταθερή συνήθεια, το μοτίβο που τα μαζεύει και τα ξαναμαζεύει κάθε χρόνο.</span></p><div class="banner b300x250" id="banner-div-57f3af35-8896-4e7b-b57c-c94272282227" style="align-self: flex-start; background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; clear: both; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; margin: 36px auto; position: relative; text-align: center; top: 0px;"></div><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Εμβατήρια, βήμα στρατιωτικό, σημαιοφορίες, και στο βάθος η απολύτως ελληνοκεντρική Ιστορία που διδάσκονται επί τρία, αρχίζοντας από τα δέκα και φτάνοντας στα δεκαοχτώ. Καθημερινότητα με προσευχές και εκκλησιασμούς ως δραστηριότητες εκτός μαθημάτων, άντε και λίγο αθλητισμό. Μπορεί να μην είναι όλοι καλοί μαθητές, στο τέλος του Λυκείου όμως έχουν αφομοιώσει ότι η Ελλάδα είναι μια αδικημένη χώρα σε έναν κόσμο που η ίδια φώτισε και ευεργέτησε. Το αίσθημα της αδικίας θυμίζω ότι είναι αυτό που δυνάμωσε τον Χίτλερ.</p><div class="banner b300x250" id="banner-div-2b7383ca-f3f7-4097-b2b0-5c35bef345d7" style="align-self: flex-start; background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; clear: both; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; margin: 36px auto; position: relative; text-align: center; top: 0px;"></div><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;"><span style="box-sizing: border-box; font-family: PFSpekkVARSemiBold, Arial, sans-serif;">Στη σχολική ζωή δεν υπάρχουν αντίβαρα σε αυτό το κλίμα,</span> παρά μόνο όσα καταφέρουν να φτιάξουν οι ίδιοι οι καθηγητές ή οι ίδιοι οι μαθητές. Κάποιες θεατρικές παραστάσεις, μουσικές ομάδες, εφημεριδούλες, πρωταθλήματα, όλα αυτά είναι έξω από την επίσημη ύλη και τις εδραιωμένες συνήθειες. Δεν βρίσκουν οι μαθητές ομάδες να εκφραστούν και να αγαπηθούν, να εκτιμηθούν, να δεθούν σε ένα κοινό αντικείμενο.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Όταν πήγαινα σχολείο στη δεκαετία του ’60, στην Αηδονοπούλου –για την οποία πολλοί μιλάνε συχνά–, είχαμε ομάδες που τις λέγαμε επιτροπές: Περιοδικού, Εφημερίδας, Αλληλεγγύης, Μουσικής, Θεάτρου, Αθλητισμού, Σκακιού και μερικές ακόμα. Το πρώτο πράγμα που είχε κάνει η Χούντα ήταν να τις απαγορεύσει, η πρώτη αντιστασιακή κίνηση του σχολείου μας ήταν να τις ξαναφτιάξει με άλλους κανονισμούς. Μπαίναμε σε ομάδες με αντικείμενα που θα γίνονταν επαγγέλματα, χόμπι, πάθη, γνωριζόμασταν, εκφραζόμασταν και ανταγωνιζόμασταν με άλλους τρόπους από τους βαθμούς, με άλλα μέσα από τις παρελάσεις και τις γιορτές για επετείους, τους μόνους που έχουν κρατήσει τα σχολεία για έκφραση και διάκριση.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;"><span style="box-sizing: border-box; font-family: PFSpekkVARSemiBold, Arial, sans-serif;">Αυτόν το μιλιταρισμό και τη φτώχεια του σχολείου τον πληρώνουμε πολύ ακριβά</span>, <span style="box-sizing: border-box; font-family: PFSpekkVARSemiBold, Arial, sans-serif;">διαχρονικά</span>. Για να αντισταθεί κανείς στο πνεύμα του χρειάζεται προσπάθεια, από το σπίτι και την οικογένεια, από τις παρέες, από τα άτομα. Το εύκολο είναι να ακολουθήσεις κάποιο κήρυγμα που ταιριάζει με αυτά που έχεις ήδη εμπεδώσει στο σχολείο.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Δεν είναι εύκολο πια ούτε να ζητάμε να καταργηθούν οι παρελάσεις και οι εκκλησιασμοί, ούτε να αλλάξει το μάθημα της Ιστορίας. Μόνο αν μπορούσαν να εμπλουτιστούν τα σχολεία με δραστηριότητες που θα πρόσφεραν εναλλακτικές εικόνες του κόσμου και δυνατότητες για το μέλλον των μαθητών, σταδιακά και διακριτικά, διότι πλέον η παραμικρή αλλαγή ξεσηκώνει τους πάντες, θα μπορούσαμε να πάψουμε να μετράμε τη σχολική ζωή στις περιόδους που προσφέρουν οπαδούς σε κόμματα αντιδημοκρατικά. Κι αυτό δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα γινόταν.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;"><span style="color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 20px;">https://www.athensvoice.gr/epikairotita/ellada/806867/militaristiki-koultoura-sta-sholeia-akrodexia-kommata-sti-vouli/?fbclid=IwAR1w872TH-TCbaL53vuSz2AF-BiAWHpNMQL0zQxDCrdaz1ZW9sR7ecbSNyw </span></span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-54638509036584568982023-05-22T17:37:00.001+03:002023-07-01T17:38:44.267+03:00Βράδυ εκλογών <p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Χτες επιστρέφοντας σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, πέσαμε σε τρομερή κίνηση στη Μουστοξύδη και στην Ευελπίδων γινόταν χαμός. Είδαμε ανθρώπους να ανηφορίζουν με μεγάλες σακούλες και καταλάβαμε ότι ήταν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι που παρέδιδαν τα ψηφοδέλτια. Κι εκεί ένιωσα μια ανατριχίλα ηδονής να με διαπερνά, γιατί κι εγώ, σαν έφηβη της χούντας που υπήρξα, δεν τη χορταίνω τη Δημοκρατία</span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">. Όταν μιλάτε για χούντα σήμερα, ή για νοθεία, μας βρίζετε όπως έβριζαν τους γονείς </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">μας εκείνοι που μιλούσαν το 2012 για Κατοχή…</span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-7302207003937322862023-05-21T17:39:00.001+03:002023-07-01T17:40:05.945+03:00Αναμνήσεις εκλογών<p> Π<span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">ήγαινα πάντα τη μαμά μου να ψηφίζει. Κόρη δεξιού αξιωματικού, βασιλόφρονα, σύζυγος αριστερού δικηγόρου, δεν μας έλεγε ποτέ τι ψήφιζε. Μπορεί να το είχε ρίξει κάποτε και ΚΚΕεσωτερικού για χάρη μας, αλλά δεν το ξέραμε. Σιχαινόταν τις πολιτικές συζητήσεις στην οικογένεια που γύριζαν σε καυγάδες. Είχε δίκιο. Χαίρομαι που συνειδητοποιώ ότι κατάφεραν να ζήσουν μαζί δυο άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές απόψεις, έστω κι αν εκείνη θα ήταν που χρειάστηκε ν' ανεχτεί συχνά το πάθος του </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">μπαμπά, και ίσως να αλλάξει. Η οικογένεια μας ήταν η ζωντανή εθνική συμφιλίωση. Ας αποφασίζαμε να ζήσουμε όλοι μας έτσι πολιτισμένα, να ξεπεράσουμε την ανάγκη για ξέδωμα μέσα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Αφού το βασικό θέμα έχει λυθεί, είμαστε αστική δημοκρατία, δεν κινδυνεύουμε από πραξικοπήματα, τι χρειάζεται η τόση αφόρητα συγκρουσιακή ατμόσφαιρα, η τοξική αντιπαράθεση, πέρα από το να συσκοτίζει διαρκώς τα αληθινά προβλήματα;</span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-68629115436776993322023-05-07T17:41:00.001+03:002023-07-01T17:43:00.319+03:00Όχι στην πολεοδομία<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Στο Μάτι κάηκαν άνθρωποι με φριχτό τρόπο. Αλλά οι κάτοικοι τώρα δεν θέλουν πολεοδομικό σχεδιασμό. Θα τους κόψει μέτρα από το οικόπεδο, δεν χρειάζεται, λένε, θα γίνει τσιμεντούπολη, λένε, θα μπερδεύονται, λένε. Είμαι περίεργη αν θα καταφέρει να περάσει το σχέδιο. Συνήθως οι πολιτικοί δεν χολοσκάνε. Δεν θέλει ο κόσμος δρόμους πεζοδρόμια και πλατείες; Ε, αστους όπως θέλουν. Θα χάσουμε ψήφους αν τους ζορίσουμε. Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης βέβαια καθορίζει τη ζωή μας. </span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Για να <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>δούμε, μετά από τόσους ανθρώπους που πέθαναν με τόσο φριχτό τρόπο αν θα βρεθεί η περίφημη πολιτική βούληση. Αμφιβάλω, για να είμαι ειλικρινής</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-62370637408497718492023-04-22T17:43:00.003+03:002023-07-01T17:45:21.034+03:00Μη μου δολοφονείς το χαρακτήρα<p> <span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">εν έχω καταλάβει ακόμα εντελώς τι σημαίνει ακριβώς αυτή η έκφραση. Η</span><span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;"> </span><span style="box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARSemiBold, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">«δολοφονία χαρακτήρων»</span><span style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">. Εκτός αν δεν θέλω στο βάθος να το καταλάβω, έχω άρνηση να την αποδεχτώ. Ωστόσο πρέπει να προσπαθήσω, γιατί τη συναντώ όλο και συχνότερα σε άρθρα (ευτυχώς όχι ακόμα σε βιβλία, αλλά είναι θέμα χρόνου) σε κείμενα ανθρώπων σπουδαίων και σπουδαγμένων στην Αμερική. Που σημαίνει ότι είναι αγγλικά μεταφρασμένα, κάτι σαν αυτά που κάποτε τα λέγαμε «αγγλισμούς» αλλά τώρα δεν τολμάμε να τα πούμε έτσι. Θα ακουστεί πολύ γραφικό και ξεπερασμένο να λες ότι αγγλισμός είναι και η καλησπέρα από τις 12 το πρωί, και το επίθετο δραματικός, -ή, -ό με την έννοια του θεατρικού δηλαδή του εντυπωσιακού, και η αγκαλιά που έπαψε να είναι το ρήμα «αγκαλιάζω» κι έγινε «κάνω μια αγκαλιά», κι ακόμα κάμποσα που θα αυξάνονται και θα πληθύνονται προϊόντος του χρόνου, κι ούτε ξέρω ακόμα τι άλλο. Πάντως μέσα σ’ αυτό το εντυπωσιακό μπουκέτο η «δολοφονία χαρακτήρων» είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό λουλούδι. (Μήπως και το πιο δραματικό; Ε, ναι, βέβαια!)</span></p><div class="banner b300x250" id="banner-div-49d8551c-fe91-4f5c-aa9f-34637a72cd2b" style="align-self: flex-start; background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; clear: both; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; margin: 36px auto; position: relative; text-align: center; top: 0px;"></div><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Πιάσε τις λέξεις μια- μία μπας και βγάλεις άκρη. Χαρακτήρας, στα ελληνικά σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει το χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά σημαίνει και τους ήρωες μυθοπλασίας, και τα κινέζικα γράμματα, είναι δηλαδή μια λέξη ήδη ασφυκτικά πολυσήμαντη. Η λέξη δολοφονία ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει, φόνος μετά δόλου, κάτι πολύ ξεκάθαρο και μοναδικό. Χρησιμοποιείται βέβαια και μεταφορικά, αλλά όσο να ’ναι θέλει λίγη προσοχή στις μεταφορές, δολοφονία είναι, δεν είναι απλή σωματική βλάβη εξ αμελείας, λέμε τώρα. Δολοφονία χαρακτήρων άρα, μπορεί να κάνει ας πούμε ένας συγγραφέας που αποφασίζει ότι οι ήρωες του θα πεθάνουν, ή κατά προτίμηση θα δολοφονηθούν, κι ακόμα να γράφει και να μιλάει ελληνικά. Και ο Κινέζος αυτοκράτορας που θα αποφασίσει να καταργήσει κάποιους από τους 3.000 κινέζικους χαρακτήρες, άντε να πεις ότι κάνει δολοφονία, αν έχεις καθίσει να τους μάθεις όλους και ξαφνικά πάει ο κόπος σου χαμένος. Όπως νιώσαμε εμείς οι παλιοί όταν μας κατάργησαν τις δασείες και τις περισπωμένες που είχαμε φτύσει αίμα να μάθουμε για δώδεκα χρόνια στο σχολείο. Ε, το ξεπεράσαμε πάντως σε γενικές γραμμές. Άλλα είναι που δεν ξεπερνάμε, όπως τη σταδιακή κατάργηση των πτώσεων χωρίς προεδρικά διατάγματα και τα παρεμφερή. Δεν πειράζει, θα τα συνηθίσουμε κι αυτά, πού θα πάει. Εξάλλου δεν υπάρχουν πια Κινέζοι αυτοκράτορες. Παίζει μια δραματική αλλαγή εκεί κάτω, στο θέμα των αυτοκρατόρων.</p><div class="banner b300x250" id="banner-div-e991dbb2-96c9-4957-8c4c-e1540fc324db" style="align-self: flex-start; background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; clear: both; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; margin: 36px auto; position: relative; text-align: center; top: 0px;"></div><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Η προσπάθεια αντίστασης είναι μάταιη. Η δολοφονία χαρακτήρων δολοφονεί πρωτίστως κάτι τύπους σαν εμάς που θυμούνται ακόμα τη νέα ελληνική γλώσσα της σχολικής μεταρρύθμισης Παπανούτσου, πριν το 1967 δηλαδή, είδος εν ανεπαρκεία η οποία συν τω χρόνω αυξάνεται δραματικά. Η ανεπάρκεια. Η οποία από τα βάθη της ψυχής ανασύρεται όταν βλέπει τέτοιες εκφράσεις, και στηρίζει άκουσα την εξάπλωσή τους. Μα κάτι σπουδαίο πρέπει να είναι για να το γράφουν συνέχεια καθηγητάδες από την Αμερική. Εγώ δεν καταλαβαίνω, που σπούδασα μόνο στην Ελλάδα. Και λιγουλάκι σε χώρες παλιές, παρακμιακές, που δεν μπορούν να επιβάλουν το γλωσσάρι τους. Ας πρόσεχα. Είναι σαν τεστ γνώσεων, αν σε ενοχλεί σημαίνει ότι ανήκεις σε παρακατιανούς αποφοίτους ελληνικών σχολών που δεν έκαναν μεταπτυχιακό σε ανθρωπιστικές επιστήμες. Κι ας μη σου φαίνεται ανθρωπιστική η δολοφονία. Έστω και χαρακτήρων.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Ακόμα προσπαθώ να μεταφράσω, τι εννοούν οι ποιητές, συγγνώμη, οι καθηγητές, όταν γράφουν περί δολοφονίας χαρακτήρων; Μήπως ας πούμε, προσβλητικές επιθέσεις; Συκοφαντικές δυσφημήσεις; Σκέτες δυσφημήσεις; Δεν έχω καταλήξει. Καμία ακριβής μετάφραση δεν είναι εξίσου βαρύγδουπη, κι επειδή τα βαρύγδουπα μας αρέσουν, οφείλω να υποχωρήσω. Σκέφτομαι μάλιστα, τι κρίμα να γεννηθώ τόσο νωρίς. Αν ήμουν τώρα έφηβη, θα μπορούσα να πω στους γονείς μου, αν μου έκαναν αυστηρές παρατηρήσεις, σαν εκείνες που συνήθιζαν, «Μη μου δολοφονείς το χαρακτήρα!». Και θα έμεναν άφωνοι, τουλάχιστον για λίγα λεπτά.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;"><span style="color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 20px;">https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/798309/mi-mou-dolofoneis-to-haraktira/?fbclid=IwAR2a_QgQPehMMo2wrXp1mfEkhqjSHUl-6SundEPPalt2YYi5YYf096Masqc#.ZET3Qul1zcs.facebook</span></span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-81522094961876641232023-04-20T17:46:00.001+03:002023-07-01T17:49:27.921+03:00Adieu Michel<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Περπατούσαμε στην Ομόνοια, ναι, στην Αγίου Κωνσταντίνου, για φαντάσου, και ήταν γεμάτη φως. Ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Μισέλ, αγόρια γενναιόδωρα, ανοιχτά, τολμηρά στη σκέψη, που προσπαθούσαν να γίνονται ακόμα τολμηρότερα. Τι μέρες γενναιόδωρες ζήσαμε. Ξεχνούσα να πω ευχαριστώ, δεν είχα και σπουδαίους τρόπους. Ευχαριστώ τώρα. Ας μην είναι πολύ αργά. Έστω, για τα μάτια του κόσμου. Να θυμηθούν λίγο όσοι θυμούνται.</span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Με τον Μισέλ είχαμε κάνει μαζί μια έρευνα για τον ελληνικό κινηματογράφο. Με είχε καθοδηγήσει βέβαια, μου τα έμαθε όλα εκείνος. Εχω φυλάξει τις συνεντεύξεις. Τι κρίμα που δεν βγάζαμε φωτογραφίες τότε. </span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-15634261740185101622023-04-13T17:49:00.001+03:002023-07-01T17:51:09.260+03:00Σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόσασταν<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόσασταν;</span></p><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Διευθύντρια της ΝΑSA ορκίστηκε πάνω στο βιβλίο "Γαλάζια κουκκίδα" αντί για τη Βίβλο. Ταιριάζει. Άρχισα να σκέφτομαι πάνω σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόμουν αν έπρεπε να ορκιστώ σε όσα κάνω. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Ας πούμε: πτυχίο Νομικής (περιλάμβανε ορκομωσία) </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"> Δημοσιογραφία σε εφημερίδες </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"> εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"> <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span> εθελοντική διδασκαλία σε μετανάστες</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"> Συμμετοχή σε χορωδίες</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Νομίζω θα διάλεγα τους Αθλίους του Ουγκώ για τα τρια πρώτα, αλλά μου λείπει κάτι για τη μουσική μου καριέρα. Μάλλον σε ένα απλό σολφέζ (Μανώλη Καλομοίρη)</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Εσείς με ποιο βιβλίο θα ορκιζόσασταν, αν μπορούσατε να διαλέξετε;</div>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-16399910067845421552023-04-06T17:52:00.005+03:002023-07-01T17:57:20.654+03:00Κι ομως η Κεραμέως τον έκοψε<p> Θ<span face="PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif" style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-size: 20px;">α πρέπει να διάβασα γύρω στις 300 αναρτήσεις περί του νέου που είπε στον Τσίπρα</span><span face="PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif" style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-size: 20px;"> </span><em style="box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px;">«Η Κεραμέως με έκοψε»</em><span face="PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif" style="background-color: #fbfbf8; color: #171717; font-size: 20px;">, καγχαστικές ή οικτίρμονες για τη στάση των νέων να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, επίσης έγιναν σχετικά βιντεάκια και μιμίδια. Πολύ αστείο. Στο τέλος αυτές οι επαναλήψεις της ίδιας άποψης μοιάζουν πολύ με τροπάριο, ένας ένας να επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια που την πρώτη φορά ακούστηκαν ευρηματικά, λες και χρειάζεται να κάνει δήλωση ότι ανήκει στο τάδε στρατόπεδο, μην τον παρεξηγήσουν. Άνθρωποι σοβαροί κατά τεκμήριο μπαίνουν στον κόπο να βεβαιώσουν με δικά τους λόγια, ότι κι αυτοί συντάσσονται. Θα πρέπει να υπάρχουν κι εκείνοι που κρατιούνται, ελπίζω δηλαδή, που λένε –όπως λέγαμε στις εφημερίδες πριν γράψουμε σχόλια και χρονογραφήματα– τα ίδια λεει ο τάδε στην τάδε εφημερίδα, μην επαναλαμβανόμαστε. Όχι, στα κοινωνικά δίκτυα η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως. Ή μήπως είναι μήτηρ πάσης κακίας, όπως η αργία; Σε τι μας μεταμορφώνει η αγωνία να συνταχθούμε σε στρατόπεδα;</span></p><div class="banner b300x250" id="banner-div-1f0d6127-e318-4cc5-be86-f5a9bf5f7b75" style="align-self: flex-start; background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; clear: both; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; margin: 36px auto; position: relative; text-align: center; top: 0px;"></div><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Ωστόσο, η Κεραμέως, ως υπουργός Παιδείας, καθιέρωσε τη βάση εισαγωγής στις Σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίες όμως, ουσιαστικά, παίρνουν σπουδαστές μετά από διαγωνισμό. Ίσως είναι πολύ περίπλοκο για να το συλλάβουμε σε έξυπνες, γρήγορες ατάκες. Οι θέσεις στα Πανεπιστήμια είναι περιορισμένες. Δεν φτάνουν για όλους τους κατόχους Απολυτηρίου. Γίνονται, λοιπόν, οι Πανελλήνιες για να διαγωνιστούν οι κάτοχοι Απολυτηρίου και να μπουν όσοι χωράνε. Αυτή είναι η λογική των εξετάσεων.</p><div class="banner b300x250" id="banner-div-bda0fed7-7664-49f0-9caa-9d1242b09fb1" style="align-self: flex-start; background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; clear: both; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; margin: 36px auto; position: relative; text-align: center; top: 0px;"></div><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Κάποια στιγμή, ωστόσο, έπεσε η ιδέα να μπει άλλος ένας περιορισμός στις εισαγωγικές: η βάση του δέκα. Να μην περνάνε παρά όσοι παίρνουν πάνω από τη βάση στα εξεταζόμενα μαθήματα, κι ας έμεναν κενές οι θέσεις. Ήταν μια ιδέα που θύμιζε πολύ αριστεία και υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό. Δεν χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις, ήταν αυστηρή και μας έχει λείψει η αυστηρότητα στην Εκπαίδευση, με απλό, εύκολο τρόπο. Φαινόταν δίκαιη, ελάχιστοι πήραν το μέρος των «κομμένων» θυμίζοντας ότι οι εξετάσεις είναι διαγωνισμός κι αυτό αρκεί, προειδοποιώντας ότι κάποιες σχολές θα μείνουν άδειες έτσι όπως είναι οργανωμένο το σύστημα.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; color: #171717; font-family: PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;">Ήταν μια ιδέα που κατάφερε να χωρίσει Πράσινους-Βένετους πολύ χαριτωμένα και πανεπιστημιακά. Δεν χρειαζόταν να λες πολλά για να σε καταλάβουν, έλεγες «βάση του 10» κι αμέσως έκλεινες το μάτι στους δικούς σου. Είναι να μην αποκτήσει τέτοια ιδιότητα κάθε ιδέα, μετά δεν υπάρχει περίπτωση γίνει σοβαρή συζήτηση. Πολύ απλά, οι «αριστεροί» κατάργησαν τη βάση του 10, και πολύ απλά οι «δεξιοί» την ξανάφεραν. (Αλίμονο στους κεντρώους.) Η Κεραμέως δηλαδή. Αν η σχολή προτίμησης του εν λόγω νέου έχει κενές θέσεις εξαιτίας αυτής της ρύθμισης, τότε δικαιούται απολύτως να πει ότι τον έκοψε η Κεραμέως.</p><p style="background-color: #fbfbf8; box-sizing: border-box; line-height: 1.52; margin: 0px 0px 36px; word-break: break-word;"><span face="PFSpekkVARRegular, Arial, sans-serif" style="color: #171717;"><span style="font-size: 20px;">https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/796500/ki-omos-i-kerameos-ton-ekopse/?fbclid=IwAR1ap1tOw5HfFAf31_0vTymPLCXGhEcLBBopob_EOfNoumcvLYe8lBfwiWw</span></span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6239741152569739654.post-36126130248358981672023-04-03T17:57:00.001+03:002023-07-01T17:58:01.884+03:00Σχέσεις αμερικανίδων<p> <span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">Λόγω της ρήξης στο μηνίσκο κάθομαι σπίτι και βλέπω μαζεμένα όσα σίριαλ δεν είδα στη ζωή μου όλη. Τα γεωπολιτικά του Diplomat μου φάνηκαν απλώς φόντο στην εντελώς απίθανη σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Η εύθικτη, δύσκολη, απαιτητική αμερικάνα, όπως ένα σωρό άλλες στην οθόνη, κάποια στιγμή του μαυρίζει το μάτι του γοητευτικού συζύγου της που προσπαθεί να την πείσει ότι μπορεί να μείνει σε δεύτερο ρόλο, κι όλο τον διώχνει και τον βρίζει, κι όλο εκείνος γλυκά επιμένει. Πιο </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">πολύ επιστημονική φαντασία δηλαδή μου φάνηκε, παρά οτιδήποτε άλλο</span></p>Anna Damianidihttp://www.blogger.com/profile/08343581504375850352noreply@blogger.com0