Αν ήμουν είκοσι χρονών

Η υπέροχη δασκάλα μου χορού σε πόζα τάνγκο

Αν ήταν είκοσι χρονών ο φίλος μου ο Πέτρος που είναι συνομήλικός μου, θα ξεκινούσε να ξεσηκώσει τον κόσμο. Ανάρτησε στο διαδίκτυο ένα κείμενο της Λιλής Ζωγράφου που αρχίζει έτσι, «Αν ήμουν είκοσι χρονών θα ξεκινούσα να ξεσηκώσω τον κόσμο…» Δεν ξέρω σε ποια ηλικία το έγραψε η Λιλή Ζωγράφου, ούτε σε ποια εποχή, γιατί και οι ηλικίες είναι συνάρτηση των εποχών, αλλιώς ήμασταν νέοι στα σέβεντις κι αλλιώς είναι νέοι τα παιδιά μας. Μ’ έβαλε στον πειρασμό πάντως να σκεφτώ, ή μάλλον να απαντήσω ακαριαία, γιατί πολλές φορές σκέπτομαι τι θα έκανα αν ήμουν είκοσι χρονών.

Λοιπόν, αν ήμουν τώρα 20 χρονών θα μάθαινα χορό. Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα, σπουδές, δουλειά, έρωτες και τέτοια. Ο καθένας έχει το χρόνο και το δικαίωμα να κάνει τις προσωπικές του βλακείες. Αλλά είμαι σίγουρη για το χορό. Θα πήγαινα να μάθω αργεντίνικο τάνγκο, που όταν εγώ ήμουν είκοσι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως κάποτε θα διδασκόταν στην Ελλάδα. Επειδή είναι δύσκολο το τάγνκο θα έκανα παράλληλα και σουίνγκ, καθώς και όλους τους λάτιν χορούς που ξεκίνησα να μαθαίνω στα 50 και μου χάρισαν ακόμα και τόσο καθυστερημένα, στιγμές μοναδικής ευτυχίας, η οποία βέβαια συνοδευόταν από τη θλίψη για το πόσο καλύτερα θα ήταν να τους είχα μάθει από τα 20.

Διότι βλέπετε, όταν ήμουν εγώ 20 χρονών χορεύαμε μόνο σέικ. Δηλαδή ένα χορό χωρίς βήματα, ένα χορό που ισοπέδωνε όλους τους άλλους. Ήταν η εποχή που όλα έπρεπε να είναι επανάσταση, δεν δεχόμασταν θεωρητικά δεσμεύσεις σε τίποτε, πρακτικά βέβαια ήταν τα πράγματα αλλιώς. Πάλι καλά που είχε βγει και το σέικ, διαφορετικά δεν θα χορεύαμε καν, γιατί ο χορός έχει κανόνες κι εμείς θεωρούσαμε εαυτούς υπεράνω κανόνων, ήμασταν, νομίζαμε, η γενιά που θα τους καταργούσε, η γενιά που σάλπιζε την απελευθέρωση από κανόνες. Αυτά πληρώνουμε τώρα μεταξύ άλλων, γιατί καταντήσαμε να μη σεβόμαστε ούτε το κόκκινο φανάρι στις διαβάσεις.

Σέικ λοιπόν για να κουνιόμαστε και μπλουζ για να αγκαλιαζόμαστε, μόνο αυτά τα δύο χορεύαμε, και πάλι καλά, το ξαναλέω. Θα είχαμε περάσει τη νιότη μας χωρίς χορό, θα κακοφόρμιζε μέσα μας η επιθυμία του σώματος να δημιουργήσει αυτό το εφήμερο έργο τέχνης, να συμμετάσχει στη μαγική αυτή διαδικασία. Τα αγόρια ήταν χειρότερα, θεωρούσαν το μπλουζ αναγκαίο απλώς για χούφτωμα και το σέικ δεν τους άρεσε πλην εξαιρέσεων, έτσι δεν έμαθαν ποτέ τα καθήκοντα του καβαλιέρου σε μια χορογραφία όπου δυο μέλη του ζεύγους συνεργάζονται και το καθένα έχει το δικό του μέρος να ολοκληρώσει για να φέρει αρμονικό αποτέλεσμα.

Δεν υπάρχει ευτυχία σαν το χορό, τον ωραίο απλό χορό με κάποιον που ξέρει τα βήματα και τα ταιριάζεις μαζί του. Αν η Αθήνα είχε αίθουσες χορού με άπλα και μουσική σε ανθρώπινη ένταση, όπου θα συνήθιζαν να πηγαίνουν όσοι θέλουν έστω και ασυνόδευτοι, νομίζω ότι θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι και λιγότερο παλαβοί για δέσιμο.

Αν ήμουν είκοσι χρονών θα χόρευα πολύ, γιατί όλα τα άλλα αναβάλλονται, αλλά ο χορός στα είκοσι είναι μοναδικός, δεν πρέπει να τον αναβάλεις ούτε για μια μέρα.  Μην ακούτε παιδάκια τους διάφορους στρούχτορες που ζούνε ρουφώντας αχόρευτα νεανικά κύτταρα, παρατείστε τους και πηγαίνετε σε μαθήματα λάτιν.