Με το πενηνταράκι στην
τσέπη, λέω ότι κάνω πολιτική στη βόλτα μου, διαλέγοντας σε τι καπέλο θα το
ρίξω. Όχι στους παραμορφωμένους που εκτίθενται στη μέση της Ερμού, στο κορίτσι
που προσκυνά λίγο παρακάτω και σταυροκοπιέται, στη γυναίκα που προβάλει το
κομμένο της χέρι στην οδό Βουκουρεστίου, σε μητέρες με μωρά, σε άνδρες με
σκυλιά, όχι. Μόνο σε μουσικούς και ζογκλέρ, σε κείνους τους ευπρόσδεκτους που
σε προϋπαντούν με γλυκές νότες από μακριά, ή προσπαθούν να σε συγκινήσουν με
αυτοσχέδια θεατρικά κόλπα. Και σε όσους ντύνονται αγάλματα και βάφουν και το
πρόσωπο τους, και στέκονται ακίνητοι επί ώρες και καμιά φορά καταφέρνουν να
ξαφνιάζουν. Αλλά πού είναι όλοι αυτοί; Πού πήγαν οι ορχήστρες που έπαιζαν στο
κέντρο, οι ταχυδακτυλουργοί που πετούσαν πορτοκάλια στον αέρα, ένας θηλυκός
Σαρλώ με λίγο παχουλούς μηρούς, οι βιολιστές, οι κλόουν, οι κλαρινετίστες, που
έστηναν ένα μεταλλικό καβαλέτο στις στοές κι έπαιζαν μουσική υψηλού επιπέδου;
Περαστικοί ήταν από εδώ, ήρθαν να δοκιμάσουν λίγο και δεν τους σήκωσε το κλίμα,
ή ενώθηκαν εναντίον τους οι παραδοσιακοί επαίτες και τους εκτόπισαν; Μήπως δε
χρειάστηκε καν να εκφραστούν επιθετικά, μήπως η κίνηση της αγοράς απλώς τους
έδιωξε, το κοινό, οι περαστικοί των δρόμων, προτίμησε δια παντός τους
παραμορφωμένους και ακρωτηριασμένους, τους εμπαθώς ευλαβείς, την ασχήμια και
την απώθηση, την ικεσία και τη δουλοπρέπεια, από την έκθεση της οποιασδήποτε
καλλιτεχνίας; Πάνε άραγε και οι ζητιάνοι της κάθε πόλης ασορτί με την
περιρρέουσα αισθητική της, δεν επιτρέπεται να ξεχαστεί ο διαβάτης ούτε για το
χρονικό διάστημα μιας μικρής βόλτας; Πολλά ζητάω, θα μου πείτε, με ένα μόνο
πενηνταράκι. Που έμεινε στην τσέπη αξόδευτο τελικά, αλλά το τίμημα στην ασχήμια
το καταβάλουμε ούτως ή άλλως.
https://www.tanea.gr/2007/10/18/opinions/analwsima-asorti/
