Φόντο ερωτικό η Αθήνα

Η Ντομινίκ Σαντά και η Στεφανία Σαντρέλι θα ταίριαζε να
το γυρίσουν ταινία το βιβλίο

Κρεβατωμένη με γρίπη ή γενική αδυναμία αντίδρασης στην κατάθλιψη, το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να διαβάσω το βιβλίο της Ντόρας Ρωζέτη «Η ερωμένη της», και να περιπλανηθώ στην καημένη την Αθήνα του 1920. Η παθιασμένη και τυραννισμένη Ντόρα έδινε ραντεβουδάκια με την ερωμένη της στη ρομαντική λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πήγαινε εξοχικές βόλτες στη Λιοσίων, περπατούσε κάτω απο τα πεύκα, έβρισκε εκεί μικρά ταβερνάκια. Νοίκιαζε δωμάτια που τα μοιραζόταν, δυο κρεβάτια σε ένα δωμάτιο. Πήγαινε βόλτες στο Ζάππειο, έκανε μπάνια στο Φάληρο. Πήγαινε σε χορούς που γίνονταν σε αίθουσες με θεωρεία γύρω- γύρω. Στα σπίτια πήγαιναν σε απρεμιντί. Έκανε μια μεγάλη, σπάταλη εκδρομή στο Λουτράκι με το τραίνο. Έτρωγε σε μαγειρεία, αγόραζε στραγάλια για να ξεγελάσει την πείνα της, και δεν άντεχε να απομακρυνθεί από την Αθήνα της ελευθερίας, την πόλη όπου μπορούσε ν’ αγαπά την ερωμένη της. Δεν υπήρχε βέβαια και τόση ελευθερία τελικά, το κουτσομπολιό και η κατακραυγή κυνήγησαν τον έρωτά τους, στο τέλος του βιβλίο φεύγουν μαζί για την Ιταλία, για μεγαλύτερη ελευθερία, αλλά και πάλι. Στην Αθήνα είχε γνωρίσει η συγγραφέας την ερωμένη της,  την είχε πλησιάσει, την είχε δει να κάνει την κοσμική ζωή της κατά περιόδους, που  την απομάκρυνε από κοντά της.

Η φρασεολογία και ο τρόπος που χρησιμοποιεί στο κείμενο μερικές λέξεις μου θύμισε τον πατέρα μου τις σπάνιες φορές που μιλούσε για τα νεανικά του χρόνια. Πήγαινε κι εκείνος σε απρεμιντί, σε θέατρα, σε χορούς, και έλεγε το πεσιμιστικό πεσιμίστικο, το περισσότερο πιότερο, και διάφορα άλλα που θεωρούνταν τότε μοντέρνα και σιγά- σιγά ξέφτισαν ή υποχώρησαν στη διαρκή αντεπίθεση των συντηρητικών. Η μοντέρνα ΑΘήνα του μεσοπολέμου ξεχάστηκε με την πολεμική ισοπέδωση. 

Η γλώσσα και το στυλ του βιβλίου, το άμεσο, κοφτό στυλ ήταν το όπλο του αγώνα που έδινε σε όλα τα επίπεδα  η συγγραφέας και ηρωίδα του. Έρωτας, συμβάσεις, επιστήμη, ανισότητες, απολαύσεις, δικαιώματα, ειλικρίνεια, δυνατότητες έκφρασης, όλα έπρεπε να κατακτηθούν με κόπο και τόλμη. Βγάζεις το καπέλο στη γυναίκα αυτή που κάθισε κι έγραψε κάτι τόσο άμεσο και τολμηρό στην Αθήνα του 1920- 30, και δεν μπορεί ο νους να μην ξαναγυρίσει στο αντικείμενο της θλίψης αυτών των ημερών, την ίδια την απαρνημένη Αθήνα. 
Και μια λεπτομέρεια: η συγγραφέας και ηρωίδα είναι φοιτήτρια. Τότε πλήρωναν δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο και φυσικά αγόραζαν τα βιβλία. Γι αυτό όταν οι γονείς έμαθαν τα νέα της κόρης τους έκοψαν  το επίδομα, και τότε ήταν που χρειάστηκε να πεινάσει και να δουλέψει.