Μαράσλειος- Δελχί

Μπιμπίλα από την Τουρκία

Βρήκα θέση ανάποδα στο λεωφορείο 022 με τα στενά καθίσματα. Η γυναίκα απέναντι φορούσε τρία κασκόλ και γαντάκια που αφήνουν τα δάχτυλα ελεύθερα, με τα οποία ελεύθερα δάχτυλα έπαιζε στην πλακέτα του κινητού της. Το ένα της κασκόλ είχε δαντελωτή μπορντούρα, σαν τις μπιμπίλες που είχα αγοράσει πέρσι στην Τουρκία. Ψιλή δαντέλα πλεγμένη με το βελονάκι, όπως τα σεμέν που έκανε η γιαγιά μου. Γυναικεία τέχνη με νέες εφαρμογές.

Τι δάχτυλα  έχουν πλέξει αυτές τις ωραίες μπιμπίλες; Γυναίκες που δουλεύουν φασόν στην Τουρκία και σε άλλες ασιατικές χώρες, εκεί που η εργασία είναι ακόμα πάμφθηνη; Λεπτά δαχτυλάκια αεικίνητα, καλλιτεχνικά, με πείρα και γνώση, ταλέντο και δημιουργικότητα. Και το κινητό της παρόμοια δάχτυλα το έχουν κατασκευάσει, με πείρα και γνώση, αλλά θα χρειάζεται  λιγότερη φαντασία, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δημιουργικότητα η δουλειά σε εργοστάσια. Αυτό θα έγινε στην Κίνα σίγουρα. Θα το φτιάξανε σοβαρές νεαρές και νεαροί, σαν αυτούς που είχα δει πριν δώδεκα χρόνια ταξιδεύοντας στην Κίνα. Δούλευαν οι άνθρωποι στοχοπροσηλωμένοι, ποιος ξέρει για πόσο μικρούς μισθούς. Οι φτωχοί που τράβηξαν τον πλούτο προς τα κει με την ακαταμάχητη ανάγκη τους.

Ανεξάντλητο εργατικό δυναμικό καραδοκεί στης Ανατολής τα μέρη. Γυναίκες που μπορεί να δουλεύουν και στα σπίτια τους φτιάχνουν μπιμπίλες, ράβουν φτηνά ρούχα, δίνουν και στα παιδιά τους να τσοντάρουν για ένα κομμάτι ψωμί. Στην Ινδία, έχετε δει ντοκιμαντέρ, φορώντας το σάρι κι όλα τα βραχιόλια τους σπάνε πέτρα στους δρόμους. Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σα σκλάβοι, παλιότερα έβγαιναν στο φως ιστορίες με αληθινές καταστάσεις δουλείας. Τώρα δεν ακούγονται πολλά τέτοια. Εξάλλου οι άνθρωποι δεν χρειάζονται αιχμαλωσία για να δουλέψουν σκληρά, η ανάγκη τους στρώνει. Άντρες, γυναίκες και παιδιά χτίζουν την ασιατική ανάπτυξη θέλουν δεν θέλουν.

Οι μεγάλες εταιρίες μετακόμισαν εκεί που βρίσκεται άφθονη φτηνή εργασία εδώ και 30-40 χρόνια. Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης οφείλεται σε αυτούς τους ξυπόλητους για τους οποίους τόσο απαξιωτικά μιλάμε εδώ στον τόπο μας. Δεν θα γίνουμε Ινδία, λέμε αγανακτισμένοι, λες και στην Ινδία δεν ζουν άνθρωποι αλλά κάποιο ανωτεροκατώτερο είδος, χωρίς επιθυμίες και εγωισμούς, καταδικασμένο για πάντα στην υπανάπτυξη.

 Δεν πήγαν στο υπερπέραν οι βιομηχανίες, πήγαν στην Κίνα. Οι Κινέζοι τρώνε όρθιοι ένα γρήγορα γεύμα από χάρτινη συσκευασία με τα ξυλάκια τους, μασάνε με το άγχος να ξαναγυρίσουν στη δουλειά. Τους είδα να τρέχουν πειθαρχημένα, νέους, ευκίνητους, πρόθυμους για όλα, προφανώς χωρίς ωράριο, να κάνουν τα πάντα. Είναι ο φυσικός πλούτος της χώρας, τι υπέδαφος και πετρέλαια; Αυτοί είναι υπέδαφος και  έδαφος, στοές και ουρανοξύστες.

Η ανάγκη τους κάνει ακαταμάχητους. Η ανάγκη για ένα πιάτο ρύζι. Και λίγη σαλτσούλα ίσως. Και λίγο κρεατάκι από δίπλα. Και λίγο κάτι ακόμα. Κι ένα κινητό. Κι ένα αυτοκίνητο. Κι ύστερα ένα ακίνητο. Γιατί οι Κινέζοι, οι Ινδοί, όλοι αυτοί οι ακούραστοι δίποδοι εργάτες είναι άνθρωποι επίσης, και ξέρετε πώς γίνεται με τους ανθρώπους. Μόλις γεμίσει η κοιλιά θέλουν κι άλλα. Θέλουν καινούργια ρούχα, σερβίτσια, καναπέδες, τηλεοράσεις, θέλουν διάλειμμα, καφέ, μείωση ωραρίου, κλπ. Όταν είχα πάει στην Κίνα, περίμενα να δω ποδήλατα στους δρόμους και είδα αυτοκίνητα. Στην Ινδία δεν έχω πάει, σίγουρα θα είναι πιο γραφική. Αλλά κι εκεί θα δω τα αποτελέσματα της ανθρώπινης επιθυμίας για καλύτερη ζωή. Της ανθρώπινης απληστίας, αν θέλετε. Οι Ινδοί σίγουρα θα πάρουν κινητό με τα πρώτα τους λεφτά, θα μπουν στο Ίντερνετ, θα μάθουν για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά αγαθά, θα θέλουν κι αυτοί, δωρεάν παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, όπως οι Κινέζοι φοιτητές, μόλις ξέφυγαν λίγο από την αθλιότητα, μόλις έζησαν την πολυτέλεια της φοιτητικής ζωής, θέλουν ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθεροτυπία, όλ’ αυτά τα δηλητήρια του δυτικού κόσμου που κρύβονται στις πτυχές της ίδιας αυτής ανάπτυξης η οποία τον έχει εγκαταλείψει και μετακινείται πυρετωδώς προς ανατολάς.

Άσε που τόση ώρα που κάνει το λεωφορείο για τη διαδρομή του θα μπορούσαμε να έχουμε φτάσει στην Ινδία. 
Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12335