Για την αγάπη της ισορροπίας

Με την ηρωίδα του τελευταίου βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου είχα το πρόβλημα που μου δημιουργούσαν και άλλες ηρωίδες της. Φταίει βέβαια η συνάφεια, οι ηρωίδες αυτές είναι σχεδόν συνομίληκες μου, οπότε περιμένω να μου μοιάζουν, αλλά είναι εντελώς διαφορετικές από την έφηβη που υπήρξα. Σαν παιδί αριστερής οικογένειας, ή μάλλον αριστερού πατέρα και σιωπηλής υπομονετικής συμβιβαστικής μητέρας, ήμουν αφοσιωμένη στην υπόθεση της ήττας του και πικραινόμουν με τις συμμαθήτριες μου και τον αμερικάνικο τρόπο ζωής τους. Έκανα κριτική στα γούστα τους, που περιλάμβαναν άλμπουμ με φωτογραφίες από το βασιλικό γάμο (Κωνσταντίνου- Αννα Μαρίας) αλλά και τα άλμπουμ των Μπητλς και του Πεπίνο ντι Κάπρι. Ευτυχώς ο μπαμπάς δεν ήταν πολύ δογματικός, κι έτσι υποχώρησα τουλάχιστον στους Μπητλς, και σε μερικά πράγματα ακόμα. Αλλά είχα μονίμως ελλείψεις στον τομέα αυτό, διότι έδωσε βάρος στη γαλλική κουλτούρα και πάντα έχανα στην αποστήθιση των αγγλικών στίχων.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν δυσκολεύτηκα να ταυτιστώ με την ανυπότακτη στην αριστερή οικογένεια θυγατέρα του βιβλίου. Αλλά η οικογένεια εκεί παραείναι αυταρχική, ο πατέρας ρίχνει ξύλο με τη σέσουλα, κι η μικρή δεν προλαβαίνει ποτέ να χτίσει στοιχειώδη άμυνα, κάθε προσπάθεια στρέφεται τελικά εναντίον της. Κι η εποχή είναι τόσο ζωντανή στο βιβλίο που έβλεπα τον εαυτό μου να περιφέρεται στην περιοχή, να ψάχνει την ηρωίδα να κουβεντιάσουν, έστω  περί Γεωμετρίας. Η Γεωμετρία και μένα μου άρεσε μέχρι να την απαρνηθώ για το «Κλασσικό» όπως λέγαμε τότε τα τμήματα που κάνανε κυρίως φιλολογικά μαθήματα. Όμως στην αληθινή ζωή τέτοια πλάσματα δεν είχαμε. Ή τις παρέες που ήταν εντελώς προσανατολισμένες στο λεγόμενο αμερικάνικο τρόπο ζωής, ή τις άλλες που πολιτικοποιούνταν νωρίς και απαρνούνταν ένα σωρό χαρές της νιότης πριν τις χορτάσουν, επειδή τις είχαν κεραυνοβολήσει ως αμερικάνικες.

Παρόλη αυτή τη δυσκολία ταύτισης ομολογώ ότι απόλαυσα το βιβλίο και την εικόνα που δίνει, των αυστηρών κοντόφθαλμων κομμουνιστών των βυθισμένων στις αντιφάσεις τους που μπορούν να σε τρελάνουν αν έχουν πάνω σου εξουσία. Η καλύτερη κριτική στη δογματική στάση που ακόμα βασανίζει παιδιά και άλλες ευάλωτες κατηγορίες στη χώρα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Για την αγάπη της ισορροπίας, απο την πλευρά των παιδιών, μετά τα τόσα έπη και μυθιστορήματα που εξιστορούν την καταπίεση των αριστερών, χρειαζόταν κι αυτή η όψη.