Ανεύρετη αποκριά

Κοκκινοσκουφίτσα άνευ λύκου

Για μένα η Αποκριά υπήρξε ανέκαθεν ευσεβής πόθος. Όσο τη λαχτάρησα δεν την έζησα ποτέ, το γλέντι, τη μεταμφίεση, το χορό, το ξεφάντωμα. Είναι η μοίρα του παιδιού της πόλης βέβαια, μιας πόλης που δυσκολευόταν με τις γιορτές. Βέβαια όταν ήμουν παιδί υπήρχαν ακόμα αυτά που λέγαμε «Γαϊτανάκια», ένας άντρας που φορούσε στη μέση του ένα άλογο από παπιέ μασέ με χάρτινα κρόσια για να κρύβονται τα πόδια του από κάτω, περνούσε στους δρόμους  συντροφιά μ’ άλλον έναν που χτυπούσε ένα ντέφι και μάζευε νομίσματα,  χόρευε, έφερνε γύρους κάνοντας τα κρόσια να κουνιούνται, και μας ξετρέλαινε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το άλογο ήταν χάρτινο, κι ας έβλεπα από κάτω  πόδια με παπούτσια, μια φορά είχα πάρει από πίσω έναν από αυτούς τους κενταύρους σέρνοντας το μικρό μου αδερφό μέχρι που κοντέψαμε να χαθούμε. Αυτά τα θαυμάσια πλάσματα όμως εξαφανίστηκαν πολύ πριν τα χορτάσουμε κι έμεινε ανεκπλήρωτο το σχέδιο να ακολουθήσω κάποτε ένα μέχρι να  δω να ξεχωρίζει ο άνθρωπος από το χάρτινο ζώο.

Μας έφτιαχναν βέβαια στολές τις Απόκριες, σατέν στολές με τούλια και πούλιες. Στο σχολείο μας υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός σε τέτοιες φιγούρες, κι η μαμά μου δανειζόταν ή μεταποιούσε κάποια στολή κάθε χρόνο. Μια φορά είχε ράψει μόνη της μια καινούργια Ουγγαρέζα με βάση ένα μικρότερο ίδιο φόρεμα και μια άλλη χρονιά είχε κάνει το ίδιο με μια βασίλισσα της νύχτας, μια τσαχπίνα εκδοχή με κοντό φόρεμα, όχι αυτή με το ποδήρες τούλι. Κάναμε  χορό στο σχολείο,  καμιά βόλτα στο Ζάππειο ίσως, αλλά υπήρχε μέγας τρόμος μη χαλάσουμε τη στολή, και πάλι το γλέντι έμενε υπόσχεση για το μέλλον. Όταν μεγαλώναμε θα γλεντούσαμε αληθινά. Θα πηγαίναμε σε χορούς μεταμφιεσμένων, θα φορούσαμε τη μάσκα ως το τέλος της βραδιάς, θα τρελαινόμασταν με τη μεταμφίεση και την αποκάλυψη.... Βλέπαμε στους δρόμους παρέες μασκαράδων με κέφια τρελά και περιμέναμε ανυπόμονα να μεγαλώσουμε επιτέλους.

Έλα όμως που όταν μεγαλώσαμε για κάποιο λόγο οι Απόκριες δεν ήταν πια της μόδας. Καταρχήν η χούντα τον πρώτο καιρό απαγόρευσε την κυκλοφορία στο δρόμο με μάσκα,. Γενικά ήταν η ίδια τόσο καρναβαλίστικη που δεν γούσταρε άλλα Καρναβάλια, έπεσε και μια ακεφιά, τουλάχιστον στο δικό μου περιβάλλον. Κι έτσι ήρθαν τα πράγματα που μεγαλώνοντας έμπλεξα με παρέες σοβαρές, ή απλώς σνομπ, δεν υπήρχε περίπτωση να ντυθούμε τις Απόκριες. Περάσαμε τα τρία πρώτα άχαρα φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη χωρίς ούτε ένα πάρτι αποκριάτικο. Την τέταρτη χρονιά είχε πέσει η Χούντα και μας απορρόφησε η πολιτική στην αρκετά ανεόρταστη μορφή της.

Ευτυχώς η ενασχόληση αυτή είχε τη λαογραφική της πλευρά κι έγινε αποδεκτό ακόμα κι από αυστηρούς αριστερούς ότι η Αποκριά έχει την αξία της. Έτσι οργάνωνε χορούς και η εφημερίδα Αυγή όπου εργάστηκα από το 77 κι ένα σωρό άλλοι φορείς και φίλοι, αλλά πάλι δεν μπορώ να πω ότι χόρτασα ποτέ. Δυστυχώς οι φίλοι μου ήταν πάντα λιγότερο τολμηροί στο θέμα της μεταμφίεσης και του χορού από μένα. Αντίθετα με ξεπερνούσαν μονίμως στην αντοχή στο κάπνισμα και το ξενύχτι. Μπορούσαν να φορέσουν το πουλοβεράκι τους και να πάνε στο πάρτι μεταμφιεσμένων, όπου τους είχαν καλέσει με αυστηρές οδηγίες να είναι οπωσδήποτε ντυμένοι κάτι, συνοδεύοντας εμένα που ήμουν πάντα ντυμένη κάτι, να κάθονται σε μια γωνιά αχόρευτοι- πώς να το πούμε αυτό;-  να καπνίζουν και να πίνουν μέχρι πρωίας. Τα πιο ωραία γλέντια μου έτυχαν στο Παρίσι που έμεινα δυο χρόνια και μια φορά που ακολούθησα το Λύκειο Ελληνίδων στην Κοζάνη κι έζησα ένα καταπληκτικό έθιμο, τους  Φανούς. Έχω ζήσει δηλαδή στοιχειωδώς την Αποκριά, αλλά πάντα αισθάνομαι ότι η υπόσχεση δεν  πραγματοποιήθηκε.

Κανονικά δεν χορταίνεις την Αποκριά παρά μόνο αν επαναλαμβάνεις τη διαδικασία κάθε χρόνο. Αφού είναι γιορτή εποχιακή, που συνδέεται με τη γονιμότητα της γης, την οποία δεν κατάφεραν ούτε οι Χριστιανοί να καταργήσουν, πρέπει κάπως να συμμετέχεις. Αλλά μας λείπει πολύ εδώ στην Αθήνα. Νομίζω ότι με πιο οργανωμένες τις γιορτές της τρέλας γλιτώνεις κάπως την ίδια την τρέλα.

Η μεγάλη ευκαιρία ήταν τα παιδικά χρόνια των παιδιών μου. Οργάνωνα κάθε χρόνο ανελλιπώς πάρτι μασκέ, ντυνόμασταν κι οι μεγάλοι. Νομίζω κάπως έβαλα την Αποκριά στη ζωή τους, στους βιορυθμούς τους της χρονιάς. Τουλάχιστον ελπίζω ότι όταν τους καλούν σε μασκέ πάρτι δεν θα πηγαίνουν με το πουλόβερ να κάθονται σε μια γωνιά και να καπνίζουν. Αλλά βέβαια ποτέ δεν ξέρει κανείς. 
Από το Protagonhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12960