Το ανθοπωλείο της γωνίας

Για τον άγιο Βαλεντίνο ήθελα να γράψω και βρέθηκα να περνάω ένα βράδυ πένθους άγρυπνο. Για τον Άγιο Βαλεντίνο που όλο τον κατηγορούν για κιτς κι όμως προσπαθεί να μας διδάξει κάτι βασικό, ότι υπάρχουν τρόποι προσέγγισης του αγαπημένου προσώπου, κι αν δεν μπορείς να τους επινοήσεις μόνος μπορείς να καταφύγεις σε όσους έχουν επινοηθεί εδώ και αιώνες. Στην ουσία ο άγιος προσφέρει λίστες από επιλογές, λουλούδια, κοσμήματα, αρκουδάκια, βιβλία, έξοδοι για δείπνο ή απλώς φιλιά και χάδια, ή ποιήματα και αφιερώσεις. Σημασία έχει όχι μόνο ν’ αγαπάς, αυτό σου συμβαίνει θες δε θες στο μάταιο τούτο κόσμο, σημασία έχει να βρίσκεις τρόπους να το εκδηλώσεις. Κι αν οι τρόποι αυτοί καταφέρουν να κάνουν και τον άλλον να σε αγαπήσει, τότε  γιορτάζεις το θρίαμβο του έρωτα.

Διότι ξέρετε, ο έρωτας δεν είναι πάντα με την πρώτη ματιά. Πολλές φορές χρειάζεται καλλιέργεια, επιμονή, και προσπάθεια. Ο Σουάν ας πούμε, ο ήρωας του Προυστ στο πιο διαβασμένο από τα βιβλία της ‘Αναζήτησης του χαμένου χρόνου’ στην αρχή περιφρονούσε την Οντέτ, κι ύστερα που του έλειψε η θέρμη και οι φροντίδες της, την ερωτεύτηκε μέχρι τρέλας.

Και για τους μακροχρόνιους δεσμούς ο άγιος προσφέρει την ευκαιρία να ασχοληθείς για λίγο με το μακροχρόνιο έτερο ήμισυ, να του χαρίσεις ένα έξτρα χαμόγελο, να του φτιάξεις ένα τσάι, κάτι παραπανίσιο τέλος πάντων. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που δεν εκτιμά το κάτι παραπάνω, και το μυστικό που σας αποκαλύπτω είναι ότι όσο μεγαλώνει ο κάθε άνθρωπος επί του πλανήτη χάνει και όποιο σνομπισμό είχε στα νιάτα του για το κάτι παραπάνω.

Τέτοια ήθελα να γράψω από προχτές. Αλλά φαίνεται πως δεν μας επιτρέπει πια η ζωή να ασχολούμαστε με τέτοια. Πρώτον έκλεισε το ανθοπωλείο της γωνίας που είκοσι τόσα χρόνια μου υπενθύμιζε όλες τις γιορτές. Μέσα σε μια μέρα, πότε πέρασα τελευταία φορά; Τίποτε δεν είπε ο νεαρός, το είχε σενιαρισμένο όπως πάντα, πέρασα δίπλα του ανυποψίαστη, κι αυτός είχε πάρει κιόλας την απόφασή του. Ούτε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι, μια κουβέντα, κάτι. Να μάθουμε πού πάει.

Το μαγαζί το ήξερα αφότου το είχε ο πατέρας του βουλκανιζατέρ. Πάνε τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Είχα τότε μοτοσικλέτα και με βοηθούσε ο άνθρωπος κάθε τρεις και λίγο, όχι μόνο όταν έσκαγε λάστιχο. Ένας ευγενικός, όμορφος άντρας. Μια μέρα μου λέει, έχω κουραστεί πολύ μ’ αυτή τη δουλειά, ονειρεύομαι ν’ ανοίξω ανθοπωλείο. Ωχ, του είχα πει, αν ανοίξετε εσείς ανθοπωλείο, εμένα ποιος θα με βοηθάει με τη μηχανή;

Το’ πε και το’ κανε. Άνοιξε ανθοπωλείο. Περίπου την ίδια εποχή που παράτησα κι εγώ τη μοτοσικλέτα. Ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμουνα λουλούδια στη ζωή μου, τη στιγμή που η οικογένεια μεταφράζεται σε χιλιάδες μικρές καθημερινές ανάγκες λουλουδιών. Είχε πάντα ωραία και φτηνά λουλούδια το μαγαζί, το τιμούσα δεόντως. Και μόνο να βλέπω τον ευχαριστημένο ιδιοκτήτη που είχε κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, μου έφτιαχνε κάθε φορά τη διάθεση.

Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί, είχαν έρθει στη δουλειά τα παιδιά του. Καμιά φορά τον έβλεπα με το εγγόνι του. Κάθε φορά απολάμβανα την υπενθύμιση της γιορτής της μητέρας, του αγίου Βαλεντίνου, κάθε γιορτής που είναι ευκαιρία να αγοράσεις λουλούδια. Και ξαφνικά ν’ αδειάσει το μαγαζί χωρίς λέξη. Όπως εξαφανίζονται κάθε μέρα μικρές επιχειρήσεις προς άγνωστη κατεύθυνση, φεύγουν οι άνθρωποι από γύρω μας χωρίς να πουν τίποτε, αξιοπρεπείς ως την τελευταία στιγμή.

Κι ενώ έλεγα θα επιμείνω, θα γράψω για τον άγιο Βαλεντίνο παρόλη τη θλίψη μου, ήρθε η καταστροφή της Αθήνας. Τώρα έχω να λύσω το θέμα, πώς βγαίνουν έξω και περπατάνε στη Σταδίου.

 Και δικαιολογούν τους εμπρησμούς με την ανεργία, να δεις. Δεν φτάνει το έγκλημα, μας ειρωνεύονται που πονέσαμε κιόλας.

Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12635