Σιδερένιο κλουβί ή παγκάκι;

Πώς σας φαίνεται αυτό το προσκυνητάρι στην Πατησίων; Νέο απόκτημα, σιδερόφραχτο κουτί ιδιωτικής αφιέρωσης κολλημμένο στο δέντρο στο στύλο, στο κάγκελο, στη στενή γωνία με τη Σολωμού.
Φαίνεται ότι είμαι άπονος άνθρωπος, γιατί μόλις το ειδα, αντί να νιώσω συμπόνοια γι αυτόν που το έστησε, αγανάκτησα για την κατάληψη δημοσίου χώρου. Παραπάνω, στα Εξάρχεια, έχει στηθεί κι άλλο ιδιωτικό μνημείο, το όνομα ενός αγνώστου επάνω, χωρίς ούτε καν τη θρησκευτική επένδυση.
Ετούτο εδώ μπορεί να έχει εικονίτσα μέσα, καντηλάκι, και με λίγη προσπάθεια να το φανταστεί κανεις σαν εξοχικό. Έλα όμως που δεν είναι εξοχικό. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και προσθέτει μια ακόμα πινελιά στην ασυναρτησία και την αυθαιρεσία.
Εναλλακτικά υπάρχουν τα παγκάκια. Στη Βρετανία τα συνηθίζουν πολύ, προσφέρεις ένα παγκάκι στην πόλη με το όνομα του αγαπημένου σου που θέλεις να θυμάσαι. In beloved memory, κάτι τέτοιο. Το προσφέρεις στην πόλη. Να κάθονται οι συμπολίτες σου επάνω και να ευγνωμονούν. Αν θέλεις σώνει και καλά να τιμάς τη μνήμη του χαμένου δημόσια, ας κάνεις κάτι τέτοιο.
Οι μουσουλμάνοι φτιάχνουν μια βρύση στις εξοχές. Το βρίσκω πιο συμπαθητικό απο το προσκυνητάρι. Ανάμεσα στη βρύση της Ανατολής και στο παγκάκι της Δύσης, τι άλλο θα μπορούσε κανείς να χρηματοδοτεί για να θυμίζει κάποιον με τρόπο πιο κοινωνικό απο τα προσκυνητάρια;