Των ανθρώπων τα βάσανα

Στην πλατεία του Berwick upon Tweed εκθέτουν ένα αντίγραφο του ξύλινου ποδοκρατήρα, τέλος πάντων, δεν ξέρω πώς να το μεταφράσω αυτό το πράγμα που κρατούσε τα πόδια των τιμωρημένων αιχμάλωτα και τους εξέθετε έτσι δημόσια ενώ εξέτιαν την ποινή τους. Κι αυτά συνέβαιναν όχι στο Μεσαίωνα, όπως θα υπέθετε κανείς. Η τελευταία φορά που λειτουργησε το μηχάνημα ήταν το 1849, όταν κράτησε μια γυναίκα 4 ώρες για πρόστιμο μέθης, όπως γράφει η πινακίδα από πάνω. Μια βόλτα στην πόλη σου θυμίζει το τι τραβούσε ο κόσμος μόλις 150 χρόνια πριν στα πιο πολιτισμένα μέρη της γης.
Ανάμεσα στα ωραία τοπία και τις υπέροχες προσόψεις φωτογραφίζεις κι αυτή την ανάμνηση της αγριάδας που είχε η κοινωνική ζωή, για να μη λένε διάφοροι για τον παλιό καλό καιρό και τι ωραίος που ήταν.
 Αυτά στο Berwick upon Tweed που τώρα βρίσκεται στην Αγγλία αν και ήταν κάποτε σκοτσέζικη πρωτεύουσα. Δυο μέρες μετά στο Fort William, μια πόλη στη γραμμή των λιμνών που χωρίζουν τη Σκωτία στα δυο, ένα φρούριο μάλλον χτισμένο από τους Άγγλους στη σειρά τριων τέτοιων φρουρίων,  φωτογράφισα στο Μουσείο ένα άλλο κατασκεύασμα με τρύπες, που ήταν για να δένεις τα χέρια αυτή τη φορά. Ο κατάδικος σκυμμένος με το κεφάλι στο τραπέζι εξέθετε τα πισινά του για βουρδουλιές. Αυτό τουλάχιστον ήταν εσωτερικού χώρου, η διαδικασία γινόταν στο κρατητήριο, και μάλιστα παρουσία γιατρού, μη μείνει και στον τόπο απο το ξύλο. Ως πιο τελειοποιημένη αυτή η τιμωρία εφαρμοζόταν μέχρι το 1948, όπως έγραφε πάνω το τραπέζι αυτό, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται.
Υπάρχουν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης παλιές φυλακές και μπουντρούμια, όργανα βασανιστηρίων σε μουσεία, διάφορα αντικείμενα που διαβεβαιώνουν ότι ο νόμος επιβαλλόταν επί αιώνες σωματικά, κι όχι μόνο με περιορισμό. Η γειτνίαση με αντικείμενα τέτοιου είδους σε προστατεύει απο το να φτιάχνεις ωραίους μύθους για το παρελθόν, υποθέτω.