Επαφή με το ανέπαφο

Κάνοντας βόλτες στου Φιλοπάππου είχα περάσει μερικές φορές κατά μήκος του φράχτη του Αστεροσκοπείου. Μέσα φαινόταν ένας κήπος ταχτοποιημένος, και κάτω, προς την Αποστόλου Παύλου, βράχια με λαξεύσεις. Πρώτη φορά διάβηκα την πύλη με την ομάδα "Κάθε Σάββατο στην Αθήνα", κι ήταν Παρασκευή. Βραδάκι, ο ήλιος χρωμάτιζε φλογερά τις ανοιχτόχρωμες επιφάνειες. Άνοιξαν οι πύλες στο λόφο των Νυμφών και στο Αστεροσκοπείο. Το φωτογραφήσαμε απ' έξω, για να μπεις μέσα χρειάζεται ειδική άδεια. Είχαμε ήδη μια ειδική άδεια για το λόφο απο την αρχαιολόγο που μας ξεναγούσε.
Ζω στην Αθήνα πενήντα χρόνια και δεν είχα ξαναπάει ποτέ στο αστεροσκοπείο της, αντίθετα έχουμε  επισκεφτεί οικογενειακώς το αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς κι έχουμε περάσει ώρες να χαζεύουμε τα παλιά ρολόγια και τα τηλεσκόπια του. Εντάξει, δεν είναι Γκρήνουιτς η Αθήνα, αλλά τέλος πάντων το κτίριο είναι καταπληκτικό, έχει μέσα παλιά όργανα, κι έχει σίγουρα ενδιαφέρον. Πρέπει όμως να μαζευτούν κάμποσα άτομα, να τηλεφωνήσεις στους αρμόδιους, (και μόνο η λέξη μου φέρνει σύγκρυο) να κανονίσεις, τρέχα γύρευε. Κι αυτή τη βόλτα στον κλειστό στο κοινό λόφο Νυμφών δεν θα την έκανα αν δεν ξεκουνιόμουν να πάω στη συνάντηση της ομάδας που είχε κάνει την προεργασία. Servare intaminatum, γράφει πάνω απο την πόρτα του αστεροσκοπείου, "να διατηρηθεί ανέπαφο". Τόσο ανέπαφο που δεν το βλέπει ανθρώπου μάτι. Τι νόημα έχει κάτι που διατηρείται ανέπαφο ερήμην των πιθανών επισκεπτών του;
Τέλος πάντων, απολαύσαμε τουλάχιστον μια πρώτη επαφή. Από το λόφο Νυμφών και το Αστεροσκοπείο πήγαμε στην Πνύκα και στου Φιλοπάππου, σε μια σειρά απο σπηλιές που ήταν τόποι λατρείας προ Δωδεκαθέου, κι αργότερα, ως τις μέρες μας, μέχρι που τις έφραξαν ίσως. Η Αθήνα απλωνόταν και συρρικνωνόταν στους αιώνες, άλλαζαν οι θρησκείες, αλλά μια πίστη στις χθόνιες δυνάμεις παρέμενε ζωντανή.
Η αρχαιολόγος μας διηγήθηκε συναρπαστικές λεπτομέρειες σε κάθε σημείο, και σταθήκαμε καθώς νύχτωνε πάνω απο ένα κομμάτι του αρχαίου δρόμου προς Πειραιά. Τώρα τον ακολουθεί για λίγο ο περίπατος της Ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων. Ήταν τόσο ήσυχα, τόσο καινούργιο το θέαμα των παμπάλαιων ερειπίων, τόσο απόμακρος ο θόρυβος, ακόμα και το καλωσόρισμα στη σύγχρονη πόλη, η φασαρία των παιδιών σε μια παιδική χαρά εκεί κοντά, που έλεγες θα μπορούσα και να τη νοσταλγήσω αυτή την πόλη αν έμενα μακριά της για καιρό.