Εθελοντισμός και παλιά δαντέλα

Από το Protagon 

Στο Εδιμβούργο έχω βρει την πιο πλήρη σειρά μαγαζιών μεταχειρισμένων ρούχων, βιβλίων και χρήσιμων αντικειμένων γενικά. Είναι όλα συμμαζεμένα σε μια- δυο γειτονιές. Κάθε τόσο ανακαλύπτω και κάποιο ξέμπαρκο. Υπάρχουν πάρα πολλές οργανώσεις εθελοντών που βγάζουν έτσι λεφτά και παράλληλα διευκολύνουν όσους δεν διαθέτουν μεγάλα ποσά για ρούχα και άλλα πράγματα. Προσφέρεις τα παλιά σου πράγματα και αγοράζεις πάμφθηνα τα παλιά των άλλων. Δεν είναι απαραίτητο να προσφέρεις για να μπορείς να αγοράσεις, πρόκειται για κανονικά μαγαζιά. Μπορείς να βρεις ακόμα βιβλία, δίσκους βινυλίου και σιντί, σερβίτσια, κουζινικά, μπιμπελό, ό,τι επιθυμεί η ψυχή σου.

Ο Στρατός της Σωτηρίας έχει φτιάξει στο μαγαζί του μια υπέροχη βιτρίνα με ασπρόμαυρα φορέματα. Στη γωνίτσα έχει και μια αγγελία, ζητούνται εθελοντές πωλητές. Οι ταμίες λοιπόν πρέπει να είναι εθελοντές, πάντως έχουν συμπεριφορά επαγγελματιών. Σε αφήνουν να χαζέψεις και να δοκιμάσεις όσα ρούχα θέλεις. Δοκιμάζω παλτά και μπουφάν, αφού έφερα ρούχα μάλλον ελαφρά για το κρύο που κάνει εδώ ακόμα και το καλοκαίρι. Τα ρούχα είναι όλα κλιβανισμένα, ή κάτι τέτοιο, μερικά μοιάζουν καινούργια. Κάποια υφάσματα χρήση τα έχει σκληρύνει,  άλλα τα έχει μαλακώσει. Όταν ήμουν φοιτήτρια στο Παρίσι αγόραζα μόνο δεύτερο χέρι ρούχα, αλλά εκεί δεν τα είχαν εθελοντές και φιλανθρωπικές- ή φιλοζωικές- οργανώσεις. Ήταν απλώς παλιατζίδικα. Τότε ήταν της μόδας τα παλιά δαντελένια μπλουζάκια και τα μαύρα βελούδινα παλτά, κι είχα περάσει ώρες να σκαλίζω κρεμάστρες και να ανακαλύπτω θησαυρούς. Επιστρέφοντας στην Αθήνα περήφανη για τη γκαρνταρόμπα μου, είχα σοκάρει τη  μαμά μου ομολογώντας την πηγή των αγορών. Με παρακάλεσε να μην το λέω παραέξω, ότι φορούσα μεταχειρισμένα ρούχα. Προφανώς είναι συνήθεια που δύσκολα θα έρθει στην Ελλάδα.

Εμένα πάντως μου άρεσαν πολύ τα παλιά ρούχα, ειδικά εκείνης της περιόδου, με γοήτευε η επίγνωση ότι κάποια άλλη είχε φορέσει σαν εσώρουχο τα άνετα λευκά είδη που εμείς μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε για καλοκαιρινά φορέματα. Ήταν μια εποχή που άδειαζε κυριολεκτικά τα μπαούλα των γιαγιάδων, των ευρωπαίων γιαγιάδων με τα περίτεχνα μεσοφόρια, κι οι προνομιούχες εγγονές τα είχαν για την απελευθέρωση μπράτσων και κνημών.

Στην Αθήνα είχαμε ένα άλλου είδους παράλληλο εμπόριο, τις «Αμερικανικές Αγορές» με πάμφθηνα μεταχειρισμένα από τις ΗΠΑ. Θα πρέπει εκεί να τα δίνανε για φιλανθρωπικούς σκοπούς, μια φορά είχα ανακαλύψει ένα σημείωμα σε μια τσέπη, με χαιρετίσματα και αγάπη. Δεν ξέρω πώς κατέληγαν να πουλιούνται στην Αθήνα, κι αν κάποια οργάνωση φιλανθρωπική κέρδιζε κάτι από αυτή την ιστορία. Ήταν κανονικά μαγαζιά, μόνο που δεν τα έβρισκες εύκολα, χωμένα καθώς ήταν στους ορόφους παμπάλαιων κτιρίων της οδού Αθηνά και Αιόλου κυρίως. Κάποια στιγμή ο Αντώνης Σουρούνης έκανε πλήρη χαρτογράφηση τους, σε ένα διήγημα, κι από τότε τα έμαθα κι εγώ όλα στη σειρά. Πριν λίγο καιρό ψάχνοντας μια ρόμπα σαν αυτή που είχα αγοράσει προ δεκαετίας από μια Αμερικάνικη, διαπίστωσα ότι έχουν όλα κλείσει.

Ψωνίζω ένα μάλλινο πουλόβερ για το σκοτσέζικο καλοκαίρι από το «Καταφύγιο», μια οργάνωση για βοήθεια σε αστέγους.  Υπάρχουν μαγαζιά για ενίσχυση της έρευνας εναντίον του καρκίνου, για την τρίτη ηλικία, για τις φτωχές αφρικανικές χώρες, για βοήθεια σε αρρώστους κάθε πάθησης χωριστά, για το τοπικό νοσοκομείο, κλπ. Εμείς αυτές τις οργανώσεις τις ξέρουμε βασικά μέσω της κριτικής εναντίον τους και της ειρωνείας για την ‘αστική φιλανθρωπία’. Δεν τις δοκιμάσαμε ποτέ, και δεν φαντάζομαι ότι τώρα που θα ήταν πολύ χρήσιμες, υπάρχει ελπίδα να τις δοκιμάσουμε. Φαντάζομαι ότι θα υπήρχαν πάρα πολλές θεωρητικές αντιδράσεις σε οποιαδήποτε απόπειρα. Είναι πολύ μεγάλη αποδραματοποίηση ολ’ αυτά και δεν θα μας αρέσουν. Εμείς θέλουμε να ζούμε το δράμα μας, οι μικρές πρακτικές λύσεις θεωρούνται ταπεινωτικές.

Σας παρακαλώ μην πείτε στη μαμά μου ότι αγόρασα υπέροχο κόκκινο αδιάβροχο για δέκα λίρες, νομίζει ότι πεθαίνω στη δουλειά να συμμαζεύω το σπίτι του γιου μου, στο Εδιμβούργο. 
Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ta3idia&id=16298