Στις όχθες του Τουίντ

Η χτεσινή βόλτα είχε καταλήξει στο Berwick upon Tweed, η σημερινή ήταν πάλι στις όχθες του Tweed. Από το όνομα του ποταμού θα βγαίνει σίγουρα το σχέδιο τουίντ που θα αποτυπώθηκε στα μάλλινα υφάσματα που κατασκευάζονται κάπου εκεί γύρω,  από το μαλλί των άφθονων προβάτων της περιοχής, αλλά δεν βρήκαμε πού. Εκείνο που βρήκαμε στο ξεκίνημα αυτής της βόλτας ήταν τα αντίγραφα της ζωφόρου του Παρθενώνα στο Μουσείο της μικρής πόλης Peebles, από όπου ξεκινήσαμε. Το μουσείο αυτό το είχαν χαρίσει στην πόλη οι εκδότες μιας φημισμένης στη χώρα αυτή εγκυκλοπαίδειας, την οποία εγώ πρώτη φορά την άκουσα, οι αδελφοί Τσάντλερ.

 Οι οποιοι εργάστηκαν και πλούτισαν στο Εδιμβούργο, αλλά δεν ξέχασαν την ιδαίτερη πατρίδα τους και την ευεργέτησαν με αυτό το μουσείο, όπου μάζεψαν αντίγραφα από όλα τα γνωστά γλυπτά του κόσμου προς γνώση και καλλιέργεια των συμπατριωτών τους. Έτσι οι μικροί βοσκοί προβάτων στα πέριξ, ας πούμε, και οι νεαρές γαλατούδες απο τις παρακείμενες φάρμες, θα μπορούσαν τις ελεύθερες ώρες τους να περάσουν απο τη βιβλιοθήκη αυτή, όπως περάσαμε εμείς σήμερα, και να δουν πώς απεικονίζεται ο άνθρωπος, η πομπή των Παναθηναίων και διάφορα άλλα εξίσου ενδιαφέροντα από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των αιώνων, σε μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ, ούτε σινεμά, ούτε ήταν εύκολο να ταξιδέψει ο καθένας. Τέτοια έκαναν οι εκδότες της εγκυκλοπαίδειας, σαν γνήσιοι εγκυκλοπαιδιστές και διαφωτιστές.

Ύστερα, επειδή η ώρα είχε περάσει, πήγαμε για φαγητό σε ένα μαγαζάκι που είχε fish and chips αλλά όχι ποτά, και φάγαμε το ψάρι μας συνοδεία τσαγιού και μιας φέτας βουτυρωμένου ψωμιού. Μέχρι τώρα αυτούς τους συνδυασμούς τους είχα μόνο διαβάσει,  δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τρώγονται. Να που τους έζησα στο πετσί μου. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος, όλα τα δοκιμάζει. Το μόνο που δεν κατάφερα ακόμα στη ζωή μου να κάνω είναι να βάλω γάλα στο τσάι. Αν φτάσω στο σημείο αυτό θα αρχίσω να ανησυχώ.

 Κατόπιν όλων αυτών και με κάπως βαρύ στομάχι, πήραμε το μονοπάτι κατά μήκος του Tweed και περπατήσαμε ως τις 9 το βράδυ περνώντας παλιές γέφυρες, διασχίζοντας λιβάδια, ανεβαίνοντας σε λόφους, κατεβαίνοντας δίπλα στο ποτάμι, ακολουθώντας πάντα σήματα και καθαρά δρομάκια. Κατά το βραδάκι βγήκε και ήλιος, φώτισε τους λόφους καθώς φτάναμε πια πίσω, κι αμέσως το ποτάμι έγινε γαλάζιο. Ήταν πολύ όμορφα, τα μάτια μου ακόμα κρατούν τα χρώματα του πράσινου και τη γαλήνη που μας τριγύρισε για τόσες ώρες. Και βέβαια τα πόδια μου πονάνε απο το περπάτημα, αλλά αυτό είναι τεχνική λεπτομέρεια.

Περισσότερες φωτογραφίες και από τα δυο αυτά μέρη στο άλμπουμ στο facebook http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3854984646847.165606.1045241404&type=1