Το ροζ αντιστέκεται

Kι όμως ο κόσμος προσπαθεί. Στην Πανεπιστημίου ψηλά
 βγάλανε τραπεζάκια έξω

Ένα από τα χειρότερα κομμάτια της Αθήνας είναι οι δήθεν λαμπρές λεωφόροι της. Οι μόνοι δρόμοι της που χαράχτηκαν σε πολεοδομικό σχέδιο, η Πανεπιστημίου και η Σταδίου. Λες και οι μαφίες των ζητιάνων που στέλνουν εκεί το ακρωτηριασμένο δυναμικό τους έχουν στόχο να εξευτελίσουν το αστικό όραμα που επέλεξε και θεμελίωσε αυτή την πρωτεύουσα, να πάρουν εκδίκηση από τον καπιταλισμό στην καρδιά των ονείρων του, στην ελάχιστη δυνατότητα του, στην περήφανη πρακτική του, να σχεδιάζει πόλεις.

Πρόκειται απλώς για ένα ξεχείλισμα της μεγάλης Αυλής των θαυμάτων που βράζει στην Ομόνοια. Οι πόλεις δεν έχουν σύνορα, αν και η δική μας σε λίγο καιρό θα αποκτήσει. Αυτό που κάποτε μου άρεσε, να περπατώ στα φαρδιά πεζοδρόμια, έχει γίνει εφιάλτης. Άνθρωποι με κομμένα χέρια και κομμένα πόδια έχουν ανέβει ως τη γωνία για την αριστοκρατική γειτονιά, το Κολωνάκι, σερνάμενα όντα σε ακινησία με απλωμένο χέρι ή κύπελλο κάνουν το πέρασμα δοκιμασία. Ένας με έγκαυμα που κάποτε ήταν στην Ερμού προήχθη στο Ιλίου Μέλαθρον, κάτω από τον ήλιο φαντάζει καλύτερα. Σε εσοχές των κλειστών μαγαζιών έχουν φτιάξει γιατάκια με βρωμερά παπλώματα. Δεν είναι ν’ απορείς που η Μνούσκιν συμπαραστέκεται στο ΣΥΡΙΖΑ και ο Ζίζεκ περιμένει ν’ απολαύσει την παγκόσμια ανατροπή που θα ξεκινήσει κάπου μεταξύ Κλαυθμώνος και Αμαλίας. Κανονικά θα έπρεπε γύρω από κάθε τέτοια φιγούρα να στήνονται φοιτητές της ΑΣΚΤ ή έστω ερασιτέχνες καλλιτέχνες και να απαθανατίζουν τις δραματικές στάσεις, αλλά τι τα θέλετε; Θα προτιμούν σίγουρα να πληρώνουν μοντέλα και να κάνουν αποχή από τα μαθήματα αν τους κόψουν τέτοιες πολυτέλειες.

Όσο χοντρόπετσος και να είσαι χρειάζεται μια άλφα ψυχολογική θωράκιση για να κατέβεις ας πούμε από την Αμερικής ως τη στάση του τρόλεϊ στο Πανεπιστήμιο. Εικόνες φρίκης και μιζέριας σου σκουντάνε τη συνείδηση, χρειάζεται μεγάλη εξάσκηση για να φτάσεις στο σπίτι σου σώος. Κάτι από την ψυχραιμία σου έχει τριφτεί στα ροζ πλακάκια που σκουραίνουν αργά, αν και το ροζ πρέπει να παραδεχτούμε ότι αντιστέκεται.

Έχοντας προσπεράσει ένα σωρό τέτοιες υπενθυμίσεις της αθλιότητας που απειλεί την ανθρώπινη ύπαρξη, στρίβω χτες στην Κολοκοτρώνη να κατέβω στα στενά της παλιάς πόλης που περιέργως είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Βλέπω μόνο μια νεαρή κοπέλα να κάθεται σε κάτι σκαλιά με αξιοθρήνητο ύφος, να μιλάει μόνη της, αλλά πλησιάζοντας καταλαβαίνω ότι μιλάει σε κινητό. «Τι να πάμε να κάνουμε εκεί, λέει, ούτε σκι δεν θα μπορούμε να κάνουμε! Θα είναι όλα κρύα και παγωμένα! Όχι, όχι, καθόλου δεν μ’ αρέσει!»

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να αναλύσω την άποψη της Μνούσκιν για το αν θα ξεκινήσει η επανάσταση από την Ελλάδα για να αστράψει σε όλη την υφήλιο, με πιάνουν τα γέλια και μια κούραση παραλύει τη σκέψη μου, μένει μόνο η έγνοια να κρατώ το εισιτήριο πρόχειρο, να μη χρειαστεί να βγάλω το πορτοφόλι.

Αν όμως την έβλεπαν ο Ζίζεκ ή η Μνούσκιν αυτήν, σίγουρα θα νόμιζαν ότι μόλις απολύθηκε κι έχει πέσει στα σκαλιά ζητώντας βοήθεια στο κινητό της. Εδώ που τα λέμε, σε υποχρεώνουν να πηγαίνεις για σκι τέτοια εποχή είναι μεγάλη απελπισία. 

Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15879