Εφιάλτης με τιμόνι άδειο

Δεν μου αρέσουν οι προεκλογικές περίοδοι και τώρα τελευταία παράγουμε περισσότερες από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε. Μην πω ότι είναι και το μόνο πράγμα που παράγουμε. Δεν μου άρεσαν ποτέ, ή μάλλον από την εποχή που άρχισα να εργάζομαι σε εφημερίδες. Έπρεπε να προσέχεις τι γράφεις στις προεκλογικές περιόδους, γιατί κάθε λέξη, κάθε φράση και κάθε περιγραφή είναι υποτίθεται καθοδηγητικό για την ψήφο.

Στις προεκλογικούς περιόδους οι αναγνώστες μας που υποτίθεται ότι ήταν υποψιασμένοι και καλλιεργημένοι σε γενικές γραμμές, γίνονταν κάτι θολό και αφελές που μπορούσε να χειραγωγηθεί. Η αντικειμενική δημοσιογραφία, όση μπορούσε τέλος πάντων να ασκηθεί στα απολύτως χρωματισμένα ελληνικά φύλλα, έπρεπε να γίνει στρατευμένη. Να διαφημίζει μεν, αλλά με τρόπο. Με παιδάκια, με γαλάζιους ουρανούς, με τίμιους εργάτες, με ήρεμη δύναμη, με καμπαναριά, και σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

Στις προεκλογικές περιόδους υποτίθεται ότι παλεύουν τα κόμματα για την παραπάνω ψήφο, αυτή που δεν είναι του δικού τους ανθρώπου αλλά του άλλου που θα δελεάσουν, και για να το πετύχουν αυτό λένε ό,τι νάναι. Κάποτε το λέγαμε «ψάρεμα σε θολά νερά». Στις προεκλογικές περιόδους οι εθνικιστές παριστάνουν τους προστάτες των παιδιών, οι επαναστάτες παριστάνουν τους προστάτες των παιδιών, οι κεντρώοι παριστάνουν επίσης τους προστάτες των παιδιών. Παιδάκια, τοπία, νέοι, κανείς δεν μιλάει για συγκεκριμένα πράγματα, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Η αισθητική δέχεται καθημερινά χτυπήματα, ο αυτοσεβασμός παρομοίως.

Στις προεκλογικές περιόδους δεν μπορώ να γράψω, η αποβλάκωση με μουδιάζει. Ωστόσο συνεχίζω από παλιά επαγγελματική διαστροφή, και να που διαπιστώνω ότι είχα δίκιο, τα πάντα παρεξηγούνται, μια αναγνώστρια σχολιάζει ας πούμε σε κάτι που αφορά την Αθήνα, ότι θα πρέπει να  στηρίζω το ΣΥΡΙΖΑ. Με βάζει σε μεγάλες σκέψεις. Μήπως οφείλω να ξεκαθαρίσω δημόσια μια τέτοια παρεξήγηση, ή δεν έχει νόημα; Αυτά που γράφουμε δεν τα ελέγχουμε, διαβάζονται και ερμηνεύονται κατά βούληση.

Ωστόσο επιχειρώ τη διευκρίνιση, κυρίως επειδή γράφοντας δημόσια για 35 χρόνια νιώθω ενίοτε υπεύθυνη, στο μέτρο που μου αναλογεί φυσικά, για τα ντεραπαρίσματα της αριστερής στροφής που παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Ας πούμε ότι τα αριστερά ολισθήματα με στεναχωρούν περισσότερο επειδή υπήρξα αριστερή στη νεότητά μου, ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Μπορεί και να μην ήμουν, τώρα πια λέω ότι αν ο Τσίπρας και ο Συριζα είναι αριστερά, αν διάφοροι φανατικοί  με τους οποίους τυχαίνει ακόμα να συνομιλήσω είναι αριστεροί, τότε εγώ δεν είμαι. Διαφωνώ κυρίως με την εθνικιστική άρνηση της ανάγκης να αναγνωριστεί η ευρωπαϊκή βοήθεια στην Ελλάδα, και με την αδικία που γεννά η επιμονή στην προστασία των κεκτημένων ομάδων προνομιούχων.

Από το 1996 ψηφίζω ΠαΣοκ. Με όλους τους λάθος χειρισμούς που έκανε πιστεύω ότι ήταν γενικά σε σωστή κατεύθυνση. Και φοβάμαι ότι η απαξίωση του αυτή τη στιγμή δεν γίνεται για τα λάθη, αλλά για τα σωστά. Ναι, φοβάμαι ότι τιμωρείται για την επιμονή που είχε προς τον εκσυγχρονισμό, όση είχε, όποτε την είχε, από μια λυσσασμένη φοβία που έχει κυριαρχήσει δεξιά κι αριστερά, ένα ξέφρενο οπισθοδρομικό γλίστρημα που μας οδηγεί στις χειρότερες νοοτροπίες και στην καταστροφή της απομόνωσης. Νιώθω σα να βλέπω εφιάλτη όπου ένα αυτοκίνητο τρέχει στο γκρεμό, είμαι μέσα, βλέπω το τιμόνι, δεν μπορώ να το πιάσω, και σφίγγω τα μάτια για να ξυπνήσω.

Και ξύπνημα δεν υπάρχει.