Lovely.. lovely..

Στο δρόμο που περνάει απο το δασάκι για την πόλη κάποιοι
έχουν γράψει με κιμωλία αισιόδοξες προτροπές

Μόλις γνώρισα τη δεύτερη οικογένεια γονέων φοιτητή στο σπίτι που μένει ο γιος μου στο Εδιμβούργο, με άλλους τέσσερεις συγκατοίκους. Η πρώτη ήταν αμερικάνοι που έχουν έρθει να παραστούν στην τελετή αποφοίτησης του δικού τους γιου. Είναι ήδη δεκαπέντε μέρες στη Σκωτία και κάνουν εκδρομές με το αυτοκίνητο.
Το μεσημέρι έφυγαν για νέα εκδρομή, το απόγευμα ήρθαν οι άλλοι. Είναι Άγγλοι, ήρθαν απευθείας απο το Λονδίνο για την αυριανή τελετή τους αυτοί. Μόλις είχα συνηθίσει την αμερικανική προφορά, που μου φαίνεται πιο εύκολη απο τη σκωτσέζικη, πρέπει να μιλήσω στην αγγλική. Έχει πλάκα η υπόθεση.
Ετούτοι εδώ έφριξαν με το φοιτητικό σπίτι, όπως κι εμείς όταν πρωτομπήκαμε, κι είχαμε βρει τους Αμερικάνους ψύχραιμους, αλλά στο μεταξύ συνηθίσαμε κι εμείς. Είναι ένα τεράστιο ψηλοτάβανο διαμέρισμα, με μεγάλα δωμάτια κι έναν φαρδύτατο διάδρομο, ο οποίος όμως έχει το εξής πρόβλημα: μια μοκέτα γεμάτη παχύ χνούδι που δεν σκουπίζεται με τίποτε. Τα άλλα δωμάτια έχουν σανίδια και είναι καθαρά, αλλά η μοκέτα είναι κάτι το απίστευτο.

Θέα από το παράθυρο του διαμερίσματος 

Ο άγγλος μόλις μπήκε, με το σακάκι ακόμα, βγάζει απο το ντουλάπι την τεράστια σκούπα να σκουπίσει. Αμ δε. Προσπάθησαν κι άλλοι. Η ειδική μοκέτα κρατάει τη συμπυκνωμένη της σκόνη ζηλότυπα και δεν την αφήνει με τίποτα στις ρουφήχτρες της σκούπας. Κρίμα τέτοιο ωραίο σπίτι.
Η δε μαμά άρχισε να ψάχνει σίδερο για το φόρεμα που θα φορέσει στην αποφοίτηση, το οποίο τσαλακώθηκε στο ταξίδι. Τη βοήθησα ανοίγοντας τα πελώρια ντουλάπια του διαδρόμου. Βρήκαμε δυο σιδερώστρες αλλά κανένα σίδερο. Δεν τη βλέπω να πηγαίνει σιδερωμένη αύριο στην τελετή.
Όλο το Εδιμβούργο ζει στο ρυθμό των τελετών αποφοίτησης. Τα εστιατόρια διαφημίζουν ειδικά δείπνα, τα ανθοπωλεία προσφέρουν μπουκέτα αποφοίτων, ενοικιάζονται κοστούμια για νέους και γονείς, κι αν θέλεις να τιμήσεις τη χώρα μπορείς να φορέσεις ένα κιλτ, δηλαδή φουστίτσα και να σε βγάζουν όλοι φωτογραφία.
Αν όλα πάνε καλά θα αποφοιτήσει και το δικό μας παιδί σε δυο χρόνια. Κανονικά, αν κάποιοι οφείλουν να φορέσουν κιλτ, αυτοί είμαστε εμείς, ο πατέρας του παιδιού συγκεκριμένα. Εγώ προσωπικά, καλά να είμαστε, θα ντυθώ σκωτσέζικα οπωσδήποτε, αλλά το δύσκολο είναι να βάλει ο πατέρας τη φούστα.  Εμείς οφείλουμε πολλά στη Σκωτία, που δεχόταν να δίνει υποτροφία σε όλους τους φοιτητές από ευρωπαϊκές χώρες πλην της Αγγλίας. Έτσι μπόρεσε και το δικό μας το παιδί να σπουδάσει εδώ, με έξοδα λίγο παραπάνω απο το αν περνούσε ας πούμε στη Θεσσαλονίκη. Άγγλοι δηλαδή και Αμερικάνοι έχουν πληρώσει ένα σωρό λεφτά σε δίδακτρα, γι άλλη μια φορά εμείς οι Έλληνες είμαστε προνομιούχοι.
Είμαστε απόψε πέντε στο σπίτι. Αν έρθουν κι άλλοι γονείς θα πρέπει να κάνουμε ουρά με την οδοντόβουρτσα στο διάδρομο, έχει μόνο μια τουαλέτα αυτό το τεράστιο διαμέρισμα. Αν και στο ρόλο των γονιών, γινόμαστε κι εμείς φοιτητές λιγάκι πάλι. Τι υπέροχη πόλη σπουδών το Εδιμβούργο!