Αν η Ευρώπη ενωθεί

Η Ευρώπη θα ενωθεί, ίσως. Το παλεύει από την εποχή των παγετώνων. Το 2005 πλησίαζε πολύ, νομίζαμε, αλλά οι γάλλοι είπαν όχι στο ευρωσύνταγμα επειδή δεν ήθελαν, λέει, ακριβώς εκείνη  την Ευρώπη. Τους φαινόταν πολύ καπιταλιστική. Δεν σκέφτηκαν ότι αν διευκόλυναν την ένωση θα μπορούσαν μετά να  αλλάξουν πολλά. Για τις διαφορές στις αποχρώσεις πέταξαν ολόκληρο τον πίνακα ζωγραφικής. Όχι, αλλιώς το λένε, «πέταξαν το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα».

Εδώ που τα λέμε δεν τους νοιάζει και πολύ τους Γάλλους. Είναι ταυτόχρονα στο Βορρά και στο κέντρο,  καρδιά της Ευρώπης. Αλίμονο σε κάτι νότιους ακραίους σαν εμάς.

Τώρα πάλι κάτι κινείται δειλά, υπό την πίεση των οικονομικών εκτροχιασμών. Εμείς εδώ το βλέπουμε με το γνωστό μας στυλ, τι θα κερδίσουμε με την αναστάτωση αυτή; Θα βγουν καινούργια πακέτα, ή να τρομάξουμε καλύτερα ότι θα χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία;

Μα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να γίνει η Ευρώπη πολιτικός οργανισμός πρέπει να χάσουν κάτι από την εθνική τους κυριαρχία τα κράτη που συμμετέχουν. Ήδη έχουν χάσει, με το ευρώ και τις συνθήκες που υπογράφουν, μην κοιτάτε που το ελληνικό δεν τις τηρεί και το θεωρεί παλικαριά και αντίσταση. Αν αυτό θέλουμε, αν ονειρευόμαστε να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, τα κράτη πρέπει να δώσουν το καθένα λίγη κυριαρχία, έως και πολλή.

Κρατάει χρόνια αυτή η συζήτηση. Θεωρητικά αυτή ήταν η ιδέα από την αρχή, πρακτικά δεν δούλεψε.  Στα ευρωπαϊκά όργανα οι αντιπρόσωποι των κρατών προσπαθούσαν πάντα να υπερασπιστούν τα τοπικά τους συμφέροντα, αφού γύριζαν πίσω να εκλεγούν στη χώρα τους. Βλέπαμε την Ευρώπη, όχι μόνο εμείς, όλοι, σαν μια αρένα πάλης κρατικών συμφερόντων που συγκρούονταν. Υπήρχαν πολιτικοί που πίστεψαν πολύ στη δημιουργία της ένωσης, όπως ήταν ο Ντελόρ, εργάστηκαν πολύ γι αυτήν, αλλά το πνεύμα τους υποχώρησε εδώ και αρκετά χρόνια.

Νομίζαμε τότε πως όλες εκείνες οι ζυμώσεις ήταν η αρχή για την πολυπόθητη- από πολλούς- ένωση, τώρα μοιάζει να ήταν μαζί η κορύφωση και το τέλος. Γενιές που μεγάλωσαν χωρίς πολέμους δεν καταλαβαίνουν προς τι το όραμα. Όλοι κατηγορούν τις Βρυξέλλες για γραφειοκρατία. Μπορεί να έχουν και δίκιο, τι να πω, μόνο τη γραφειοκρατία των Αθηνών ξέρω και τη θεωρώ ανώτερη.

Η Ευρώπη προσπαθεί να ενωθεί επί αιώνες. Τόσες φορές αυτοκράτορες και ηγεμόνες προσπάθησαν να το κάνουν με πολέμους, νοσταλγώντας τους Ρωμαίους, εκείνη την Pax. Την ειρήνη. Μόνο στη δική μας εποχή ξεκίνησε να γίνει ειρηνικά. Ζούμε το παράδοξο να ακούμε να μιλάνε ξανά για την ένωση τώρα που όλοι έχουν φορέσει τους εθνικούς φανατισμούς τους. Στις εκλογές μας δεν αναμετριούνται προτάσεις αλλά εθνικές περηφάνιες, ποιος την έχει μεγαλύτερη. Με πιάνει φόβος μήπως η ένωση προχωρήσει χωρίς εμάς, μήπως στ’ αλήθεια, είμαστε τόσο ιδιαίτερη περίπτωση που δεν μπορέσουμε και δεν θελήσουμε να ακολουθήσουμε. Αν οι άλλοι τα καταφέρουν, θα είναι η Ελλάδα στα ευρωπαϊκά κράτη, ή θεωρώντας τον εαυτό της κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο, ανυπόταχτο και ανώτερο, που δεν θυσιάζει εθνική κυριαρχία αυτή γιατί θα τη ρίξουν, θα μείνει απέξω να κάνει πως σνομπάρει; Οι πολιτικοί δεν θα το θέλουν και πολύ. Εθνική κυριαρχία σημαίνει μεγαλύτερη εξουσία γι αυτούς. Οι πολίτες για να το θέλουν χρειάζεται να πιστέψουν ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι οι πιο δοκιμασμένοι, ψημένοι και δουλεμένοι με στόχο τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Όχι να αισθάνονται υποτιμητικά απέναντι στους ευρωπαίους, αλλά να αναγνωρίζουν στη συνύπαρξη μια πρόκληση για να αναδείξουν τον καλύτερο εαυτό τους, να παράγουν τα καλύτερα προϊόντα τους και να καλλιεργήσουν τη μεγαλύτερη και τη βαθύτερη δυνατή αξιοπρέπεια τους. Ευρώπη είναι να ταξιδεύεις εύκολα, δεν το υποτιμώ καθόλου, αλλά είναι κι όλα τα παραπάνω..

Δεν τους συμφέρει να φύγουμε, λένε πολλοί έλληνες. Προσέξτε το ρήμα και την αντωνυμία. Κριτήριο το συμφέρον, ένα αγαπημένο μέγεθος με το οποίο συνεννοούμαστε. Και αντωνυμία τρίτου πληθυντικού, εκείνοι.

Κι εμείς; Εμάς τι μας συμφέρει; Εμείς πού ανήκουμε; Εμείς τι είμαστε;  

Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16172