Σουηδική νίκη

Η ωραιότατη Στοκχόλμη με ένα προπύργιο ελευθεριών

Μ’ αρέσει πολύ η Γιουροβίζιον, και χάρηκα που επιτέλους έφτιαξα την τηλεόραση μας, έμαθα και πώς δουλεύει το τηλεκοντρόλ, κι έκατσα να την απολαύσω. Μ’ αρέσει ο χορός των εθνικών κλισέ με ένδυμα ελαφροπόπ, αυτή η εξέλιξη των ευρωπαϊκών εθνικισμών στο φιλικό και στη μαθητεία συνύπαρξης, δεν τη χορταίνω. Οι γείτονες που ψηφίζουν γείτονες, οι πρώην εχθροί που τείνουν χείρα φιλίας, οι τολμηροί λαοί που ξεπερνούν τις προκαταλήψεις και τους ρατσισμούς τους πιο γρήγορα από τα επιτελεία  εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων τους.

Είχα χάσει όμως επεισόδια λόγω χαλασμένης τηλεόρασης (και περιρρέουσας ακεφιάς για να λέμε την αλήθεια) και δεν ήξερα τι είχε προηγηθεί της βραδιάς του τελικού. Έβλεπα τη Σουηδία να ανεβαίνει στη βαθμολογία και δεν καταλάβαινα γιατί. Την έβλεπα να εκτοξεύεται και δεν ήξερα ότι η τραγουδίστρια Λορίν είχε ήδη μια μικρή προϊστορία στην παρουσία της στο Αζερμπαϊτζάν. Την Παρασκευή είχε δώσει συνέντευξη σε μια εφημερίδα της αντιπολίτευσης και είχε δηλώσει ότι το καθεστώς της χώρας παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. ‘Κρίμα που θέλησε να πολιτικοποιήσει τη Γιουροβίζιον’ δήλωσαν κατόπιν αυτού οι αζερικές αρχές. Και το βράδυ του Σαββάτου η Λορίν, από τη Σουηδία, κόρη μεταναστών ήρθε πρώτη, εκτοξεύτηκε για την ακρίβεια, κέρδισε όπως δεν έχει κερδίσει κανείς στη Γιουροβίζιον ποτέ. Μπορεί να ήταν φαβορί το τραγούδι, αλλά τόσο ψηλά σίγουρα έφτασε για άλλους λόγους.

Φαντάζεστε τη στενάχωρη θέση του καθεστώτος, που είδε το αναιδές κορίτσι  να ενθουσιάζει τους Ευρωπαίους; Πόσο θα ήθελαν να της αποδείξουν ότι είχε δίκιο για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αλλά δεν μπορούσαν. Κι όλοι αυτοί οι νεαροί της Ευρώπης με τα κινητά στο χέρι, αντί να προτιμήσουν τις ωραίες κοπέλες με τα σέξι φορέματα, ή τους πανέμορφους νεαρούς με τις πικάντικες φατσούλες, αντί να αφήσουν την παιδική ψυχή τους να αγκαλιάσει τις ρωσίδες γιαγιάδες, αντί να τιμήσουν την παράδοση στο πρόσωπο του Ένγκελμπερτ Χάμπερντιγκ, αντί να εκτιμήσουν κάποιες ωραίες φωνές, έδωσαν τις ψήφους μονοκούκι στα ανθρώπινα δικαιώματα!

Παράξενα νιάτα, απρόβλεπτα. Τα βλέπεις με τα κινητά όλη την ώρα, τα βουλωμένα αυτιά, το χαμένο βλέμμα, και λες τι γενιά είναι τούτη, δεν ξέρει τίποτε, καλομαθημένη, άβγαλτη, τα βρήκε όλα έτοιμα, δεν εκτιμά κανέναν, κλπ… Φαίνεται όμως πως έχει τις αδυναμίες της κι αυτή. Ας πούμε, έχετε πάει ποτέ στο Gay Pride ακόμα και της Αθήνας να δείτε πόσοι νέοι μαζεύονται χωρίς να είναι ομοφυλόφιλοι; Εγώ πηγαίνω και εντυπωσιάζομαι πάντα. Οι νέοι αγανακτούν με την ανισότητα, θεωρούν κεκτημένο τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλο τον κόσμο, ακόμα και στην Ελλάδα που δεν τους τα μαθαίνουμε κι από την κούνια. Κι έχουν αυτή τη θαυμάσια αφέλεια ορισμένοι, όπως η σουηδέζα τραγουδίστρια, και δεν υπολογίζουν τίποτε, το λένε κατάμουτρα σε όλους, το θεωρούν αυτονόητο.

Κρίμα που δεν ήξερα τις λεπτομέρειες αυτές και δεν χάρηκα τη θριαμβευτική σουηδική άνοδο. Εντάξει, είναι γνωστό ότι ψηφίζει ο κόσμος πολιτικά και εθνικιστικά στη Γιουροβίζιον, αλλά έχει σημασία τι και πώς ψηφίζει. Η νεολαία της Ευρώπης θέλει δημοκρατία, δεν της αρκούν τα ταρατατζούμ, τα φώτα κι οι φωτιές, οι μουσικές και οι γιορτές.

Κι έτσι από το μέχρι πρότινος άγνωστο Μπακού το φεστιβάλ θα πάει στη χώρα των ΑΒΒΑ, στην πλούσια πόλη του βορρά με την πιο πετυχημένη και σχετικά επίσης άγνωστη στις λεπτομέρειες της σοσιαλδημοκρατία, στην πόλη που χτίστηκε σε πολλά νησιά αλλά δεν στέρησε γι αυτό το λόγο τον εαυτό της από φαρδιά, χορταστικά πεζοδρόμια.
Από  το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15596