Πρωτομαγιάτικο ξένο στεφάνι

ξένο στεφάνι φωτογράφισα μέσα στο μετρό

Πόσο μου αρέσει η Πρωτομαγιά! Η μόνη αρχαία γιορτή που διασώθηκε με τα στεφάνια της ατόφια. Μια λόξα με τους αρχαίους την έχω κι εγώ, μη νομίζετε. Το βρίσκω συγκινητικό που πάντα έπλεκαν στεφάνια οι λάτρεις των πολλών θεών, τόσο ωραίο, τόσο φθαρτό και πολυτελές. Το κάνουν ακόμα στην Ινδία, που είναι κατά κάποιον τρόπο αρχαία χώρα, δηλαδή έχει τους ίδιους πολλούς και πολύπλοκους θεούς, άρα θα ήταν διαδεδομένη σπατάλη σε όλο τον κόσμο.
Τι τέχνη υπέροχη, και δύσκολη βέβαια. Την εξάσκησα φανατικά όσα χρόνια ήταν μικρά τα παιδιά μου. Αχ αυτά τα παιδιά, και τι δεν μας έμαθαν! Τρέχαμε πάντα σε κάποια εξοχή, μόνοι μας ή με παρέα, και με πολλή σοβαρότητα, πολλή προσηλωση, απαραιτήτως κάθε φορά φτιάχναμε ένα στεφάνι.
Πάνε χρόνια που δεν έχω πια αφορμή και κίνητρο, δεν φτιάχνω στεφάνι. Σήμερα πήγα στο Χαλάνδρι με μετρό, στο γυρισμό μπήκε μια νεαρή μέσα που κρατούσε αυτά τα δύο. Είναι ένα μικρό κι ένα μεγάλο. Της λέω, 'Μπορώ να φωτογραφήσω το στεφάνι σας;' Χαμογέλασε, 'βεβαίως!' είπε, και το κράτησε έτσι που βγήκε πανέμορφο με φόντο τα πόδια των γερόντων στις απέναντι θέσεις. Ποτέ δεν έχω καταφέρει να φτιάξω κάτι τόσο όμορφο. Αλλά αφού αυτή η κοπέλα μπήκε στο βαγόνι κρατώντας στο χέρι το στεφάνι της, κι όλος ο κόσμος το κοίταξε, κι εγώ της ζήτησα και το φωτογράφισα, συμμετείχαμε κάπως στην πάνδημη γιορτή.
Στο σπίτι ο γιος μου έφερε ένα μικρούλι από αγριολούλουδα που έφτιαξε στο πάρκο. Η εντατική κατασκευή αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας απέδωσε καρπούς