Φεστιβάλ Βιβλίου: επιστροφή στο σπίτι

Το Φεστιβάλ Βιβλίου επιστρέφει κι αυτό ‘στο σπίτι του’. Αυτή η έκφραση, που ακούστηκε πολύ σχετικά με διάφορες πολιτικές επιστροφές, μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας τα περίπτερα να στήνονται ξανά, μετά από τόσα χρόνια, στη φαρδιά αλέα του πάρκου, πίσω από το άγαλμα του Κωνσταντίνου. Εκεί που γινόταν επί σειρά ετών το Φεστιβάλ και ζωντάνευε τα εαρινά μας απογεύματα και τις βόλτες μας με τα παιδιά. Στη στρογγυλή του πλατεία ερχόταν ένα συγκρότημα Ινδιάνων που έπαιζε μουσική των Άνδεων με πνευστά, έκτοτε έχει γίνει διάσημο. Τα παιδιά ξετρελαίνονταν, βράδιαζε και προσπαθούσαμε οι μεγάλοι να κερδίσουμε λίγο χάζεμα βιβλίων και τα παιδιά χάζεμα της μουσικής τους.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε, και το πάρκο πέρασε πολλές περιπέτειες. Τότε, θυμάμαι, γκρινιάζαμε που οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ αργούσαν να μαζέψουν τα υλικά όταν τέλειωνε η έκθεση. Πού να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε; Το Πεδίο του Άρεως πέρασε από σαράντα κύματα. Κάποια στιγμή είχε γίνει διαρκής χώρος εκθέσεων, ερχόταν η έκθεση φυτών, η πασχαλινή αγορά, η χριστουγεννιάτικη αγορά. Αυτή η τελευταία το είχε καλύψει ολόκληρο, τρόμαζες πια να βρεις το πράσινο. Για μια περίοδο το Πεδίο Άρεως είχε γίνει κάτι σαν ελεύθερο οικόπεδο, περνούσαν από μέσα ανενόχλητα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, οι φύλακες στις παιδικές χαρές πήραν σύνταξη και δεν αντικαταστάθηκαν, μια εικόνα εγκατάλειψης άρχισε να κυριαρχεί. Ψάχναμε τότε να βρούμε αρμόδιους, ήταν το ΥΠΕΧΩΔΕ; Ήταν κάποιος οργανισμός; Πού να αποταθούμε; Κι ανεπαίσθητα η γκρίνια έγινε κάτι σαν ακραίο κίνημα, δεν αρκούσε να ζητάμε να είναι καθαρό το Πεδίο Άρεως και ασφαλείς οι κούνιες κι οι τραμπάλες. Μερικοί ήθελαν να γκρεμιστεί κι ο Πανελλήνιος, να κλείσουν τα καφενεία, να μην υπάρχει τίποτε. Κι οι άλλοι, της άλλης πλευράς οι ακραίοι, να μπουν κάγκελα, να μην περνά κανείς, να μπαίνεις με εισιτήριο. Κάποια στιγμή μπήκαν τα κάγκελα, σηκώθηκε φράχτης ακόμα και στις πόρτες! Άντε ξανά διαμαρτυρίες, φωνές, ακτιβισμός που ξεκινούσε για να ανοίξει τις πόρτες και πήγαινε να τα σαρώσει όλα. Το Πεδίο του Άρεως έγινε πεδίο αναμέτρησης όλων των φαινομένων κρατικής κακοδιαχείρισης από τη μία και ακροτήτων των ακτιβιστικών ομάδων από την άλλη. Μια μικρογραφία ασυνεννοησίας στα πιο απλά και ουσιώδη πράγματα, τόσο χαρακτηριστική των εμμονών που έχουν φτάσει να μας ταλαιπωρούν παντού.

Τώρα έχει πια τελειώσει η ανάπλαση, είναι πιο πράσινο από πριν το πάρκο, ένα χάρμα, αλλά έχει πια γίνει κλισέ δημοσιογραφικό, μόδα να γκρινιάζουν όλοι. Σε κάθε έντυπο, εκπομπή, κανάλι, σταθμό, σάιτ, σέρνεται μια γκρίνια που καταντά δυσφήμηση. Που δεν είναι όλα τέλεια τέλος πάντων, που δεν τρέχει συνέχεια καθαρό κρυστάλλινο νερό στα ποταμάκια, που δεν τα κλαδεύουν όλα καθημερινά, που … που… που…

Για να δούμε τώρα, που γυρίζει το Φεστιβάλ Βιβλίου στο σπίτι του, μάλλον στον κήπο του, μετά τόσα που περάσαμε, θα εκτιμήσουν αυτή τη ζωντάνια, ή θα βρουν πάλι να γκρινιάξουν;

Aπό το Protagonhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14937