Mάνα μ' σγουρός βασιλικός

Η φωτογραφία δείχνει στην ορκωμοσία της Βουλής τον Τσίπρα να σκύβει πάνω από το βασιλικό που τινάζει μπροστά του ο παπάς στον αγιασμό. Άλλαξαν τα πράγματα για το ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρεί πονηρά η λεζάντα. Δεν είναι πια το μικρό κόμμα που ήταν και ζητούσε να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος, τώρα συμμετέχει στη θρησκευτική ορκωμοσία και υποκλίνεται ελαφρά στο μουσκεμένο βασιλικό.

Εντάξει και τι έγινε; Θα του είπαν οι σύμβουλοί του ότι πρέπει να τα στρογγυλέψει όλα πλέον. Να στρογγυλέψει τα λόγια, να στρογγυλέψει και τις κινήσεις. Μια απλή κλίση της κεφαλής ποτέ δεν έβλαψε κανέναν και δείχνει σεβασμό στην Ορθοδοξία που παραμένει η επίσημη θρησκεία του κράτους και την ακολουθούν οι περισσότεροι Έλληνες.

Τώρα που μεγάλωσε απότομα αυτό το κόμμα μπορεί όλα να τα ξανασκεφτεί. Θα βρει σίγουρα στους κόλπους τους νεορθόδοξους να συνδυάσουν με ευλάβεια και φιλοσοφία τις αρχές του με το σφιχτό εναγκαλισμό της ελληνικής εκκλησίας και του ελληνικού κράτους. Γιατί να συγκρούεται τώρα για το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος; Έχει άλλες προτεραιότητες.

Άραγε απογοητεύεται κάποιος από τους ψηφοφόρους του μπροστά στο θέαμα αυτό; Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνώ σε πάρα πολλά με το Συνασπισμό και τις άλλες συνιστώσες του, αλλά νόμιζα ότι οι πεποιθήσεις του απέναντι στο χωρισμό εκκλησίας και κράτους ήταν θεμελιώδεις. Νόμιζα ότι ο τσαμπουκάς που ως στυλ προβάλει δεν θα ήταν μόνο προς τους πολιτικούς αντιπάλους του και τους ευρωπαίους ηγέτες, αλλά θα περιέβαλε και αυτή τη θεμελιώδη άποψη. Αυτοί που ψήφισαν συμφωνούν με την άποψη πως έχει τώρα άλλες προτεραιότητες;

Πολλοί παρομοιάζουν τον Τσίπρα με τον Αντρέα Παπανδρέου, και ομολογώ ότι τον θυμήθηκα μπροστά στη φωτογραφία αυτή. Ο Αντρέας, άνθρωπος που είχε ζήσει στη Σουηδία και τις ΗΠΑ, είχε κάποιες εκσυγχρονιστικές απόψεις τις οποίες επέβαλε γρήγορα στην πρώτη οκταετία. Καθιέρωσε τον πολιτικό γάμο, η ιδέα στην αρχή ήταν πως θα ήταν ο μόνος υποχρεωτικός και έγκυρος, όπως γίνεται σε όλον τον κόσμο. Αλλά η ελληνική εκκλησία αντέδρασε, εκείνος ο ήρεμος Σεραφείμ που είχαμε τότε ήξερε να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εκκλησίας έτσι όπως ποτέ κανένας πολιτικός δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του κράτους, και ο πολιτικός γάμος έμεινε απλή επιλογή δίπλα στον εξίσου έγκυρο θρησκευτικό. Οι σύμβουλοι του Παπανδρέου θα του είπαν γενικά να βάλει νερό στο κρασί του και να αφήσει τους Έλληνες στον συντηρητικό και καθυστερημένο κόσμο τους, στη θεοκρατία τους και στο, περίφημο τώρα πια, ‘δίκαιο του αίματος’ για την ιθαγένεια. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να αλλάξουν διάφορα τέτοια τότε, ο Παπανδρέου είχε μεγάλη επιρροή, ακουγόταν, αλλά δεν τον άφησαν να μπει στον κόπο.

Αργότερα διάφοροι υπουργοί έσπευδαν να κουβαλήσουν τα δοκάρια της Παναγίας Σουμελά, ο δε Αντρέας κατέληξε στην ευλαβή αγκάλη της Δήμητρας συμφιλιωμένος με την ελληνική πραγματικότητα όσο δεν έπαιρνε άλλο.

Σήμερα, δεκάδες διεθνή κανάλια και εφημερίδες ζητάνε συνέντευξη από τον Τσίπρα, μερικοί τον βλέπουν σαν ένα νέο μικρολένιν του Νότου που ετοιμάζεται να εξάγει επανάσταση, και λίγοι ξέρουν τι εννοούμε στην Ελλάδα χαρισματικό ηγέτη: αυτόν που καβαλάει το κύμα και συμβιβάζεται με ό,τι αρέσει στο λαό, όχι αυτόν που παίρνει ρίσκα απέναντι του και τον οδηγεί μπροστά, πιέζοντας τον εν ανάγκη. Κι αυτοί εκεί έξω ίσως δεν καταλάβουν ποτέ. Εμείς εδώ μέσα πικροκατάπιαμε κιόλας το ίδιο θολό πικρό ποτήρι. 
Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15364