Ταξικές συμπτώσεις

Το ταμ-ταμ της φυλής (Το ραδιόφωνο, κατά τον ΜακΛούαν)

Πήρα ταξί για το Παγκράτι, να δω παράσταση του παιδιού μου, βιαζόμουν. Αλλιώς δεν θα έπαιρνα ταξί, για το Παγκράτι, έχουμε τρόλεϊ. Ο ταξιτζής άκουγε ραδιόφωνο στη διαπασών, έναν τύπο που παρέδιδε μαθήματα συμπεριφοράς στον ΣΥΡΙΖΑ ως μέγας και ειδικός σύμμαχός του, τι να κάνει τώρα που διεκδικεί την εξουσία, με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Ο ταξιτζής ήταν καμιά σαρανταριά χρονών, πελώριος. Του ζήτησα ευγενικά να χαμηλώσει το ραδιόφωνο, δεν άκουσε, πράγμα που ήταν φυσικό. Άκουγα αναγκαστικά αυτή την αυταρχική φωνή. Έπαιρνε και τηλεφωνήματα. Κάποιος του έλεγε μια δακρύβρεχτη ιστορία, πόσο αριστερός και διωγμένος ήταν με τόσο κακόγουστο και υποκριτικό ύφος, που άρχισε να με πιάνει πονοκέφαλος. Έκανα υπομονή, αλλά πια στη Μιχαλακοπούλου νόμιζα ότι μου τρυπάει το κρανίο. Είπα δυνατότερα:

-Σας παρακαλώ πολύ, χαμηλώνετε λίγο το ραδιόφωνο;

-Πώς είπατε μαντάμ; γυρίζει ενοχλημένος προς τα πίσω.

-Το ραδιόφωνο, είναι πολύ δυνατά! Με πόνεσε το κεφάλι!

-Γιατί, δεν σας αρέσει;

-Είναι δυνατά, είναι αργά, είμαι κουρασμένη…

-Εμ βέβαια, εσείς μόνο Τρέμη θέλετε να ακούτε!

-Βούιξε το κεφάλι μου, κύριε…

-Στο ταξί μου θα μου πείτε τι να κάνω; Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται! Α ρε φασίστες, θα τα πληρώσετε όλα τώρα…

Σε λίγο θα μου πει ότι θα ανοίξουν και τα ξερονήσια για τους φασίστες, σκέφτηκα, αλλά δεν μπορούσα ούτε να θυμώσω. Μου φαινόταν τόσο γελοία η κατάσταση, αυτά που άκουγα, το ύφος του ξερόλα στο ραδιόφωνο, που δεν το χαμήλωνε, οι απειλές του ταξιτζή που με έλεγε φασίστρια, ώστε άρχισα να γελάω. Σχεδόν χαλάρωνα αφήνοντας τον να ξεθυμαίνει επάνω μου μια τεράστια οργή για όλη την κοινωνία. Θα πρέπει να ήταν 20 χρόνια μικρότερος μου, αλλά αυτό δεν έβαζε φρένο στον οίστρο του.

-Δηλαδή άμα μπεις σε ένα μαγαζί και δεν σου αρέσει η μουσική θα πας να πεις στο μαγαζάτορα να τη χαμηλώσει, συνέχισε τις φωνές με επιχειρήματα, αλλά δεν μου άφηνε χρόνο να αναπτύξω τα δικά μου.

Στο μεταξύ κοντεύαμε να φτάσουμε, κι αφού έκανε ένα σύντομο διάλειμμα κάθε τόσο στο φιλιππικό του για να ρωτήσει πού θα στρίψει, πιο νευριασμένα από τις πολιτικές του τιράντες, με περιέλουσε με την ευχή «Άντε- άντε στο σπιτάκι σου ν’ ακούσεις  Τρέμη».

Πλήρωσα κι έφυγα. Αριστερό τραμπουκισμό σε ταξιτζή δεν είχα ξαναπετύχει. Ύμνους στη χούντα έχω ακούσει πολλούς, και Τράγκα άφθονο έχω πετύχει στο ραδιόφωνο, ναι, αλλά τέτοιο πράμα όχι.

 Τελικά οι ταξιτζήδες έχουν ευαισθησία στην παλάντζα της εξουσίας, αμέσως το πιάνουν προς τα πού φυσάει ο άνεμος, σκέφτηκα, αλλά βέβαια μπορεί να ήταν και καθαρή σύμπτωση που δεν είχα πετύχει τον τύπο αυτό πριν, ας πούμε, πέντε χρόνια.