Γενέθλια την ημέρα των εκλογών

Σήμερα έχω τα γενέθλια μου. Σκοπεύω να τα γιορτάσω. Μπήκα από χτες στο φούρνο της γωνίας και ρώτησα αν έχει τούρτες παγωτό. Η ακατάμαχητη φουρνάρισσα απάντησε ότι έχει, ότι είναι καταπληκτικές, ότι έπρεπε να την πάρω αμέσως μην τυχόν και τελειώσουν κλπ. Αντιστάθηκα, για λόγους αρχής. Είπα θα περάσω αύριο.

Σήμερα κλείνω τα 59 και μπαίνω στα 60. Στην ηλικία μου οι γυναίκες κάποτε γίνονταν γιαγιάδες. Ξέρω μερικές συνομήλικες που είναι ήδη, αλλά ξέρω κι άλλες που έχουν ανήλικα παιδιά. Είναι ωραίο να έχεις εγγόνια, αλλά είναι ωραίο να προλαβαίνεις να ζήσεις πολλά πράγματα, να σπουδάσεις, να δουλέψεις, πριν κάνεις παιδιά.

Ανήκω σε μια γενιά προνομιούχα, σε μια χώρα προνομιούχα, σε μια ήπειρο προνομιούχα. Εντάξει, πάντα ζήλευα τους δυτικοευρωπαίους, αλλά όταν σκέφτομαι νηφάλια και τους άλλους, αφρικάνους, ασιάτες, νοτιοαμερικάνους κλπ,  δεν μπορώ παρά να το αναγνωρίσω, ότι ήμουν τυχερή που γεννήθηκα στην Ελλάδα.

Οι γονείς μου έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, την Κατοχή, ο πατέρας μου μάλιστα είχε ζήσει και την Μικρασιατική καταστροφή, δέκα χρονών είχε έρθει στην Αθήνα πρόσφυγας. Εγώ, η δική μου γενιά, μόνο μια χούντα επταετίας, στις εκπτώσεις πέσαμε, αν το καλοσκεφτείτε. Ζήσαμε την ευημερία να σβήνει πληγές σε ολόκληρη την επικράτεια. Ζήσαμε την εθνική συμφιλίωση. Μπορεί να μην το εκτιμάτε πολύ, μάλιστα βλέπω ανθρώπους ανυπόμονους να χαράξουν καινούργια εμφύλια χαρακώματα νομίζοντας ότι θα ζήσουν εκεί μέσα συγκινήσεις που θεωρούν ότι τους αρνείται η ζωή. Όμως επειδή κάτι πρόλαβα σαν παιδί και σα νέα από το κλίμα καταδίωξης των μισών κατοίκων αυτής της χώρας από μια διαρκώς φιλύποπτη και εχθρική εξουσία, εγώ θεωρώ μεγάλη ευτυχία ότι ξεπεράσαμε τη φάση εκείνη.

Έχω λόγους να γιορτάσω απόψε τα γενέθλια μου, όσο κι αν το αποτέλεσμα της κάλπης είναι κρίσιμο. Γιορτάζω τις αυταπάτες και τα λάθη της νιότης μου, γιορτάζω και τις μεταμέλειες, τις αλλαγές της ωριμότητας. Πάντα υπήρξα υπερβολικά πολιτικό ζώο, το πλήρωσα νομίζω όπως έπρεπε. Κάποτε νόμιζα ότι ήταν σπουδαίο να ασχολείται κανείς με την πολιτική, τώρα το θεωρώ μάλλον δείγμα καθυστέρησης. Θα προτιμούσα να είναι λυμένα τα βασικά πολιτικά ζητήματα, να είναι εξασφαλισμένη η Δημοκρατία καθημερινά, σε κάθε έκφανση και εκδήλωση, και να έχω πάει σε περισσότερους χορούς στα φοιτητικά μου χρόνια και σε λιγότερες συνελεύσεις. Αλλά τουλάχιστον έκανα πολλά ταξίδια στα νησιά με παλιά καράβια, περπάτησα σε πολλά μονοπάτια κι έμαθα μπάλο έναν δεκαπενταύγουστο στη Νίσυρο. Κάτι είναι κι αυτά.

Νομίζω ότι πρέπει να γιορτάσω για τα χρόνια που κατάφερα να ζήσω αξιοπρεπώς κάνοντας μια δουλειά που είχα διαλέξει. Να γιορτάσω και για τη δυνατότητα να τη συνεχίζω μέσα από το καταπληκτικό αυτό μέσο, το Ίντερνετ. Να γιορτάσω για το κατόρθωμα που ήταν να αποκτήσω τρία παιδιά ως εργαζόμενη, και να μπορέσω να ασχοληθώ μαζί τους ξαναμαθαίνοντας τον κόσμο. Να γιορτάσω για όσα μου δόθηκαν, και για τα λίγα που μπήκα στον κόπο να κατακτήσω. Δεν κουράστηκα πολύ στη ζωή μου, βρήκα έτοιμα πολλά πράγματα, όπως πολλά από τα σημερινά παιδιά. Υπήρξα κακομαθημένη για πολύν καιρό, αλλά κατάφερνα πάντα να φιλοσοφώ, πράγμα που το θεωρώ ενθαρρυντικό στοιχείο για τις περιπτώσεις σαν τη δική μου.

Ακούω πολλή γκρίνια και πολλές υπερβολές γύρω μου τώρα τελευταία, πολύ μηδενιστικό λόγο και ελάχιστη αναγνώριση για τα προνόμια που μας δόθηκαν. Κι εγώ έχω πολύ γκρινιάξει, για τις αδικίες που συμβαίνουν γύρω μας,  στην Ελλάδα, και σ’ όλον τον κόσμο –αφού έπρεπε να γράφω κάθε μέρα έπαιρνε θέση κι ο κόσμος- για το νέφος και τη μόλυνση, την καταστροφή της φύσης, τα στενά πεζοδρόμια… Ωστόσο περπατώ στα πεζοδρόμια αυτά και ξέρω ότι κι αυτό είναι ένα προνόμιο, ότι υπάρχουν, κι έχουν και στάσεις λεωφορείου, όπου περιμένω κι έρχεται το τρόλει, και με πάει στο κέντρο της αγαπημένης και μισημένης πόλης μας. Σταματώ λοιπόν τη γκρίνια και τις συγκρίσεις με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που ζηλεύω, και λέω να γιορτάσω για όσες φορές πήρα το τρόλει στη ζωή μου και πήγα στο κέντρο της πόλης μας. Ελπίζω να μπορώ να το κάνω και του χρόνου τέτοια μέρα. Ελπίζω επίσης να αποκτήσω εγγόνια, έστω και σε μια δεκαετία από τώρα, και με το προνόμιο που μου δίνει η σημερινή εποχή, η χώρα αυτή και η πόλη, να είμαι ακόμα δυνατή, να τα βάζω στο τρόλει, και να τα πηγαίνω βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Από το Protagon στις 6 Μαΐου http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14958