Tα ρούχα της δουλειάς

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3305459109052.155228.1045241404&type=1

Μπροστά στο Δημαρχείο των Παρισίων έχουν διαδήλωση οι καθαρίστριες και μαγείρισσες του Δήμου. Φυσικά δεν έχουν κλείσει το δρόμο, η πλατεία τις χωράει και με το παραπάνω. Όχι ότι δεν χωράνε στο Σύνταγμα ή στον Άγνωστο μπροστά αυτοί που κλείνουν κάθε μέρα την Αθήνα, αλλά ως αθηναία κάνω μοιραία τη σύγκριση.

Οι περισσότερες γυναίκες είναι μαύρες, η συντριπτική πλειοψηφία. Υπάρχουν και μερικές λευκές. Ελάχιστοι άντρες. Μια ομάδα φοράει σκούφους μαγειρικής και λευκές ποδιές, μια άλλη φοράει αυτά τα σκουφιά με το λάστιχο που μαζεύουν τα μαλλιά για να μην λερώνονται, και άλλου τύπου λευκές ποδιές. Κρατάνε μερικά πανό, έχουν φτιάξει ένα σκιάχτρο με καλάμια, δεν φωνάζουν, δεν έχουν ντουντούκα, δεν έχουν μεγάφωνα. Κάθονται απλώς εκεί κι  όποιος θέλει τις φωτογραφίζει. Εγώ τις φωτογράφισα και με ευχαρίστησαν. Όλο και κάπου θα μπει η φωτογραφία.

Τη βάζω εδώ. Βρίσκω συγκλονιστικό το θέαμα των γυναικών που απεργούν φορώντας τα ρούχα της δουλειάς τους. Πραγματικά, δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο. Είναι οι γυναίκες που καθαρίζουν τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς, τις εγκαταστάσεις του Δήμου. Κι αυτές που μαγειρεύουν στα σχολεία, στους παιδικούς σταθμούς. Συνήθως δεν τις προσέχεις, κάνουν μια δουλειά βαριά και ταπεινή. Δεν χρειάζεται δίπλωμα για να την κάνεις, ούτε καν απολυτήριο. Ούτε καν αποδειχτικό δημοτικού. Ωστόσο νάτες εδώ, τις βλέπεις και παραδέχεσαι πόσο σημαντική είναι η δουλειά τους, πόσο σεβασμό δικαιούνται, πόσο αναγκαίες είναι.

Είχα πρωτοδεί διαδήλωση με τα ρούχα της δουλειάς πριν πολλά χρόνια. την Πρωτομαγιά του 1967 στη Βιέννη, τότε που ολόκληρη η εργατική Πρωτομαγιά ήταν αφιερωμένη μαχητικά στην Ελλάδα, Εκείνη τη μέρα στη Βιέννη είχε διακοπεί η κυκλοφορία. Δεν θα γινόταν αλλιώς, είχε κατέβει στους δρόμους ο μισός πληθυσμός της πόλης. Όλοι φώναζαν ένα σύνθημα, Freiheit in Griechenland Ελευθερία στην Ελλάδα. Και φορούσαν τα ρούχα της δουλειάς, όχι μόνο οι γιατροί που είναι αξιοσέβαστοι και με καμάρι φοράνε τις στολές τους, όλοι. Δεν υπάρχει δουλειά που να μην σε τιμά με τη λειτουργία της στην οργανωμένη κοινωνία, έλεγε η εργατική εκείνη Πρωτομαγιά, κι έβλεπες τον κόσμο με όλων των ειδών τις στολές, από πανεπιστημιακές τηβέννους μέχρι φόρμες οδοκαθαριστών. Κάθε εργασία διεκδικούσε την αξιοπρέπεια της στην παρουσία αυτή, κάθε μικρή ειδίκευση απαιτούσε αναγνώριση.

Βέβαια δεν έχουν όλες οι δουλειές στολές, αυτό το πλεονέκτημα της παράστασης. Πώς να ντυθούν ας πούμε οι ποιητές; Δεν βρήκαν τίποτε, φόρεσαν τα κανονικά τους ρούχα, έβαλαν τις ντουντούκες στη διαπασών κι έκοψαν την κυκλοφορία. Στην Αθήνα αυτά, όπου αν δεν διακόψεις τη δύσκολη ούτως ή άλλως κυκλοφορία είσαι ένα τίποτε.