Έδωσα ραντεβού με τη φίλη μου στην είσοδο του κήπου του Λουξεμβούργου. Κακή ιδέα, γιατί γινόταν χαμός, σαν πυκνή διαδήλωση ένα πράγμα, απ' αυτούς που μπαινόβγαιναν κι από δυο ουρές ένθεν και ένθεν στα δυο παγωτατζίδικα. Μα πώς κάνουν έτσι αυτοί οι βόρειοι μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός; Αν και είναι φταγμένος εδώ και μέρες, κι εκείνοι το χαβά τους. Κάθε μέρα πλημμυρίζουν τα πάρκα. Άλλη δουλειά δεν έχουν;
Στις πελούζες έχει ταμπελίτσες, μερικές επιτρέπεται να τις πατάς και να ξαπλώνεις επάνω, άλλες όχι, γιατί 'ξεκουράζονται' να μεγαλώσει το γρασίδι.
Στάθηκε σε μια τέτοια πελούζα που επιτρεπόταν να κάθεσαι και φωτογράφιζα τους νεαρούς και νεαρές που την είχαν πλημμυρίσει. Ήρθε δίπλα μου μια μικροσκοπική γριά, οι γάλλοι λένε petite vieille κι έβγαζε κι αυτή φωτογραφίες με μια τεράστια μηχανή. "Σα να είμαστε σε ζωολογικό κήπό κάνουμε" μου είπε κάποια στιγμή, και γελάσαμε κι οι δυο πολύ.
Το Σάββατο και την Κυριακή δεν έβρισκες χώρο να πατήσεις σε κάτι τέτοιες πελούζες. Κανονική διαδήλωση, σκέφτηκα, κι αμέσως με πήρε η μελαγχολία. Σε όλη μου τη ζωή ονειρευόμουνα ότι θα γινόταν κάποτε και η Αθήνα αληθινή πόλη να τη χαίρεσαι στην καθημερινότητα της, αλλά τώρα πια δεν ελπίζω. Τώρα που βλέπεις αυτούς που θα μπορούσαν να την απολαύσουν να απολαμβάνουν μόνο την καταστροφή της,, και να καταστρέφουν ό,τι ωραίο υπάρχει, και αυτό να θεωρείται πια ρουτίνα, οι κάτοικοι της να την περιφρονούν χρόνια τώρα, κανονικά πρέπει να πάψω να ελπίζω και να απολαύσω ό,τι μπορώ εδώ που βρίσκομαι. Αλλά η καρδιά δεν είναι ΝΑΤΟ έτσι να αποχωρούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου