Unmarried Athens

To ξεκίνησα πριν ένα μήνα. Το διαβάζω αργά, ταυτόχρονα με άλλα βιβλία,δεν το βιάζομαι. να το ευχαριστηθώ. Έχει ήρωες φοιτητές, έχει απλή γλώσσα, όχι όπως τα προηγούμενα του Ευγενίδη, απλή ιστορία επίσης. Φοιτητική ζωή στην Αμερική τη δεκαετία του 80.
Χτες βράδυ ήμουν στη μέση περίπου, όπου ο ένας ήρωας, ο αυτοβιογραφικός ήρωας,  γυρίζει την Ευρώπη με το φίλο του και επισκέπτεται την Ελλάδα, χώρα των προγόνων του:

By late November they reached Greece. From Brindisi they had taken a ferry smelling of diesel fuel for Piraeus and found a room in a hotel not far from Syntagma Square. Gazing from the balcony of this hotel, Mitchell had a revelation. Greece wasn’t part of Europe. It was the Middle East. Flat-roofed gray high-rises like the one he was in extended all the way to the hazy horizon. Steel girders protruded from the roofs and exteriors, making the buildings look barbed, bristling against the arid atmosphere. He might have been in Beirut... 

Σταμάτησα απότομα το διάβασμα κι έκλεισα το βιβλίο. Θα το συνεχίσω στο πάρκο νομίζω αυτό το κομμάτι. Μια μέρα με λιακάδα, να το αντέξω. Είναι σκληρό σαν τις σελίδες της επιβίβασης των αδερφών αιμομικτών στο πλοίο, στο Middlessex. Mπορεί να τ' αφήσω και για το καλοκαίρι, σε μια παραλία. Αισθάνομαι το χιούμορ μου να έχει πιάσει πάτο.