Ζητα συγγνώμη από την κυρία!

Περπατώντας στο πάρκο με τη φίλη μου, την είδα να τρώει μια μπάλα στο κεφάλι. Ειχε ξεφύγει από ένα πιτσιρίκι γύρω στα έξι, που ερχόταν πίσω μας με τη μαμά του. Είδα τη φίλη μου να γυρίζει και να τους κοιτάζει χωρίς διαμαρτυρία, σαν κάτι να περίμενε. Η μαμά είπε αμέσως στο μικρό: Ζήτα συγγνώμη απο την κυρία! Παίχτηκε κάτι σαν σύντομο μονόπρακτο, ο μικρός πλησίασε τη φίλη μου, της είπε "Συγγνώμη κυρία", η κυρία είπε "εντάξει, δεν είναι τίποτε σημαντικό", χαμογέλασε στη μαμά και στο παιδί και φύγαμε.
Εγώ είχα μείνει ξερή. Αν ήμουν στη θέση της θα είχα γρήγορα απομακρυνθεί, δεν θα είχα καν γυρίσει να δω από πού ήρθε η μπάλα, και θα είχα στερήσει τη μαμά του παιδιού απο την επανάληψη που είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, του απλού αυτού πράγματος. πως όταν χτυπάμε κάποιον έστω άθελα μας, ζητάμε συγνώμη. 'Εχω φάει μπάλες στο κεφάλι πολλές, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα να απαιτήσω συγνώμη. Καμιά φορά, όταν τα παιδιά είναι μεγάλα το σκέφτονται μόνα τους. Σπάνια. Αλλά μαμά να το πει στο παιδι της, ποτέ. Ευχαριστώ μπορεί να του μάθει να λέει. Αλλά τη συγγνώμη τη θεωρούμε κάτι σαν ταπείνωση.
Θυμήθηκα μια γυναίκα που είχε πέσει επάνω μου στο τρόλει πριν λίγο καιρό, μου ζήτησε συγγνώμη κι ο άντρας της την κατσάδιασε. "Να μη ζητάς συγγνώμη! " της είχε πει.
Περπατώντας στην υπέροχη λιακάδα του υπέροχου πάρκου, καθως τα σκεφτόμουν αυτά, κι αναρωτιόμουν γιατί πια την έχουμε τόσο ακριβή τη συγγνώμη, μου ήρθε στο μυαλό μια παμπάλαιη παιδική ανάμνηση, κάτι εντελώς ξεχασμένο που ποτέ δεν είχα θυμηθεί από τότε που συνέβη. Μου το είχαν πει κι εμένα αυτό, να μη ζητάω συγνώμη. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, αλλά θυμήθηκα πεντακάθαρα πόσο με είχε μπερδέψει και με είχε κάνει δυστυχισμένη. Να μη ζητάω συγνώμη; Μα γιατί; Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν θα μπορούσα δηλαδή να κάνω λάθη; Η πικρή αίσθηση της σύγχυσης εκείνης με βρήκε ολοζώντανη στον ωραίο  περίπατο, σαν ένα σφίξιμο στο στομάχι μ' έπιασε απρόσμενη. Θα πρέπει βέβαια ο πατέρας μου να ήταν που το είχε πει, αλλιώς δεν θα με πείραζε και τόσο. Τα δικά του λόγια ήταν ο νόμος μου. Τι σκληρό και απαιτητικό και αντικοινωνικό πράγμα, να μη ζητάς συγγνώμη. Ωστόσο φαίνεται ότι το συνηθίζουμε, όχι μόνο δεν ζητάμε συγγνώμη αλλά λέμε και στα παιδιά να μην το κάνουν, λες και θα χαθεί η αξιοπρέπεια τους. Κι είναι τόσο απλή και ανακουφιστική μια συγγνώμη.
"Aπό τότε που βγήκε η συγγνώμη χάλασε ο κόσμος" λέει η παροιμία για να δείξει ότι η συγγνώμη δεν θεραπεύει. Όμως νομίζω ότι είναι λάθος άποψη. Από τότε που βγήκε η συγγνώμη ο κόσμος βελτιώθηκε κι όταν τη μαθαίνεις στα παιδιά σου τα προικίζεις με κάτι σημαντικό, τη δυνατότητα να διορθώνουν μικρά λάθη που δεν επανορθώνονται, όπως μια μπάλα που χτυπάει στο κεφάλι μια γυναίκα, και την ικανότητα, γενικότερα, να υπολογίζουν τους ανθρώπους γύρω τους. Κι αυτό είναι πλούτος, δεν είναι στέρηση.