Παράξενη συγκομιδή

Με το που βγήκα από το μετρό στην πλατεία, στο Μοναστηράκι, άκουσα ρυθμική μουσική από κρουστά. Τέσσερις μαύροι παίζανε τύμπανα και κάτι σαν μεγάλη μαράκα. Πρώτο πλάνο, στην είσοδο του σταθμού, βουνά από φράουλες στα καροτσάκια των δυο πλανόδιων, αντάμα με μανταρίνια, ντομάτες, μπανάνες. Ο ήλιος έβρισκε χώρο να απλωθεί. Μερικές γυφτοπούλες πουλούσαν μπαλόνια. Ήταν σα να είχαν εκθέσει κι αυτές τους καρπούς από μια παράξενη συγκομιδή. Εκεί στις αγροτικές εργασίες που απασχολούνται συνήθως να είχαν μαζέψει μπαλόνια από τις μπαλονιές, και έφεραν να τα διαθέσουν χωρίς μεσάζοντες. Σκέφτηκα ότι αν είχα κάποιο πιτσιρίκι μαζί μου θα του αγόραζα μπαλόνι και θα του έλεγα ένα παραμύθι, για δέντρα που βγάζουν μπαλόνια και τα μαζεύουν το πρωί με τη δροσιά.  Θα ήταν πολύ κακό να πιστέψει ένα παιδάκι αυτό το παραμύθι; Έστω για λίγο; Πιστεύουν τόσα και τόσα τα παιδάκια.

Μου αρέσουν πολύ τα ιπτάμενα μπαλόνια. Εντάξει, όχι ιπτάμενα, ας τα πούμε υψούμενα. Έχουν μέσα ήλιον, ή κάποιο άλλο ελαφρύ αέριο, κι αν ξεχαστείς κι αφήσεις την κορδέλα που τα κρατά, ανεβαίνουν στον ουρανό και χάνονται. Όταν ήμασταν εμείς παιδιά τα ξέραμε μόνο από τα κόμιξ, στην Αθήνα δεν υπήρχαν. Ήρθαν πολύ αργότερα, ήταν μια μικρή πολυτέλεια της πολυτελούς περιόδου που τόσο επικρίνεται αυτή την εποχή. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά αγοράζαμε συχνά τέτοια μπαλόνια στο πάρκο,. Ένα σωρό μπαλόνια έχουν ξεφύγει από τα χέρια τους κι έχουν πετάξει στον ουρανό. Τα βλέπαμε να χάνονται στο γαλάζιο και δεν μπορούσαμε να τα πιάσουμε, έτρεχαν στη στρατόσφαιρα. Πόσο κολλημένοι στη γη νιώθαμε καθώς εκείνα έφευγαν ακαταμάχητα προς τα πάνω!

Άλλες φορές δέναμε το σπάγκο στο παιδικό χεράκι και το μπαλόνι κατόρθωνε να φτάσει μέχρι το σπίτι, όπου έμενε να ξεφουσκώνει αργά  φλερτάροντας με το ταβάνι. Ήταν πάντα ένα παιχνίδι που δεν το χόρταινες, που δεν μπορούσε να σε ικανοποιήσει. Φευγαλέο και φευγάτο, μια σχέση ανολοκλήρωτη. Παρόλ’ αυτά η προσωρινή ιδιοκτησία του παιδιού πάνω στο μπαλόνι, αυτή η άπιαστη νομή και κατοχή του, έχει τη γλύκα της. Να το κρατάς και περήφανα να περπατάς, να νιώθεις το ελαφρύ του τράβηγμα, να σου μπλέκεται και να σε μπλέκει σε κάθε βήμα με τους διπλανούς, τους απέναντι, τους στύλους, τα δέντρα, το περιβάλλον, κι όλο κάτι να θες να το κάνεις και να μην ξέρεις τι. 

Πιο πολύχρωμα κι από τα μπαλόνια ήταν τα ρούχα των κοριτσιών που τα πουλούσαν. Χρώματα παρηγοριάς για τη νιότη που διαβαίνει στα κορίτσια αυτά πιο γρήγορα κι από τα μπαλόνια που τρέχουν να χαθούν στο γαλάζιο. Μια- δυο μεγάλες γυναίκες δικές τους κοίταζαν τις νεώτερες, καθισμένες στα πεζούλια σταυροπόδι, κοίταζαν κι εμάς τους κανονικούς ανθρώπους με κείνο το παλιό αδιάκριτο βλέμμα που προσπαθεί να σε αποτιμήσει, αλλά έχει ξένο νόμισμα, δεν ξέρει καθόλου να το κάνει, δεν μπορεί.

Δύσκολο θα ήταν να πω το παραμύθι μου στο παιδάκι που θα του αγόραζα μπαλόνι. Αλλά και πάλι δεν ξέρεις. Πιστεύουν απίθανα πράγματα τα παιδιά 

Aπό το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=13358