Δέντρα ξελογιάστρες

Πόσο συγκινητικά είναι τα καινούγια φύλλα των δέντρων που μέσα σε τρεις μέρες με ζέστη σκάνε, ανοίγουν, απλώνονται σα δίχτυ πάνω από τους δρόμους όπου οι άνθρωποι περνώντας νοιώθουν ένα φούσκωμα στην καρδιά, μια προσδοκία σχεδόν αβάσταχτη, την επιταγή της φύσης για άνοιξη απρόσμενη πάντα, κι ας την ξέρουν.
Τη μια μέρα είναι μαύρα τα κλαριά, την επόμενη, μετά απο μια επίμονη, νικηφόρα κι απαθή λιακάδα, τα δέντρα εμφανίζουν μπουκέτα βιαστικών φύλλων, τη μεθεπόμενη έχουν κιόλας ανοίξει, έχει πρασινίσει ο τόπος, αλλά ακόμα τόσο αχνά, τόσο διακριτικά, που λες μήπως διστάζουν, μήπως φέτος μείνουν σ' αυτό το ντεμί σεζόν, να κρατήσουν λίγο παραπάνω οι μεταβατικές καταστάσεις.
Κι οι άνθρωποι όλοι ξέρεις ότι δεν αντέχουν, δεν ξέρουν τι να την κάνουν τόση ομορφιά. Τόση άνοιξη, τόση ανθοφορία, πώς να τη διαχειριστούν; Βγαίνουν βόλτα, αναστενάζουν, πίνουν μπύρες, ερωτεύονται, τραγουδάνε, παίζουν κιθάρα,, γελάνε, κάνουν έρωτα, τρώνε χυλόπιτες, υποφέρουν, ξενυχτάνε, και πάλι δε φτάνει, πάλι δε χορταίνει η θεότητα της άνοιξης.
Μόνη παρηγοριά να ξέρεις καθώς ανάλαφρα περπατάνε κάτω απο το δίχτυ των νεαρών φύλλων ότι΄όλοι τα ίδια έχουν πάθει, δεν ξέρουν τι να κάνουν, η άνοιξη τους αναστατώνει κι όλοι εκρήγνυνται, βασανίζονται, ευτυχούν, κι αναστενάζουν.