Ιστορίες σε εικόνες

Διάβασα περισσότερα πράγματα για τον Moebius τώρα που πέθανε από όσα περίμενα να διαβάσω. Τον ήξεραν πολλοί τελικά στην Ελλάδα, ο Γιάννης Νένες στην Athens Voice ας πούμε, και βέβαια ο Ηλίας Κανέλλης. Δημοσίευσαν μερικές χαρακτηριστικές εικόνες του όπως αυτή εδώ, τόσο ονειρική. Θυμήθηκα την εποχή που διάβαζα κόμικς μετά μανίας. Ήμουν έγκυος και είχα παραχωρήσει ένα είδος προνομίου στον εαυτό μου, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να ξεκουράζομαι ή κάτι τέτοιο. Καθόμουν με μια στοίβα γαλλικά περιοδικά του αδερφού μου κι είχα καταφέρει να διαθέτω κάμποσες ώρες του απογεύματος στην απόλαυση αυτής της ανάγνωσης. Έπρεπε να έχεις πλήρη σειρά γιατί δημοσίευαν τις ιστορίες σε συνέχειες, οπότε χρειαζόταν μεγάλη οργάνωση πριν αρχίσεις το διάβασμα. Ο αδερφός μου έκανε συλλογή, και είχε έρθει η ώρα να την εκμεταλλευτώ.

Η φαντασία άρχιζε από τους τίτλους: : L’ echo des savanes, Χαρακίρι, υπήρχε βεβαίως το Charlie hebdo και το Pilote, πολλά δεν τα θυμάμαι όλα. Διάβαζα τις ιστορίες μια- μια από την αρχή ως το τέλος, ύστερα άρχιζα μια καινούργια, που σημαίνει ότι η στοίβα των περιοδικών πηγαινοερχόταν κάμποσες φορές πέρα- δώθε. Ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει τόσα κόμικς μαζεμένα. Μερικά μου άρεσαν υπερβολικά, άλλα με σόκαραν, άλλα με απωθούσαν, άλλα με παράσερναν εκεί που ήθελαν, όπως γίνεται με όλα τα βιβλία δηλαδή, αλλά αυτά είναι γραμμένα σε άλλη γλώσσα. Γυρίζουν πιο γρήγορα οι σελίδες, μοιάζει πιο εύκολη η γλώσσα, πιο άμεση, πιο- ίσως- παιδική. Αλλά βέβαια εκείνα τα κόμικς μόνο παιδικά δεν ήταν. Η τόλμη τους δεν περιγράφεται, σε όλα τα θέματα. Έμπαινα πλησίστια σαν διαστημόπλοιο στις ιστορίες τους, ασφαλής απο το ίδιο μου το πλήρωμα, δεν με σταματούσε τίποτε. Η τεχνοτροπία των κόμιξ θύμιζε συχνά χρωματισμένα υπερηχογραφήματα. 

Κάποια στιγμή, καθώς προχωρούσα στις συνέχειες κι είχα προ πολλού αφήσει το περιπετειώδες στυλ της δεκαετίας του 60, είχα προχωρήσει στο φανταστικό και στο ονειρικό του ’70, εκεί που ανήκει και ο Moebius,  υπήρχαν τόσοι που εντρυφούσαν  στο όνειρο σε βαθμό που ξεχνούσες αν ήσουν ξύπνιος ή κοιμόσουν, έφτασα στο σημείο να ονειρεύομαι εικόνες που έβλεπα στα περιοδικά, ή να βλέπω εικόνες που ονειρευόμουν. Ήταν μια εξαιρετική κατάσταση πληρότητας και ταίριαζε με την εγκυμοσύνη καθώς πολλαπλασίαζε τους κόσμους, ή απλώς τους τρόπους να βλέπεις αυτόν εδώ.

‘Το παιδί σου θα γίνει κομίστας’, είπε κάποια στιγμή ο αδερφός μου γελώντας, κι είχε δίκιο. Μικρός ο γιος μου σχεδίαζε ολόκληρα τετράδια με κόμιξ, ιστορίες με έναν ήρωα που είχε επινοήσει ο ίδιος. Χώριζε τις σελίδες σε τετράγωνα και τα γέμιζε σκίτσα με μολύβι. Όταν απέκτησε αδέρφια, δηλαδή ακροατήριο, ήταν η αγαπημένη τους απασχόληση, του έδιναν ένα τετράδιο ή λίγα φύλλα χαρτιού και του έλεγαν, φτιάξε μια ιστορία. Βρίσκω παντού στο σπίτι τέτοια τετράδια από τα παιδικά τους χρόνια. Αναρωτιέμαι αν θα διαβάσει κάποτε τη συλλογή του αδερφού μου κι αυτός, κι αν θα του θυμίσει τίποτε. Σε μια ιστορία κόμιξ σίγουρα θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.