I am Greek, I want to be human

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα προνόμιο που έχω, και συγχωρείστε με. Είμαι γενικά προνομιούχος, έχω πολλά προνόμια, αν τα παρέθετα όλα θα ζηλεύατε πριν φτάσω στο επίμαχο. Γι αυτό θα μιλήσω μόνο γι αυτό, το οποίο γράφει καλά στις οθόνες, των υπολογιστών εν προκειμένω.

Το προνόμιο μου είναι ότι αν θελήσω να διαλέξω μια φωτογραφία με μαύρους, καφέ, ή πολύ λευκούς μετανάστες στην Αθήνα, στην οποία να συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ, διαθέτω τεράστια επιλογή. Έχω φωτογραφίες από μια γιορτή στην Αγορά πριν τέσσερα χρόνια με μετανάστες όλων των αποχρώσεων, με μεγάλους, με παιδιά, με νέους, με ηλικιωμένους από την Κυψέλη ή από μακρύτερα, όλους γελαστούς κι ευχαριστημένους. Έχω από τη βόλτα στο Μουσείο, στην Ακρόπολη, στον Εθνικό κήπο, στο Πεδίο του Άρεως. Κάθε φορά άλλη σύνθεση, άλλο φως, πάντα με χαμόγελο. Δεν ξέρω ποια να διαλέξω, πώς να τη βάλω στο Facebook ή όπου αλλού μπορώ, να σπάσω λίγο τη μονοτονία του ρατσισμού που έχει πλημμυρίσει τα μέντια προεκλογικά.

Τελικά διαλέγω αυτή από την Ακρόπολη, που είχαμε πάει πρόπερσι. Είναι τόσο αρμονικά τα αντίθετα χρώματα του δέρματος, τόσο ταιριαστά στο φόντο, τόσο πανέμορφα τα νιάτα των παιδιών. Εγώ δεν είμαι σ’ αυτή, αλλά δεν πειράζει, ο ναρκισσισμός υποχωρεί μπροστά σε τόσο εκθαμβωτική εμφάνιση της ανθρώπινης εκδοχής. Εγώ είμαι ελληνίδα, τους δείχνω τον Παρθενώνα, τους φωτογραφίζω μπροστά του, ξέρω ότι κι οι τρεις έχουν μια μικρή ταραχή από την πόζα, υπάρχει επιθυμία, καμάρι και δισταγμός, όλ’ αυτά μαζί, υπάρχει και η γνώση πως δικαιούνται το φόντο και το νόημα του, την ανθρώπινη συνθήκη, την επαφή με την Ιστορία, τη συνέχεια, τη συντήρηση, τη γνώση, τον ελεύθερο χρόνο για όλ’ αυτά.

I love people. I am Greek, I am human. Στερεότυπο; I don't care!