 |
| Πρώτοι μήνες στη δουλειά, νιάτα, παλιά τηλέφωνα και χαρά |
Τέλος πάντων, σήµερα διαβάζετε το τελευταίο «Αναλώσιµο». Η στήλη καταργείται στο εξής, σας αποχαιρετά και σας εύχεται καλό καλοκαίρι. Κράτησε δέκα χρόνια, µέρα µε τη µέρα, πράγµα που αν µη τι άλλο ανάλωσε αρκετές από τις δικές µου δυνάµεις και δυνατότητες να παρακολουθώ την επικαιρότητα και να βρίσκω θέµατα για χρονογράφηµα, που δεν ήταν ποτέ όσο έπρεπε ακριβώς χρονογράφηµα, γιατί το είδος, όπως έγραψε κι ο Νίκος Δήµου κάποτε, έχει πεθάνει. Οπότε κάθε µέρα ψάξιµο και κάθε µέρα δοκιµή, ανέβαλε για την εποµένη το καλύτερο δυνατό, κι έτσι πέρασαν δέκα χρόνια στα «ΝΕΑ». Βάλε κι άλλα δεκατέσσερα στο Πρώτο Πρόγραµµα του Ραδιοφώνου κι άλλα τόσα στην «Αυγή», σε περιοδικά, σε άλλες εφηµερίδες, ας σταµατήσω να µετράω καλύτερα. Απίστευτο να µαζεύεται ολόκληρη ζωή σε καθηµερινά αποκόµµατα, εφήµερα σαν τις εφηµερίδες, που θέλουν να τυπώνονται σαν να ήταν αθάνατες και είναι καταδικασµένες να ζουν µια µέρα.
Από την παιδική µου ηλικία, που διάβαζα τα «ΤΑ ΝΕΑ», τις µεγάλες σα σεντόνια σελίδες τότε, απλωµένα στο πάτωµα, µέχρι τώρα που αποχαιρετώ τον χώρο εργασίας, αγάπησα τις εφηµερίδες µε ανεξήγητο πάθος (και ειδικά ετούτη εδώ), ίσως γιατί νόµιζα πως θα έλυνα µαζί τους τα µυστήρια, θα καταλάβαινα τον κόσµο, θα είχα το προνόµιο να µη σταµατώ να τον ερµηνεύω. Πράγµα που συνέβη κατά κάποιον τρόπο κι αυτή η στήλη ήταν ό,τι ακριβώς ονειρευόµουν. Ευχαριστώ όσους µε διάβασαν έστω και µια φορά κι αυτούς που µου έδωσαν τη δυνατότητα τόσο καιρό να δοκιµάζοµαι.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4632826
4 σχόλια:
Άννα με έκανες να κλάψω. Σου αφιερώνω σε σένα την Τελευταία Χρονογράφο τις γραμμές με τις οποίες αποχαιρέτισα τον Index, τον Βασίλη Καζαντζή:
"Τι μένει από έναν χρονογράφο σαν πεθαίνει; Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα, που γράφει ένας άλλος, που κι αυτός έτσι θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του. Ο πλούτος και η ευφορία που δώρισε -έστω και για στιγμές- σ' αυτούς που τον διάβαζαν. Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μια αύρα γύρω από το όνομα, μία άλως πίσω από τις λέξεις.
Ο Αριστοτέλης (αλλά και ο Ροΐδης) έχουν γράψει για τα Εφήμερα, τα έντομα που ζουν μόνο μία μέρα: "...ζη και πέτεται μέχρι δείλης..." το εφήμερο πλάσμα. Έτσι και τα κείμενά μας, μιας ημέρας ζωή. Από σκόρπιες μέρες η ιστορία των χρονογράφων, λησμονημένες ψηφίδες.
Θα βρεθεί κάποιος να περισυλλέξει τις ψηφίδες του Βασίλη Καζαντζή; Εδώ μένουν ακόμη αθησαύριστοι ο μεγάλος Νιρβάνας, ο Μελάς, ο Παλαιολόγος...
Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι".
Έτσι είναι. Με το χρονογράφημα εσύ μαθαίνεις να ερμηνεύεις τον κόσμο και οι αναγνώστες να τον βλέπουν με άλλη ματιά. Δεν ξέρω γιατί τα Νέα έκριναν αναλώσιμα τα "Αναλώσιμα". Εκείνο που ξέρω είναι ότι όσο περισσότερο στερούμαστε αυτή την άλλη ματιά, τόσο θα βουλιάζουμε...
Ευχαριστώ, Μαργαρίτα, Νίκο Δήμου.
Το χρονογράφημα έχει περασει στα μπλογκ, έτσι δεν είναι;
Συνεχίζουμε όπως μπορούμε.
Κρίμας που σταματάς. Τη χρειάζεται η εποχή μας τη ματιά του χρονογράφου. Με τον τρόπο του ο χρονογράφος μας εξηγεί το "γιατί" όταν όλοι κι όλα (διαδίκτυο, ραδιοτηλεόραση - κι ό,τι απέμεινε από τα έντυπα) μας βομβαρδίζουν με το "τι".
Αγαπητή Άννα σε ευχαριστούμε για τις περιγραφές και τις σκέψεις που μοιράστηκες μαζί μας.
Δημοσίευση σχολίου