Να κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ στην Ελλάδα, µπορούµε να σκεφτόµαστε κάθε µέρα περπατώντας στην Αθήνα των παιδιών που ζητιανεύουν πότε µόνα, πότε παρέα µε µεγάλους, πότε παρέα µε άλλα παιδιά.
Εδώ η οικογένεια είναι σεβαστή, τόσο σεβαστή που µπορεί να κάνει τα παιδιά της ό,τι θέλει. Εδώ η µητρότητα είναι υπέρτατη αξία, αποκλείεται να πάρουν τα παιδιά από µια µάνα στα καλά καθούµενα. Μόνο επειδή τα έδειρε ο περιστασιακός της σύντροφος. Ή και η ίδια βρέθηκε σε µια δύσκολη στιγµή. Ή επειδή τα έβγαλε στη ζητιανιά και τα υποχρεώνει να περνάνε τις µέρες τους καθισµένα στοπλακόστρωτο µε το χέρι απλωµένο, ή να πλευρίζουν τα τραπεζάκια των καφενείων µε το χέρι απλωµένο. Μάνα είναι µόνο µία, ή έστω θεία είναι µόνο µία, οικογένεια είναιµόνο µία, κ.λπ. Εδώ η κατάσταση θα άξιζε µιαν άλλη ταινία, κάτι σαν τον «Ολιβερ Τουίστ» µε τις µαφίες των ζητιάνων, ή σαν την «Παναγία των Παρισίων» του Ουγκό µε τη µεσαιωνική Αυλή των θαυµάτων, αλλά δυστυχώς η τέχνη έχει γίνει πολύ µοντέρνα και δεν µπορεί να παρακολουθήσει τόσο πεπαλαιωµένες καταστάσεις. Ετσι µπορούµε να δακρύζουµε στο σινεµά για τα δράµατα παιδιών που πέφτουν θύµατα µιας υπερβολικά τυπικής Κοινωνικής Πρόνοιας στην πολύ µακρινή και εξωτική Βρετανία, και στους αθηναϊκούς δρόµους να µην ξέρουµε τι να κάνουµε µε το δράµα των δικών µας παιδιών που πέφτουν θύµατα της υπερβολικά αδιάφορης έως ανύπαρκτης Κοινωνικής Πρόνοιας. Να τα διώξουµε, να τα αποπάρουµε, να τους κάνουµε κήρυγµα, να τους δώσουµε λεφτά;
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4632293
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου